13 weken verder

Potverdikkie. Dan kijk je naar pas bevallen moeders die hun kindje zonder slangetjes gelijk en bewust vast mogen houden en dan heb je maar 1 wens. Dit wil ik ook! Het moment dat Skye werd geboren komt eventjes weer terug. 6 uur lang niets horen, niet eens weten of ze nog wel in leven was. Bang dat het dit keer weer zo zal zijn.

Dinsdag a.s. hebben wij de 13 weken echo in het VUMC. Het ziekenhuis waar Skye hartpatiënt is en waar ik nog niet eerder een echo gehad heb. Bang dat er straks 8 nieuwe gynaecologen en echoscopiste naast mij staan met een slecht bericht. Iets in mij zegt dat ik hier dan niets aan kan veranderen en er van moet genieten zolang dit kan. Iets in mij zegt dat het misschien wel eens gewoon hartstikke goed kan blijven gaan deze zwangerschap en ik een droom bevalling (en alles hierna ook vooral!) krijg en iets in mij zegt dat ik niet van deze zwangerschap mag genieten om alles in mijn lichaam te verdedigen voor de pijn die het doet als het weer niet goed gaat.

Woensdag 2 juni heb ik bloed laten prikken voor de NIPT, inmiddels is deze uitslag binnen en helemaal goed. Top! Dacht ik, tegelijkertijd dacht ik aan die vorige keer. Want toen was de uitslag van de NIPT ook goed. De enigste garantie wat wij nu hebben, is dat het kindje geen down, edwards of patausyndroom en nevenbevindingen heeft. Verder zegt het eigenlijk echt helemaal niets. Wij hebben ook nu alweer 2 namen gekozen welke toch wel zo goed als zeker zijn. Dit vind ik heel fijn, want mocht het weer niet goed gaan heeft ook dit kindje een naam, net als Evi. Ik ben er de laatste tijd ook echt wel bewust mee bezig. Mijn buik groeit echt heel hard en hoe gek het ook is, soms voel ik al iets van belletjes in mijn buik, een heel bijzonder gevoel.

Slecht geslapen, bloedje zenuwachtig en met de tranen achter mn ogen onderweg naar het VUmc. Wij rijden de parkeergarage in en hoe toepasselijk komt het nummer van Daniel Kist, wat nou als wij dat zijn op de radio. Een tekst die zó goed past bij Michel en mij. De zenuwen lopen bij mij erg hoog op en op het moment dat ik mijn naam hoor en even later een kamer binnen loop barst ik in tranen uit. Die echoscopiste zal wel gedacht hebben meid wat is er aan het handje. Ze kalmeerd me en vertelde telkens wat ze zag. Ze sloot de hartafwijking van Skye uit en zag dat de nekplooi keurig "dun" is. Wat een opluchting! We hebben een héle mooie echo gezien, we hoorde voor het eerst zijn of haar hartje kloppen en ons kindje was lekker druk daar binnenin. Volgende week vrijdag de geslachtsbepaling, ookal had de echoscopiste vandaag al een klein vermoeden...😏😁