Zelfacceptatie na eetstoornis

Dit is acceptatie.

Dit is zelfliefde.

Fuck it, this is me 

Soms denk ik wel is terug naar de tijd van mijn eetstoornis. Ik ging (vaak in de avond) stiekem naar de supermarkt om allerlei lekkers te kopen. Ijs, koek, snoep en paprika ribbel chips natuurlijk.

Nog even twee komkommer boven op mijn mandje leggen en maar hopen dat ik geen bekende tegen kwam. Snel naar huis, maar onderweg deed ik stiekem wat snoepjes in mijn mond proppen.

Een maal thuis eet ik er op los, ik proef nieteens. Eten tot je lichaam pijn doet en je daarmee je gedachten en emoties niet meer voelt.

Zo'n korte en vertrouwde verdoving... ik voel even helemaal niets. En paar minuten later walg ik van mijzelf. Ik zit zo zo zo VOL!

Kortdurende bevrediging en volledig de verkeerde manier om mijn "problemen" aan te pakken. Wat mij hielp van mijn eetbuien af? Maak het bespreekbaar. Schrijf je gevoelens op voor jezelf wat je op dat moment voelt of wat je dwarszit.

Ben ik nu eindelijk tevreden met mijn lichaam? Ja! Tuurlijk ben ik soms jaloers op een ander maar this is me and I rock.

Soms heb ik nog steeds eetbui triggers. Dat zijn bijvoorbeeld een kut dag op werk, moe, futloos, overdag veel te weinig gegeten etc. Dan kan ik soms nog wel is een stuk brownie of reepje chocolade eten. 

Maar ik heb nooit meer (even afkloppen) die mega eetbuien. Kamp jij daar mee? Weet dat je niet alleen bent en zoek hulp al neemt het je leven over...