1 en 2 is 3

Al enige tijd voel ik me niet lekker, erg moe, hele dagen misselijk, veel pijn rechts onderin mijn buik. Het wordt afgeschoven op een ontstoken eierstok maar toch moet ik naar het ziekenhuis voor een echo. Tijdens de echo waar ik 2 weken op heb gewacht blijkt dat mijn baarmoeder vergroot is en dat er een soort lege vruchtzak in aanwezig is. Ze weten nog niet precies wat dit verder kan betekenen maar ik wordt doorgestuurd voor een inwendig echo-onderzoek.

Na weer 10 dagen wachten was het dan zover. Vandaag zou ik hopelijk eindelijk te horen krijgen wat er aan de hand is. De nachten kom ik niet meer pijnloos door en ik ben zelfs gestopt met het uitzendwerk omdat ik me zo ziek voel. Hopelijk is het maar een cyste die er dan volgende week uitgehaald kan worden. Mijn buik is 's avonds zo opgezet dat het lijkt alsof ik bijna 4 maanden zwanger ben. Nog even doorbijten en dan is het volgende week allemaal over. Hoop ik.

Mijn vriend en zoontje zijn mee naar het ziekenhuis. Het intakegesprek gaat normaal en we gaan gelijk over op het onderzoek dat bestaat uit een uitstrijkje en een inwendige echo om mijn baarmoeder en eierstokken na te kijken. Het uitstrijkje is pijnlijk maar gelukkig zo gebeurd. Dan komt de echo. De gynaecoloog kijkt rond en laat me weten wat alles is. Dan komen we bij mijn baarmoeder aan en zie ik in een flits iets zitten. Ze gaat terug en we zien al gelijk dat ik zwanger ben. Op de monitor zie ik een minimensje, met hoofdje, armpjes, beentjes en ook een kloppend hartje. Ze meet het op en het is toch al een week of 9 oud. Ik ben in paniek, hoe kan dit. We gebruiken anticonceptie en ik ben net aan het opkrabbelen. Dit is zo niet gepland! Ze gaat verder kijken en ineens komen er twee kindjes in beeld. Het is alsof ik spiegelbeeld zit te kijken. Maar het is echt, ik ben zwanger van een tweeling! Hoe kan dit, wat moeten we doen. De tranen biggelen over mijn wangen en de gynaecoloog haalt mijn vriend erbij. Mijn zoontje wordt netjes opgevangen en ook mijn vriend schrikt maar er ontstaat wel een glimlach op zijn gezicht.

We verlaten de gynaecoloog met een set foto's en het advies om er goed over na te denken. En dat is wat we tot nu toe ook hebben gedaan. Allerlei vragen komen bij ons naar boven. Kunnen we deze twee een toekomst bieden? Ja financieel gaat dat wel lukken want mijn vriend heeft net een goeie baan na 2 jaar werkloosheid, maar ik ben op dit moment nog op zoek naar een baan en kom ik wel aan de slag als ik zwanger ben? Ik ben net volledig hersteld van een postnatale depressie, ik ben niet bang dat die weer komt omdat ik daar echt de tijd voor heb genomen. Maar het is zo niet gepland op dit moment. We deden het niet voor niets veilig. We hadden net besloten dat het op dit moment goed voelde zo met zijn drieën. We zijn op huizenjacht en willen dit jaar nog verhuizen.

Het eerste wat er in ons opkwam was dat we weer overnieuw zouden moeten beginnen en onszelf aan de kant zouden moeten zetten. We waren het er bijna over eens dat het niet anders kon dan een abortus te plegen. Maar vanmiddag zaten we samen in de tuin en uit alles bleek bijna dat we er samen vanuit gingen dat ze er gewoon gaan komen ondanks de abortus in ons achterhoofd. Want we zijn allebei al best wel trots. We moeten hier goed over nadenken want het is een keus die je niet zomaar maakt. Beide opties zouden egoïstische keuzes zijn maar ook weer niet. Maar de knoop moet doorgehakt worden want lang nadenktijd is er niet.

Inmiddels zijn we alweer een tijdje verder, ben je benieuwd naar het vervolg? Lees dan mijn volgende blog Let's do this!