1 2 3, IUI

Hey lieve lezers, 

Ik wil alvast beginnen met jullie een fijn weekend te wensen!! ❤

Zoals jullie in m'n vorige blog konden lezen beslisten mijn man en ik om met IUI te beginnen. Hier in België heb je recht op terugbetaling van 6 inseminaties. 6 inseminaties staat gelijk aan 6 cycli. Als alles normaal loopt betekent dit een half jaar. In het beste geval zou ik dus binnen een maandje zwanger zijn. Maar, wat als dit niet zo zou zijn?

Ik deed mijn uiterste best om hier niet teveel over na te denken. De medische wereld staat al zo ver. Het kon dus echt gewoon zo zijn dat ik van de eerste keer al zwanger was.

We belandden opnieuw in de gekende draaimolen van super vroeg opstaan, naar het ziekenhuis rijden (hopend dat er niet teveel volk voor mij zou zijn), stress door de drukte op de baan, bloed trekken, wachten en wachten en wachten op de dokter, zo snel mogelijk naar het werk crossen want ik had niet veel overuren meer dus deze tijd werd van mijn vakantieuren afgetrokken. 

Dit deden we eerst 3x per week en naarmate dat mijn eisprong dichterbij kwam liep dit op tot dagelijkse bezoekjes.

En dan, yes!! Telefoon. De dag nadien zou de inseminatie gebeuren. Mijn eisprong kwam natuurlijk dus ik moest mezelf niet inspuiten met Pregnyl. Gelukkig maar want eigenlijk ben ik geen fan van spuitjes. Ze zetten is leuk maar ze krijgen toch niet zo.

We hadden op de middag een afspraak, dat kwam goed uit want dan kon ik in de namiddag terug gaan werken.  Ik ging me aanmelden op het secretariaat en werd naar een andere wachtkamer gestuurd. Deze bevond zich aan de andere kant van de fertiliteitslokalen. Hier zaten we dan, zenuwachtig te wachten tot wij aan de beurt waren. 

Minuten verstreken, een half uur later zagen we de deur opengaan, maar dit was dus om een bed naar buiten te brengen. Iemand die blijkbaar net een IVF pick-up had gehad. Oke, nog maar even wachten dan. Er liepen nog verpleegkundigen door de gang maar die waren blijkbaar van een andere discipline. Opnieuw ging de deur open, mijn hart maakte het zoveelste sprongetje. Maar ook deze keer kwam er een bed buiten. Nog steeds niet aan ons dus.

Uiteindelijk was het al meer dan een uur nadat we onze afspraak hadden. Mijn man besloot om toch maar eens te gaan navragen of ze ons niet vergeten waren.

Het secretariaat was gesloten met de melding dat ze gedurende 2 uur middagpauze hadden. Zo lang konden we echt niet wachten, ik moest naar m'n werk. En toen ging mijn man zijn telefoon.

De laborante van het ziekenhuis belde met de vraag waarom hij niet was komen opdagen. Natuurlijk werd mijn man kwaad. Hij zei dat we hier al zo lang zaten in deze wachtkamer. Wat bleek nu? Hij had zich eerst bij het labo moeten melden om een staaltje af te geven. Maar hij mocht nu nog snel komen. Natuurlijk is zo'n staaltje niet op 1, 2, 3 gemaakt. Zeker niet wanneer je gestresseerd bent.

Toen was het eindelijk zo ver. De inseminatie. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Ik had op tv 'Jane the virgin' gezien en dacht dus dat het in realiteit ook zo kon zijn. Gelukkig was dat niet het geval 😄 onze gegevens werden bevraagd en we kregen een korte maar duidelijke uitleg.

Maar er was maar 1 gedachte die door mijn hoofd ging, de arts die de inseminatie zou doen was zwanger. Zichtbaar zwanger. En dat deed zoveel pijn opeens. Op m'n werk werd ik bijna alle dagen geconfronteerd met zwangeren en babies maar dit kon ik meestal wel goed loslaten. Maar dat er op zo'n afdeling een arts werkt die zwanger is vond ik toen, vanuit mijn jaloezie, ongepast. Achteraf bekeken is dat heel lelijk van mij, maar dat ging op dat ogenblik door me heen.

Uiteindelijk mocht ik plaatsnemen, er werd een lang, dun kathetertje ingebracht en plots voelde ik een hevige kramp in mijn buik. Dit was blijkbaar normaal. Een samentrekking van m'n baarmoeder als reactie op de katheter. Gelukkig ging dit snel voorbij en dan kon het sperma, met toegevoegde medicatie om de kwaliteit te verbeteren, ingespoten worden.

Oké, nu moest ik dus wachten. Als ik na 2 weken nog niet ongesteld geworden was, dan moest ik een test doen. Werd ik wel ongesteld dan moest ik bellen om een nieuwe opvolging en inseminatie te starten. 

Lezen jullie volgende keer mee wat het resultaat was?

Veel liefs,

Ellen.