Hoe een simpele ingreep een traumatische ervaring werd
Wanneer borstvoeding en flesvoeding niet goed lukt
Tijdens mijn zwangerschap had ik al besloten dat ik graag borstvoeding zou willen proberen. Ik zeg proberen, want ik had natuurlijk geen idee. Mijn moeder heeft geen borstvoeding gegeven aan mij en mijn zusje en verder in mijn omgeving kwam het ook niet zoveel voor. Toch dacht ik, dit is iets wat ik graag zou willen doen voor mijn kind. Het is het meest natuurlijke wat er is, hoe moeilijk kan het zijn?
Nou, dat bleek niet zo eenvoudig als ik had gedacht. De eerste keer voelde echt heel onwennig. Ik was nog een beetje high van alle endorfines van de bevalling, dus echt pijn voelde ik toen niet. In de kraamweek bleef hij echter maar afvallen. Het advies was om hem iedere 3 uur aan te leggen. Eerst de ene kant 10 minuten en dan de andere kant 10 minuten. Ik had hele schema’s op papier staan, maar het werkte gewoon niet voor ons. Quinn kregen we met geen mogelijkheid wakker ’s nachts, en ik moest nota bene wekkers zetten om hem wakker te maken zodat hij kon drinken. Tussendoor maar weer verschonen, omdat hij tijdens het drinken vrijwel meteen in slaap viel. De 10% naderde… dit ging niet goed. Op dag 4 werd er een kolf gehuurd om mijn productie wat op te krikken. We moesten hem na een voeding nog bijvoeden met een spuitje. Dit had direct effect! In 1 dag tijd kwam hij maar liefst 100 gram aan! Na een paar dagen was de kolf niet meer nodig. Gelukkig, want ik vond het echt vreselijk.Ik voelde me echt net een melkkoe en dat geluid wat dat ding maakt.. brrr. Nee, doe mij maar gewoon live aan de borst, ook al doet dat een beetje pijn, dacht ik nog.
De verloskundige kwam nog langs om te kijken hoe het met ons ging. Ze zag dat Quinn een wat strak tongriempje had, maar hij kwam inmiddels goed aan, dus het was niet nodig om het te laten klieven. Grote kans dat het vanzelf nog een keer inscheurt zei ze. Ze vroeg hoe het verder ging met de borstvoeding en ik zei goed, wel een beetje pijnlijk in het begin. De verloskundige zei, dat komt omdat je tepels moeten wennen. Nou prima dacht ik, het zal er wel bij horen dan. Hoe dan ook, wij waren blij. We hadden helemaal geen zin om het te laten klieven, ik wilde niet dat hij onnodig pijn zou hebben. Als het niet hoeft, dan liever niet. Toen wisten we nog niet wat de gevolgen kunnen zijn van een te kort tongriempje. En daarmee vergaten we de kwestie eigenlijk ook een beetje.
De kraamweek was inmiddels voorbij en we stonden er alleen voor. De controlfreak in mij ging iedere week naar het consultatiebureau om hem te laten wegen. Hij kwam redelijk aan, maar het was niet om over naar huis te schrijven.
Na een paar weken begon het continu bezig zijn met zijn gewicht, het zorgen maken over hoeveel hij binnenkreeg en het vele voeden, mij op te breken. Als ik er nu op terugkijk was het helemaal niet veel, maar zo voelde dat destijds wel. Ik had steeds het gevoel dat ik net klaar was met voeden, en daar was hij weer.
Daar bovenop merkte ik dat het voeden pijn begon te doen. Vooral het aanhappen deed enorm veel zeer. Ik zat soms met tranen in mijn ogen. Na een minuutje trok de pijn gelukkig weg, dus het heeft lang geduurd voor ik aan de bel trok. Wist ik veel, ik dacht dat het erbij hoorde. Ik had echt een enorme behoefte aan een pauze.. gewoon eventjes niet! Toen Quinn 4 weken was, heb ik zelf een kolf gekocht. Ondanks dat ik het helemaal niks vond, ben ik gaan kolven zodat ik een voorraadje melk kon aanleggen. Hoe fijn zou het zijn als Thijs af en toe eens een keer een voeding over zou nemen. Maar er kwam gewoon bijna geen melk uit met de kolf. Of het aan de kolf lag, mijn verwachtingen, stress of aan iets anders, ik weet het niet. Ik werd er eigenlijk alleen nog maar ongelukkiger van.
Overal waar ik keek op internet, zag ik volle flessen melk aan de kolf hangen. Waarom lukte mij dit nu niet? Ik was echt radeloos en zag zo op tegen het voeden, dat we hebben besloten om eens een flesje kunstvoeding te geven, zodat ik toch eventjes rust had. Ook daar werd ik verdrietig van, want dat voelde als falen. Achteraf had ik natuurlijk gewoon een lactatiekundige moeten bellen, zodat een expert met mij mee kon kijken. Aangezien we niet veel geld over hadden in die tijd, hebben we geen lactatiekundige gebeld. 'Zo erg was het toch niet, ik moest gewoon nog even wennen aan het moeder zijn.' dacht ik.
Mijn tepels kregen in ieder geval weer eventjes rust. Ik had geen kloven of andere wondjes gelukkig, maar het aanhappen deed zoveel pijn! Langzaam ging het van 1 flesje kunstvoeding in de avond, naar steeds meer flesjes kunstvoeding. Dat was helemaal geen bewuste keuze, maar onbewust voelde het beter en dus gebeurde het vaker. Met 3 maanden was ik volledig gestopt met borstvoeding. De laatste keer borstvoeding geven was geen bewust moment, dus voor mijn gevoel heb ik er nooit goed afscheid van kunnen nemen. Maar ik wist gewoon dat het zo goed was. Ik hoefde nu lig niet 8 keer per dag met tranen te zitten voeden, daar wordt toch niemand blij van.
Het drinken uit een flesje leek in eerste instantie goed te gaan, maar op een gegeven moment leek hij het niet meer te kunnen. Hij kreeg geen vacuüm (daar had hij aan de borst ook al last van) en hij kreeg daardoor veel lucht binnen. Halverwege de fles zette hij het op een krijsen en liet hij enorme boeren. Een half uur na de fles kreeg hij last van buikkrampen, waarschijnlijk ook van de lucht in zijn buik. Ik had zoveel spijt dat ik was gestopt met borstvoeding toen. Ik ben zelf gaan opzoeken of ik hem nog terug aan de borst kreeg. Dat kan (relacteren), maar na er nog even goed over na te hebben gedacht heb ik toch besloten dat niet te doen. Ik was met een reden gestopt en ondanks dat Quinn niet gelukkig was met de fles, was hij dat aan de borst ook niet. Ik voelde me lichamelijk wel een stuk beter zonder de pijn van het aanhappen iedere paar uur. Omdat hij nog steeds niet echt goed groeide en toen het drinken uit de fles echt problematisch werd ben ik naar de huisarts gegaan. Zij constateerde een te strakke tongriem.
Tot de dag van vandaag snap ik niet dat de verloskundige in de kraamweek niet gewoon heeft gezegd.. die tongriem is te strak en gaat problemen opleveren. En op de een of andere manier waren wij het gewoon vergeten? Hoe stom is dat.. hoe kun je dat nu vergeten? Ik snap er echt niks van.
Hoe dan ook, er zijn dus nogal wat gevolgen van een te korte tongriem. Het kan dus direct problemen geven met borstvoeding. Het kostte Quinn zoveel moeite om genoeg melk uit mijn borst te krijgen dat hij in slaap viel van uitputting. Geen wonder dat hij zoveel sliep en dat hij zo slecht groeide. Hij was gewoon langzaam aan het verhongeren en hij had al zijn energie nodig om melk te kunnen drinken. Omdat hij zo weinig eruit kreeg, kolfde ik ook zo weinig in het begin. Borstvoeding werkt volgens het vraag en aanbod principe, en omdat Quinn weinig dronk, werd er ook weinig aangemaakt. Ook drinken uit de fles lukte dus niet goed met een te korte tongriem. Maar ook op de lange termijn kun je problemen krijgen. De tong kan het gebit bijvoorbeeld niet goed schoonmaken, dus je hebt een groter risico op gaatjes. Omdat het gehemelte zich nauw en hoog vormt (je slikt anders als je tong vast zit) kun je problemen krijgen met je ademhaling (denk aan snurken of apneu). En de meest simpele dingen, waar je gewoon totaal niet over nadenkt als je je eerst baby in je armen hebt, zoals het likken aan een ijsje, of tongzoenen. Dat kan allemaal niet als je tong vast zit.
Blij dat er een oorzaak voor het moeilijke drinken was gevonden, konden we gelukkig snel terecht bij de KNO arts. Quinn was toen 4 maanden, dus het kon niet meer gekliefd worden bij de verloskundige. Het zou een kleine ingreep zijn. Narcose of verdoving was niet nodig. Het kindje dat voor Quinn aan de beurt was, was binnen 5 minuten weer buiten.
Wij niet.. wij hebben daar zeker een half uur gezeten. Het was nogal een traumatische ervaring.
Als je in beelden denkt en niet tegen bloed kunt, lees dan verder vanaf de laatste alinea ;)
Ik moest in een stoel gaan zitten met Quinn liggend op mijn schoot. De assistente hield zijn armpjes vast en ik hield zijn beentjes vast. Ik denk dat iedere baby het niet leuk vindt om op die manier vastgehouden te worden, dus Quinn moest natuurlijk huilen. De KNO arts knipte met een schaartje in het tongriempje. Quinn moest nog harder huilen. De KNO arts zei dat hij nog een keertje moest knippen, het was nog niet ver genoeg ingeknipt. Nou, vooruit dan maar dacht ik, let’s get it over with!
Hij knipte nog een keer en ik zag overal bloed. Hij had blijkbaar een bloedvat geraakt. Quinn was nu echt aan het schreeuwen, zo ontzettend boos was hij. Vlug een watje er op, het bloed liep in zijn keel. Na 5 minuten was het nog steeds niet gestopt met bloeden. Er werd een 2e KNO arts binnen geroepen. ‘Aiii' zei hij, dit ziet er niet best uit. We moeten het dichtbranden. Er werd nog een assistente geroepen. Ik zat nog steeds op de stoel met een schreeuwende baby en er stonden 4 man om ons heen.
De 2e KNO arts pakte een apparaatje waarmee hij onder de tong van Quinn het bloedvat wilde dichtbranden. Er klonk een soort stroom geluidje, alsof er een mug tegen een elektrische vliegenmepper komt. Quinn was echt volledig in paniek en ik deed mijn uiterste best om rustig te blijven. Ik keek naar mijn moeder (ze zat ook in de kamer) met tranen in mijn ogen. Het bloeden stopte nog steeds niet, dus nog keer met het apparaatje erop. Zo, het bloeden was eindelijk gestopt. Quinn was inmiddels gestopt met huilen, het ventje was doodop. Ik kreeg een schouderklopje van de KNO arts, 'Goed gedaan moeders' zei hij. En dat was dat.
Ik dacht alleen maar…verdoving niet nodig zei je? wat heb je mn kind aangedaan!
We mochten even bijkomen in een andere kamer. We probeerden Quinn een slokje water te geven uit een flesje, maar hij moest er niks van hebben. Natuurlijk niet, hij had een gigantische wond onder zijn tong! Ik had nog op internet gelezen dat je een kindje direct na de ingreep aan de borst kon leggen voor troost. Ik voelde me nu helemaal slecht, omdat hij al een maand niet meer aan de borst had gedronken. Hij wilde dan ook niet aan de borst. Zodra er ook maar iets in de buurt van zijn mond kwam, raakte hij helemaal overstuur. Dan maar dicht tegen me aanhouden met zijn lievelingsknuffel erbij. Hij viel al snel in slaap, maar snikte nog zeker een paar uur na.
Normaal gesproken moet je na de ingreep iedere dag een paar keer met je vinger onder het tongetje door, zodat het niet weer terug dicht groeit. Dit hoefde ik nu gelukkig niet te doen vanwege de brandwond die er zat. Hij heeft een week paracetamol gehad en het drinken uit de fles ging na die week gelukkig veel beter.
Quinn groeide weer goed, kreeg meer energie en had nu gelukkig een tong die hij goed kon bewegen. Hij begon direct te experimenteren met allerlei geluidjes. (Nog een teken dat er iets niet helemaal goed zat, dat had hij hiervoor nog niet echt veel gedaan). Vanaf dat moment is het allemaal goed gegaan en nu (met 3 jaar) zie je er helemaal niks meer van gelukkig. Hij likt nog steeds niet aan ijsjes, die hapt hij liever af (brrrr), maar hij KAN het wel en daar gaat het om!