Voor de tweede keer borstvoeding geven is zo anders!

In mijn vorige blog heb je kunnen lezen hoe ik de eerste keer borstvoeding geven heb ervaren en welke problemen er allemaal bij kwamen kijken. Ondanks dat het me niet gelukt is om Quinn voor een langere tijd te voeden, wist ik toen ik zwanger was van mijn tweede dat ik het toch nog een keer wilde proberen.

Als ik sommige ervaringen van andere moeders lees, dan heb ik het de eerste keer echt nog heel makkelijk gehad. Maar ik weet ook nog hoe ik me op dat moment voelde. Die eerste paar weken met een baby zijn sowieso ontzettend intens. Je lijf is nog aan het bijkomen van de bevalling, je hormonen weten niet meer wat ze aan het doen zijn, je valt bijna om van het slaapgebrek, je moet wennen aan je nieuwe lijf, je nieuwe baby en je nieuwe rol als moeder.

Iedere dag raak je meer aan elkaar gewend, maar zeker met borstvoeding blijft het soms moeilijk en even zoeken naar wat werkt. De kraamweek was voor ons eigenlijk te kort om het hele borstvoedingsverhaal goed van start te laten gaan. Zoals je in mijn vorige blog kunt lezen, hebben we een paar weken een beetje aangemodderd en zijn we uiteindelijk overgegaan op kunstvoeding.

Ik heb gelukkig geen last gehad van kloven of borstontstekingen, maar ik vond de ervaring niet echt fijn. Het was gewoon totaal niet hoe ik het me had voorgesteld. Het aanhappen deed ontzettend veel pijn (vanwege Quinn z’n te korte tongriem). Na een minuutje trok die pijn wel weg gelukkig. Iedere keer als Quinn hongersignalen toonde, kon ik wel huilen. Dat heb ik ook veel gedaan in die tijd. Nu moest ik weer gaan voeden! Hij was nog niet klaar of daar was alweer de volgende voeding. Ik had het gevoel alsof ik geen moment even kon uitrusten, of gewoon even niets aan m’n hoofd had. Als ik daar nu op terugkijk dan moet ik wel een beetje lachen. Quinn kwam met moeite aan de 8 voedingen per etmaal en als hij sliep dan had ik even tijd voor mezelf. Dat is nu wel anders met twee kinderen!

Ik heb best veel moeite gehad om mijn nieuwe rol als moeder te accepteren. Uiteraard hou ik ontzettend veel van Quinn, maar ik vond het echt heel erg moeilijk om niet meer alle tijd voor mezelf te hebben. Hij bepaalde hoe mijn dagen er uit zagen en dat was op z’n zachtst gezegd ‘even wennen’. Ik weet niet of het komt omdat Quinn een paar jaar eerder kwam dan wij hadden gepland. Misschien was ik er toch niet helemaal klaar voor om op dat moment in mijn leven moeder te worden.

Mijn tweede zwangerschap was wel gepland en ik heb die eerste periode echt heel anders ervaren. Ondanks dat het eigenlijk veel drukker was met nog een peuter erbij. Na de kraamweek stond ik er direct alleen voor, terwijl Thijs bij de 1e nog 3 weken vrij had genomen. Dat was wel even aanpoten. Ik had behoorlijk last van bekkeninstabiliteit na de bevalling en het leek een onmogelijke opgave om beide kinderen aangekleed beneden te krijgen om te ontbijten, of om twee kinderen klaar te maken om even naar buiten te gaan. Voor mijn gevoel deed ik er wel een uur over, terwijl ik maar een kwartiertje ging wandelen. Maar dat geeft niks, ook daar raak je wel aan gewend.

De tweede keer borstvoeding geven verloopt tot nu toe echt als een droom. Vanaf het eerste moment ging het gewoon helemaal zonder problemen. Ik ben thuis bevallen, dus ik was lekker in mijn eigen omgeving, waar ik me op m’n gemak voelde. Mijn baby kreeg ik meteen op mijn buik en hij is daar de eerste 2 uur niet meer weggegaan. Hij kroop zelf naar mijn borst toe en hapte direct prachtig aan, zonder enige pijn! Op dat moment wist ik dat het goed was en mocht een aanhap ooit nog zo pijn doen als bij mijn eerste keer, dan weet ik ook direct dat het niet goed is en trek ik aan de bel.

De eerste paar maanden groeide hij als kool, hij dronk tot hij een maand of 7 was wel 12 a 14 keer per etmaal. En ik vond het niet eens veel. Omdat hij goed groeide maakte ik me ook geen zorgen over hoeveel hij binnenkreeg. Dat maakte niet uit, want hij groeide goed. Die houding staat haaks op de houding die ik bij Quinn had, met alle schema’s en wegen en meten. Ik denk dat het volledig loslaten hiervan mij heel erg goed heeft gedaan, waardoor ik het allemaal veel beter kon hebben. Ik hield niet bij hoe vaak hij wilde drinken, maar ik volgde zijn eigen ritme. Daardoor was hij een hele tevreden baby, die bijna niet huilde. Het was geen punt meer van strijd geworden, ik hoefde geen voedingen te rekken. Het waren genietmomentjes, waarbij ik even tot rust kon komen. Dat was voor mij essentieel om het deze keer wel te laten slagen.

Ik leerde hoe ik het voeden kon combineren met andere dingen. De eerste paar maanden heb ik bijna standaard aan tafel gegeten met een baby aan mijn borst. In het begin knoeide ik nog wel eens op dat mooie hoofdje, maar ook daar werd ik op een gegeven moment wel handig in. Quinn leerde al snel dat hij zelf dingen moest oplossen als ik Yngvi aan het voeden was of hij kwam er gezellig bij zitten met een boekje.

Borstvoeding geven vraagt veel van je energie en ik ervaar het ook als veel intenser dan je baby een fles geven. Ik ben zelf een behoorlijk introvert persoon en mijn grootste uitdaging is leren omgaan met continu iemand aan m’n lijf hebben. Mijn tolerantie is inmiddels behoorlijk hoog geworden, maar soms ben ik het echt weleens zat. Dit gevoel had ik trouwens ook toen ik Quinn de fles gaf hoor, maar veel minder heftig dan met Yngvi. Het is gewoon niet te vergelijken. Voor mijn gevoel heb ik een veel hechtere band met Yngvi dan met Quinn. Dat klinkt misschien een beetje gek. Ik hou van allebei evenveel, maar bij Quinn had ik na een paar maanden al het gevoel alsof hij heel erg zelfstandig was en kon ik hem veel makkelijker bij opa en oma brengen. Er was gewoon een bepaalde afstand, omdat hij niet van mij afhankelijk was om te overleven. Quinn liet zich ook door opa en oma troosten bijvoorbeeld, dat accepteert Yngvi absoluut niet. Die afstand begint bij Yngvi nu pas een beetje te ontstaan. Hij is nu bijna 17 maanden en drinkt en eet gewoon met ons mee. Daarnaast krijgt hij dus ook nog borstvoeding, maar hij is er niet afhankelijk meer van.

Ik had de tweede keer niet echt een doel voor mezelf gesteld voor hoelang ik borstvoeding zou gaan geven. Zolang het voor ons beide goed was en voelde, dat was het belangrijkste. Ineens waren de eerste 3 maanden voorbij, en toen hij 6 maanden was ging er zo langzamerhand wat vaste voeding naar binnen. Het bleef goed gaan met de borstvoeding en aangezien hij toen nog niet langer dan 3 uur aan een stuk sliep, dacht ik ‘ik ga pas stoppen als hij doorslaapt, anders sta ik straks 2 of 3 keer per nacht een flesje op te warmen’.

Net voor zijn 1e verjaardag sliep hij door (eindelijk!) en toen vond ik 1 jaar wel een mooie mijlpaal. Maar die 1e verjaardag kwam en ging. De eerste maanden waren echt zwaar en pittig, maar het wordt met de tijd echt steeds makkelijker. Voorlopig ben ik dus ook nog niet van plan om te gaan stoppen, waarom zou ik zoiets moois en fijns nu al opgeven?