1,2, zwanger

Laten we maar bij het begin beginnen. 

In 2018 dachten mijn vriend en ik wel klaar te zijn voor gezinsuitbreiding. Na 2 maand was het al raak. 

Mijn aller eerste gedachte was blijdschap, al snel gevolgd door F*ck, zijn we hier echt klaar voor? Wat al snel weer plaats maakte voor blijdschap. 

Zo hebben we echt een super zwangerschap gehad. Zonder kwaaltjes. Oké hoe verder de zwangerschap kwam hoe meer brandend maagzuur, maar dat was het dan ook echt. Ik heb gewerkt tot 36 weken, wat goed te doen was gezien mijn werk in het zwembad. Ook heb ik gesport tot ongeveer 32 weken.

Wij hebben niet gekozen voor de NiPT. Want we waren jong, ik 25 en mijn vriend 27, en er werd ons verteld dat 2 van de 3 syndromen vaak vanzelf beëindigd werd. Dus misschien een beetje naïef. Maar dat betekende dat alleen het 3e syndroom overbleef. Eentje waarvan wij vonden dat dit geen enkel probleem zou zijn. 

Met de 20 weken echo vonden ze twee softmarkers. Een vergrootte nierbekken en een stipje in het hart. Hiervoor werden we doorgestuurd naar het Isala in Zwolle. Hier werd alleen het stipje in het hart gevonden. De gynaecoloog vertelde dat dit hartafwijking die hij dacht te zien zou kunnen duiden op down syndroom maar te gelijk zei hij erbij dat er verder op de echo niks was gevonden wat daar op kon duiden. Als we dit zeker wilden weten konden we kiezen voor een vruchtwaterpunctie, hier hebben we voor bedankt. Want wederom wij waren nog jong en als het wel zo was, was hij (jaa een jongentje!) ook welkom.  Zo zijn we nog een keer weer geweest voor controle en konden daarna onze weg bij onze eigen verloskundige vervolgen. 

Omdat mijn vader diabetes heeft werd ik getest rond 22 weken. Prima uitslag niks aan het handje.

Met ongeveer 30 weken vonden ze zijn buikje toch wel wat aan de grote kant. Dus opnieuw de suikertest. Dit maal met uitslag ; zwangerschapsdiabetes. Gelukkig was dit met een klein beetje opletten wat ik at prima te doen.  En heb ik dit op deze manier uitgezongen tot 38 weken en 2 dagen.