Het leed dat clusteren heet

In mijn vorige blog vertelde ik jullie hoe moeizaam mijn borstvoedingsavontuur begon.

Na 3 weken fulltime gekolfd te hebben, echt respect voor de mama’s die dit maanden doen, was het eindelijk zo ver dat Niaz sterk genoeg was om zelf aan te happen. Wel met behulp van een tepelhoedje, maar dat mocht de pret niet drukken.

Het kolfapparaat schoof ik aan de kant en vanaf dat moment begon ik met live voeden. Ik was zo blij dat het eindelijk lukte en begon vol goede moed.

Al na een paar dagen begon Niaz met clusteren. Op dat moment had ik daar nog nooit van gehoord. Ik begreep dus niet wat er aan de hand was. Ik werd er zo onzeker door, omdat ik dacht dat ik niet genoeg melk had en Niaz alleen maar honger had.

Ik zat er na een aantal avonden helemaal doorheen. Het was al de zoveelste avond dat Niaz gewoon letterlijk de hele avond aan m’n borst hing. Mijn huis was een chaos, voor mijn gevoel, en ik wilde dat opruimen maar dat ging niet.

Op dat moment heb ik echt een aantal keer gedacht: “weet je wat? Ik stop er lekker mee”. Maar die gedachte voelde helemaal niet goed. Alles in me schreeuwde dat ik dit gewoon moest doen.

Na de zoveelste mental breakdown zei mijn moeder. “Sharon je hebt nu 2 opties. Of je stopt of je geniet van deze momenten en vergeet even alles om je heen. Het clusteren is tijdelijk en Niaz blijft niet altijd zo klein. Het wordt echt beter”.

En vanaf dat moment ging er een knop om. Ik snap ook eerlijk gezegd niet waarom ik me druk maakte om hoe m’n huis eruit zag. Ik had net een baby gekregen, mn hele leven stond op z’n kop en al mijn aandacht hoorde gewoon naar hem te gaan. Alle andere zaken komen wel weer, ooit.

Lekker boeiend dat de was niet opgehangen was, er wat afwas stond en ik er bij liep als een holbewoner.

Toen ik dit alles een beetje van me af had gezet, draaide ik langzaam bij. En uiteindelijk werd het ook echt beter.

Het clusteren houdt gewoon echt op en is eigenlijk een super mooi concept. Je baby groeit en heeft meer melk nodig en je lichaam moet meer melk aanmaken. Melkproductie is vraag en aanbod, baby wordt vaker aangelegd en voila je produceert meer melk.

Het voeden ging elke dag een stukje makkelijker en nu 5 maanden later denk ik er niet eens meer over na. Het is echt zo bijzonder hoe je lichaam werkt en dat je lichaam hiertoe in staat is.

En nu sinds 1,5 week gaat het ook nog eens zonder tepelhoedjes. Ook dit is weer een mini mijlpaal in dit avontuur.

Ik ben zo dankbaar dat het me gelukt is. Dat ik Niaz kan voeden op deze manier, dat hij uit de buik nog steeds verder groeit door mijn lichaam. Ik ben oprecht zo blij dat ik heb doorgezet, want wauw ik had dit echt niet willen missen.

Borstvoeding is echt niet makkelijk. Het is pittig, mentaal zwaar en die eerste paar weken is het echt overleven. Maar uiteindelijk is het alles waard. Alle voordelen voor zowel mama als baby. Echt, ik kan er uren over blijven schrijven.

Ik hoop dat ik Niaz nog lang mag voeden op deze manier! Want ik geniet er echt oprecht van. Het is echt ons momentje samen. Heerlijk!