#10: Meer van hetzelfde

Het wordt inmiddels écht routine. Op een woensdag starten met nieuwe hormonen, op een maandagochtend naar het ziekenhuis voor controle, op een zondag een terugplaatsing en twee weken later een negatieve test. Vervolgens begint de volgende woensdag het rondje weer opnieuw. Rondje vier wordt het nu. 

Afgelopen zondag hadden we opnieuw een negatieve test in handen. Soms lijkt het alsof het me weinig doet. Ik gooide de test nota bene weg zonder manlief in te lichten over de uitkomst. Ik sta niet echt stil bij het traject waarin we zitten, het is nog niet zo indringend als de eerste keer. Met het gevolg dat ik soms vergeet het wat rustiger aan te doen na een terugplaatsing. Vorige week heb ik nog in de volle zon tegels gesjouwd. Tot ik pijn kreeg in mijn buik, een soort herinnering dat er daar toch iets gaande is. Omdat ik me verder helemaal niet anders voelde, was ik overigens niet bang iets 'verkeerds' te hebben gedaan, ik had al weinig hoop op een goede afloop. Ik ben zelf bang dat alle stress van het solliciteren zorgt dat mijn lijf niet meewerkt.

Maar goed, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Gisteren ben ik gestart met een nieuwe strip hormonen. Wellicht zorgt het mooie weer voor een mooie uitkomst. Het is te warm om intensief te sporten, helpen in de tuin mag ik niet meer, dus reden genoeg om het rustig aan te doen. Het is tijd voor wat positievere gedachten. In plaats van te 'moeten' zoeken naar een andere baan, 'wil' ik zoeken naar een nieuwe uitdaging. In plaats van gezonder 'moeten' eten en meer 'moeten' sporten, ga ik 'genieten' van (hopelijk) wat kilootjes minder. In plaats van in de 'medische molen te moeten zitten', gaan we alles op alles zetten om een mooi tweede wondertje te 'mogen' verwelkomen. Positiviteit alom! Het begin is er, op naar een mooi einde!

Duimen jullie weer mee?