Mijn borstvoedingsverhaal van kindje twee

Op mijn blog beschreef ik twee jaar terug het borstvoedingsverhaal van mij en mijn dochtertje. Ik weet nog zo goed dat ik echt het gevoel had dat ik faalde. Ik wilde borstvoeding gaan geven hoe moeilijk kon dat nou zijn?! Dat bleek dus een stuk moeilijker dan ik ooit had kunnen bedenken. Het heeft eigenlijk zo'n stempel op mijn gedachten over borstvoeding gedrukt, dat ik er tot de bevalling van Perr niet over uit was of ik borstvoeding of flesvoeding wilde gaan geven. 

Mijn gedachten gingen steeds vaker richting flesvoeding, maar het enige wat mij daarin tegenhield was de kans op koemelkallergie. Ik heb het, mijn dochtertje heeft het en met haar hebben we na het stoppen van de borstvoeding echt een huilbaby gehad, tot ze overging op Pepti. Toen werd het het vrolijkste kind van de wereld. 

Toch maar starten met borstvoeding

En toen was ik bevallen en kwam mijn placenta weer niet los. Ik zag het niet zitten om zoals na de bevalling van Mimi weer onder het mes te moeten hiervoor. Een van de dingen die kunnen helpen om de placenta los te krijgen is het aanleggen van het kindje, waarmee de borstvoeding op gang gaat komen. Als dat ook maar iets zou helpen, dan wilde ik dat graag proberen. 

Lees hier mijn eerste bevallingsverhaal van mijn dochtertje Mimi, waarbij de placenta uiteindelijk manueel is verwijderd. En hier het bevallingsverhaal van mijn zoontje Perr waarbij de placenta na 1 uur en 15 minuten springkussenwerk uiteindelijk in flardes los kwam. 

En zo geschiedde dat ik weer met borstvoeding begon. Hij leek goed aan te happen en in het ziekenhuis noemde ze hem zelfs een natuurtalent. 

Een te kort tongriempje

Op de tweede dag keek de kraamhulp naar het voeden en ze zag dat ik al aardige kloven aan het ontwikkelen was. Ik legde goed aan en hij leek goed te happen. Maar de kraamhulp viel het op dat zijn tongriem nogal kort was. Deze is de dag erna door de verloskundige gekliefd. Hij was inderdaad heel erg kort en zo kon hij niet goed drinken. De borstvoeding kwam goed opgang (hallo stuwing) en het leek een paar dagen erg goed te gaan. Het enige was dat hij graag heel erg lang dronk. 25 minuten per borst was meer de regel dan de uitzondering. 

Dit is niet vol te houden

Toen hij net iets ouder was dan een week, kwam hij ineens elk uur voor voeding en leek hij erge krampen te hebben. Ik dacht gelijk aan de befaamde regeldagen. Bijna elk uur van de dag (ja ook s'nachts) legde ik hem aan, hij dronk dan ongeveer 40-45 minuten en was dan 15-20 minuten stil. Daarna begon het riedeltje weer overnieuw. Mijn nachten telde bij elkaar misschien 3 uur slaap als ik mazzel had. Als dit inderdaad maar twee regeldagen waren, dan was dat geen probleem geweest. Echter na 6 dagen was ik volledig uitgeput. Het leek alsof door deze uitputting mijn borstvoeding terug ging lopen. Mijn man was het zat dat ik mijzelf zo uitputte en op het moment dat ik even lag te slapen heeft hij hem een flesje kunstvoeding gegeven. Hij sliep daarna 3! uur lang achter elkaar. Ook huilde hij niet meer en krampen waren ook weg. Het waren dus geen krampen, maar hij had gewoon honger. Doordat hij wel aankwam van mijn borstvoeding had ik die link helemaal nog niet gelegd. 

Afbouwen van de borstvoeding

Twee weken en twee dagen heeft dit borstvoedingsverhaal achteraf geduurd. Toen mijn man het flesje kunstvoeding had gegeven en we zagen dat hij niet voldoende had aan mijn borstvoeding ben ik direct gaan afbouwen. Dit heb ik gedaan door alleen te kolven als het zeer ging doen. Uiteindelijk was dit gelijk al om de 3-6 uur en als je zag hoeveel eruit kwam, dan was het logisch dat hij daar niet voldoende aan had. Ik gaf hem de borstvoeding die ik had nog gekolfd in combinatie met flesvoeding. Uiteindelijk ging hij met 3,5 week volledig over  gegaan op flesvoeding (i.v.m. mijn allergieën zijn wij begonnen op HA voeding van Nutrilon). 

De reden waarom het nooit goed had kunnen gaan

Inmiddels 11 weken later en ik ben er van de week achtergekomen dat wat ik ook had gedaan, borstvoeding in dit geval nooit had kunnen werken. In verband met het vele huilen zijn we bij een fysio terecht gekomen (daar later meer over). Ze vertelde dat het absoluut niet gek is dat ik niet genoeg melk aanmaakte. Perr zit namelijk zo vast in zijn nek en over zijn hele lichaam dat hij bepaalde bewegingen niet kan maken en daardoor niet genoeg kracht had om goed genoeg aan de borst te drinken. 

Achteraf is dit voor mij een hele geruststelling. Ik had de puf niet meer om de borstvoeding weer op gang te krijgen, maar ook al had ik die energie wel gehad het had mij dus nooit gelukt.