Het leven met een selectieve eetstoornis (ARFID)

Het leven met een selectieve eetstoornis

Laat ik maar bij het begin beginnen. 23 juli 1998 werd ik geboren. Dat is inmiddels al weer 22 jaar geleden. Op het eerste gezicht leek ik helemaal gezond. Tot dat ik niet meer als een fles per dag dronk. Waar normaal een baby om de drie a vier uur een nieuwe voeding kreeg, dronk ik er maar een op een dag. Daar kon ik natuurlijk niet van leven. Toch hield ik het als een kleine vechter vol. Ik wilde niet meer, en vond het waarschijnlijk ook helemaal niet lekker. Ook fruit en groente hapjes vond ik maar niks en spuugde ik allemaal uit. Wat wel wat beter ging was een broodje. Maar hoe langer ik dat at, hoe minder ik het wilde eten. Zo waren er steeds dingen die ik maar even at tot ik het zat was. Toen ik wat meer mocht eten, at ik graag spaghetti. Maar ook dat vond ik op een gegeven moment niet meer lekker. Ik heb een tijdje bij mijn opa en oma gewoond, en daar moest ik eten wat er op tafel stond. Voor mij was dit natuurlijk een groot probleem. Elke keer als we aan tafel gingen zag ik er weer tegen op, omdat ik wist dat ik niks zou lusten. Ik moest brood eten met worstjes zodat ik toch wat binnen had. Dat ging een tijdje goed, maar ook dat hield ik niet lang vol. Zondag was soep dag, en ook dat moest ik mee eten. En hé! Dat lustte ik wel! Maar ik was slim, en haalde de meeste grote groente er uit en zorgde dat ik veel gehaktballetjes had. Stiekem heel trots op me zelf natuurlijk! In de loop der jaren is het altijd zo gegaan dat ik iets lustte maar het na een tijdje weer zat raakte. Dan zit je toch even met je handen in het haar! Wat moet ik dan nu eten wat ik lust? Of als ik ziek was geweest, dan at ik dat gene wat ik voor dat ik ziek werd niet meer. Zo at ik een avond spaghetti en de volgende dag was ik zo ziek! Na die dag heb ik nooit meer spaghetti gegeten.

Toen ik weer thuis woonde hebben we van alles geprobeerd. Het kwam er op neer dat ik van frituur hield. Elke avond patatjes met een frikandel. In de ochtend en middag een bakje met chips. Zo zag een hele lange tijd mijn eetpatroon er uit. Nu zal je denken, je wilt gewoon alleen frituur eten omdat je dat lekker vind. Nou geloof me, ik zou willen dat ik net als elk ander mens zou kunnen eten. Dat is echt mijn grootste droom namelijk. Maar om even verder te gaan waar we waren gebleven.. Ik was natuurlijk niet bepaald gezond!

M'n ouders deden dan vitamine druppels in mijn drinken, zodat ik toch de nodige vitamines binnen kreeg. Maar ik heb zulke sterke smaakpapillen dat ik het proef en het dus niet op drink. Ook vitamine pilletjes nam ik niet in. Ik was dus eigenlijk super ongezond! Ondanks dat ik alleen maar vet binnen kreeg, bleef ik een dun meisje. Toen mijn ouders gingen scheiden verhuisden we naar de plek waar ik geboren was, naar Scheveningen. Ik vond dit heel moeilijk. Ineens een andere omgeving, ander eten naar mijn idee en veel verdriet vanwege de scheiding. We woonden een tijdje bij mijn oom en tante, en ook daar was het zondag soep dag. Maar zodra eten er anders uitziet wil ik het liever niet. Toch heb ik het geproefd. En vol verbazing vond ik het nog lekker ook! Maar het was natuurlijk niet elke dag zondag. Zelf gemaakte frituur werd hem niet meer, want "het zag er anders uit" in mijn beleving. Als iets er anders uit ziet, hoef ik het al niet meer. Op een zaterdag werd er vaak makkelijk gegeten en werd dan vaak een patatje gehaald bij de snackbar. Dat zag er al beter uit als zelf gemaakte frituur. Ik trok me stoute schoenen aan en probeerde mee te eten. Ja, dit lust ik wel! Van af die dag gingen we steeds naar de snackbar zodat ik ook avond eten had. Nog steeds een dun meisje. Tussendoor at ik natuurlijk ook wel dingetjes. Maar meestal niet super gezond. Zo at ik geen brood meer. Wel at ik af en toe wat fruit zodat ik wat vitamine binnen kreeg en verder vooral chips. Qua drinken dronk ik sinas of cola. Na een paar maanden kregen we een huis boven het huis van mijn oom en tante. Eindelijk ons eigen plekje. Eens in de zoveel tijd gingen we wel eens naar de Macdonald. Dit was altijd een feestje, want dat lustte ik ook. Ik begon de snackbar zat te raken en wilde alleen nog maar Macdonald. Elke dag weer naar de Mac. Er is een tijd geweest dat ik dan een middel friet nam en dan twee keer zes kipnuggets. Maar ik ben ik, en raak het natuurlijk weer zat. Ik wilde zo graag eens wat anders eten en nam een hapje van de bigmac van mijn moeder. Heerlijk! Alleen dan zonder kaas en uien. Na een lange tijd raakte ik ook Macdonalds zat en ging ik naar twee verschillende snackbars. Wat uiteindelijk ook weer verveelde. Ik ging weer terug naar de Mac en at dat een hele lange tijd. Tot ik een vriendin van mij pizza zag eten. Ik wilde dat ook zo graag! Ik vroeg om een hapje en kreeg dat. Ik vond het niet vies maar ook niet heerlijk of zo. Toch at ik mijn punt op. Na dat hij op was, was ik heel trots dat ik het gegeten had. En ja, van af die dag heb ik alleen nog maar pizza gegeten als avondeten. Tot ik ziek werd. Altijd als ik ziek ben wil ik wat anders eten als dat ik altijd doe. Zo hoefde ik de pizza niet meer, en wilde ik weer Macdonald. En dat is hoe ik leef. Mijn eetpatroon van een dag als nu is als volgt: In de ochtend kan ik niks eten. In de middag eet ik soms een croissantje, broodje knakworst, wat chips of niks. Savonds bestel ik wel eens een pizza, Mac, een broodje knakworst en sinds een tijdje eet ik zelf gemaakte broodje shoarma. Geloof me dit heeft veel energie gekost. En natuurlijk lust ik wel meer dingen als dat ik in dit artikel heb genoemd, maar dat eet ik alleen als ik er zin in heb. Het is zo moeilijk om uit te leggen hoe het is om te leven met een selectieve eetstoornis (ARFID)! Je kan nooit mee uiteten, bij andere mensen thuis eten of mee eten op werk. Ik praat er ook liever nooit over met mensen. Zo wist mijn werk nergens van af en had ik altijd smoesjes om niet mee te hoeven eten. Ik heb wel eens hulp gevraagd om er wat aan te doen. Helaas heeft dit niet geholpen. Mijn wil is zo erg groot, maar op de een of andere manier gaat het niet. Ik wil niets liever dan als elk ander mens lekker eten wat je wilt. Wat ik wel vaak heb, als mijn moeder bijvoorbeeld gekookt heeft, en nu ik op me zelf woon ook moet koken,  vind ik het zo lekker ruiken! Maar als ik er naar kijk en me bedenk dat ik dat moet gaan eten, ga ik al half over me nek. Ik baal dan zo erg! Mijn moeder blijft maar zeggen, eens komt er een tijd dat je met ons mee eet. Ik wil dat zo graag geloven. Maar na 22 jaar gaat de hoop een beetje weg. Voor nu leef ik helaas zo. Maar het zal altijd een droom blijven om de stoornis te overwinnen. Nu ik zelf een dochtertje heb, vind ik het nog moeilijker. Zij ziet mij eten. En vrijwel altijd wat anders als dat zij eet. Ze is een geweldige eter, meestal! Maar eet ze dus een keer niet, dan schiet ik in de stress. Want, wat nou als zij zo wordt als ik? Dat is iets wat in mn hoofd zit, en er heel moeilijk uit gaat. Want ik weet dat ze vrijwel alles lust. Maar ze is een peuter puber. Die heel graag nee tegen alles zegt. En dat is iets wat ik in m’n hoofd moet houden. Ze is niet als ik!