#13: Here we go again...

Afgelopen maandag moesten we ons melden voor een nieuwe intake. Omdat we allebei uit tegenovergestelde richting moeten komen, spraken we om tien voor twee af voor de parkeergarage zodat we samen naar binnen konden. Uit angst om te laat te komen vertrek ik standaard te vroeg, dus ik zat om half twee al met een boekje in de zon. Manlief heeft die angst niet en stapte precies om tien voor twee de garage uit. Na een klein beetje uitloop werden we door de arts geroepen. Een jonge dame die we nog niet eerder hadden gezien, een gynaecoloog in opleiding. Een ontzettend lieve meid. En het voordeel van artsen in opleiding is dat zij nog een stukje routine missen. Dat klinkt gek, maar stel je een arts voor die zijn werk al dertig jaar doet. Hij zal wellicht wat vragen overslaan, er vanuit gaande dat hij het antwoord wel weet. Of dat we de uitleg nog wel weten van de vorige keer. Deze jongedame heeft met ons alle vragenlijsten nog eens doorgenomen, alle kansen nog eens uitgelegd en ons vooral veel informatie gegeven die na twee jaar toch echt wel was weggezakt.

De afgelopen twee maanden heb ik veel last gehad van mijn buik en tussentijds bloedverlies. Bij de vorige ronde was een cyste zichtbaar. Omdat ik diezelfde buikpijn ook nu weer heb, vroeg ik of het een probleem was om nog een echo te maken, gewoon om zeker te zijn dat er niets aan de hand is. Dat was geen enkel probleem en leek haar zelfs een goed idee. Ze nam er echt de tijd voor en legde uit wat ze zag. Opnieuw is er een cyste gegroeid en ze kon zien dat mijn lichaam deze al aan het opruimen was (geen mooie ronde vorm, maar eerder een cashew). Die cyste verklaart ook precies mijn klachten van buikpijn en bloedverlies. Niks mis dus.

Vervolgens kregen we een lading papieren mee: een contract voor het invriezen van de embryo's, formulieren voor bloedprikken en een recept voor een tas vol medicatie. Waar ik het meest van in paniek raakte? Het bloedprikken. En niet voor mezelf. Ik kan prima tegen naalden, bloed en prikken. Geen probleem. Alleen bij manlief ligt dat wat anders. De laatste paar keer ging hij van zijn stokkie en was daar de rest van de dag beroerd van. Ik schoot meteen in de stress en wilde het liefst dat dit dan ook maar gelijk gebeurde. Maar manlief was zijn portemonnee (met ID en patiëntenpas) vergeten. Dus een nieuw plan van aanpak: medicijnen halen, allebei naar huis, medicatie in de koelkast, met één auto en de portemonnees terug en bloed laten prikken.

We troffen het die middag. Het was relatief rustig en we waren snel aan de beurt. De prikzuster die we kregen toegewezen was fantastisch! Ze zag aan onze snoetjes dat dit zeker niet onze favoriete bezigheid was. Nadat ik had uitgelegd waar mijn zenuwen vandaan kwamen, prikte zij mij eerst. Dat was zo gepiept en nu kon ze zich focussen op manlief. Ze vroeg hem om mij aan te kijken en om te concentreren op zijn ademhaling. Ze ademde met hem mee (het leek wel een pufcursus) en binnen vijf seconden was ze met hem klaar. Geen centje pijn, geen duizelingen, geen enge toevallen, helemaal niets. We hebben haar gelijk geboekt voor alle verdere bloedonderzoeken die in de toekomst misschien nog wel nodig zijn :).

En nu gaat het dan echt beginnen. 4 augustus moet ik nog terug voor een nieuwe spuitinstructie, aangezien ik me 2,5 jaar later nog maar weinig kan herinneren van de eerste keer. 19 augustus mag ik stoppen met de pil en dan is het wachten op een nieuwe cyclus. Dan gaan we weer aan de slag met spuiten op uur en tijd, echo's, naalden, de hele reutemeteut. In de koelkast liggen de spuiten naast de dubbelvla al te wachten. Het wordt een spannende tijd, maar als alles goed gaat, hebben we begin september een punctie én een terugplaatsing. Ik vraag iedereen die we kennen én die meelezen om voor ons te duimen, hopen, bidden en om kaarsjes te branden. Doen jullie mee?