Mijn borstvoedingswens kwam niet uit en dat maakt me verdrietig

Toen ik zwanger was, wist ik het al zeker: minimaal 1 jaar wilde ik borstvoeding geven. Ik had me ingelezen, had al wat colostrum opgevangen en had in mijn geboorteplan aangegeven haar het eerste uur bij me te willen houden (golden hour), zodat de borstvoeding al gelijk kon starten. Ik wist ook dat ik enkele weken na de geboorte al wilde gaan kolven om een voorraadje op te bouwen.

De bevalling was perfect en nadat Vesper geboren was, is ze bij me gebleven. Huid op huid contact, zodat de oxytocine lekker kon stromen. Ik lag heerlijk te genieten nadat ik met haar uit bad op bed lag. Knuffelen, snuffelen en kijken. Oh, wat bijzonder! Na een halfuur keek ik of Vesper misschien wilde drinken. En ja hoor, mijn kleine meid hapte perfect aan en dronk rustig van het witte goud. Een heel bijzonder moment.

Nadat ik had gedoucht, en mijn vriend Vesper had aangekleed, legde ik haar nog eens aan en dronk ze nog wat. Daarna gingen we lekker naar huis.

Thuis aangekomen was onze kraamverzorgster er die dag nog een paar uurtjes. Enkele keren dronk Vesper weer aan de borst en de kraamverzorgster gaf aan dat ze het heel goed deed. Je hoorde haar ook echt slikken en ze zoog goed vacuüm. De kraamverzorgster vertelde dat er maximaal 3 uur tussen de voedingen mocht zitten. Dit hield ik ook braaf aan. Wat wel opviel, was dat ze echt heel kort dronk iedere keer. Een voeding zou minimaal tien à vijftien minuten moeten duren, zei de kraamverzorgster. Oké, dat redde ze iedere keer net. Maar omdat ze wel goed leek te drinken, maakten we ons geen zorgen. Bovendien zat Vesper al na enkele dagen weer op haar geboortegewicht.

De eerste controle bij het consultatiebureau was perfect. Ze was goed aangekomen. Maar toen Vesper een kleine maand later weer een controle had, was ze te weinig aangekomen. Echt te weinig. Ik kreeg het advies om vaker aan te leggen, verder niets. Het voeden ging toen ook niet lekker meer. Een boze gefrustreerde baby aan de borst, steeds loslaten en zéér kort drinken. En dat ging al enkele weken zo. Ik besloot om een lactatiekundige in te schakelen. Zij kwam kijken en zag de frustratie. Ze twijfelde over de tongriem en maakte voor ons meteen een doorverwijzing naar een gespecialiseerde tandarts. De wachtlijst was namelijk bijna 3 weken. Ondertussen had ik zelf ook al een pak vegan kunstvoeding in huis gehaald. Vesper wordt namelijk veganistisch opgevoed. Uiteraard hoopte ik dat deze dicht kon blijven.

We gingen een midweekje weg en dat was heel fijn. Het pak kunstvoeding ging mee, maar bleef dicht. Het lukte me om te kolven en om live te voeden. Vesper deed het goed.

Anderhalve week later stond de afspraak bij de tandarts. Ik keek er enorm naar uit. En ja hoor, het tongriempje was inderdaad te kort. Vesper werd behandeld. De behandeling zelf was niet leuk, maar er zou nu gauw verbetering optreden. En inderdaad, ik had geen gefrustreerd meisje meer aan de borst, en ook na het drinken huilde ze niet, want ze had geen honger meer! Dit was super!

Een week later moest ik zelf weer gaan werken en moest ik dus op het werk kolven. Vesper was 1 dag thuis met papa, en de andere 2 dagen dat ik werkte was ze bij de gastouder. Het kolven op het werk ging niet geweldig, maar ja, ik moest daar nog aan wennen. Bovendien had ik al wat voorraad in de vriezer liggen. Maar ik merkte dat ik heel weinig kolfde en dus ook niet volledige voedingen kon kolven. En dus maakten wij de keus om de borstvoeding te gaan mengen met kunstvoeding. Achteraf is dit de stomste keus ooit geweest.

Al heel snel begon Vesper aan de borst ook weer boos te worden en waren de voedingsmomenten niet meer fijn. Steeds vaker koos ik ervoor om een fles te geven, en dan maar te kolven, als ik daar ruimte voor had. De fles ging namelijk supergoed. Vesper sliep ook heel slecht, dus ik had eigenlijk geen tijd meer om te kolven tussendoor. Ik kon niet kolven als zij wakker was, want ze had mijn aandacht nodig. Dit schoot er dus bijna altijd wel bij in en dan kolfde ik later of zelfs niet. Tot ze op een week na 6 maanden was, heeft ze borst- en kunstvoeding gehad. Het was aan het eind meer kunstvoeding dan borstvoeding, maar iedere druppel borstvoeding was mooi meegenomen. Daarnaast had ik nog wat voedingen in de vriezer, die ik wilde bewaren voor als ze een keer ziek was. En toen ging ze volledig over op kunstvoeding. Ze deed dit goed en vond het lekker. Maar man, ik kon wel janken. Mijn vriend bleef maar zeggen dat ik het supergoed had gedaan en dat Vesper het heel goed deed op de kunstvoeding. Maar toch deed het pijn.

Achteraf gezien heeft Vesper mijn melkproductie nooit goed op gang gekregen, omdat het drinken niet goed ging. Het begin was al het einde. Bovendien had ik me niet aan die 3 uur er tussen moeten houden. Ik had veel vaker moeten aanleggen! En als je als moeder dan ziet hoe enorm je kindje aan het vechten is aan de borst, ga je toch naar de fles grijpen. Tussen de 4 en 5 maanden dronk ze overdag bijna niet meer aan de borst, 's nachts nog wel. Toen de voedingen 's nachts ook flesjes werden, had ze op een gegeven ook geen idee meer wat ze met de borst moest doen. Dat deed heel veel pijn. 

Op het moment van schrijven is Vesper ruim 9 maanden oud. Ze doet het supergoed. Ze loopt voor in de motorische ontwikkeling en het enige dat ze nu nog moet gaan doen is los lopen. Daarnaast is ze nooit ziek geweest, op een keertje verhoging of lichte koorts na, wat dan een aantal uur later weer weg was. Dus dan denk je vast: wat zeur je nou? Tja, ik voel me enorm verdrietig erover. De momenten dat ze wel goed kon drinken aan de borst, waren zo bijzonder en liefdevol. Ik mis dat. Plus het feit dat ik haar gewoon zo graag langer mijn witte goud had willen geven. In de vriezer zit nu nog melk voor anderhalve voeding. Die ga ik haar binnenkort geven. En dan is het echt klaar. Ik kan het niet terugdraaien, maar ik heb er van geleerd. We hebben de wens voor twee kindjes, en bij de tweede zal ik het heel anders gaan aanpakken.

Ik heb me enorm schuldig gevoeld. Tegenover Vesper, omdat ik als moeder niet heb gezien dat ze in het begin te weinig binnen kreeg. Maar ja, wist ik veel? Het is mijn eerste kindje. Toch vind ik dat echt erg. Mijn kind heeft lange tijd honger gehad. Ik voelde me ook schuldig omdat ik zo genoot van onze momentjes als die wel fijn waren, en dat is mezelf en haar afgenomen. Dit schuldgevoel wordt gelukkig steeds minder.

Er is een mooie borstvoedingsketting in de maak, dat geeft ook troost.

Je kunt als moeder niet perfect zijn, en dat wil ik ook niet. Ik had alleen zo graag gewild dat die borstvoeding perfect zou zijn gegaan.