“Ik ben zijn moeder, maar het voelt alsof ik tweede keus ben…”

“Ik had me nooit voorgesteld dat mijn eigen kind me af zou wijzen. Dat hij mij, zijn moeder, degene die hem negen maanden in haar buik heeft gedragen, zou zien als tweede keus. Maar hier zit ik dan, met tranen in mijn ogen terwijl ik kijk hoe mijn zoontje zich weer naar zijn vader uitstrekt.

Vanaf het moment dat hij kon praten en begrijpen wie wij waren, had hij een duidelijke voorkeur. Papa, papa, papa. Alles draaide om hem. Als hij verdrietig was, wilde hij papa. Als hij moe was, kroop hij op papa’s schoot. Als ik hem uit bed haalde, keek hij eerst langs me heen om te zien of papa er ook was. En als dat niet zo was, trok zijn gezichtje in een teleurgestelde frons.

In het begin vond ik het niet erg. Ik zei tegen mezelf dat het een fase was. Dat het vast wel zou veranderen. Maar naarmate de maanden voorbijgingen, begon het steeds meer pijn te doen. Ik was degene die hem voedde, hem verschoonde, hem in slaap wiegde als hij ziek was. Maar wie kreeg de stralende glimlach zodra hij wakker werd? Papa.

Ik wil helemaal niet jaloers zijn op mijn eigen man. Hij is een geweldige vader en hij doet alles voor onze zoon. Maar ik kan niet ontkennen dat het pijn doet. Vooral die keren dat ik hem optilde en hij zich losmaakte om naar papa te rennen. Of wanneer ik hem knuffelde en hij zich van me af duwde met een gefrustreerde ‘Nee mama, papa!’.

Ik heb zo vaak geprobeerd om het niet persoonlijk te nemen. Hij is nog klein, hij snapt niet hoe dit voor mij voelt. Maar soms breekt het me. Ik herinner me een avond waarop ik hem naar bed bracht en hij keihard begon te huilen omdat hij papa wilde. Ik stond daar in zijn kamertje, compleet verslagen, terwijl hij zich uit mijn armen probeerde te wurmen. Toen mijn man uiteindelijk binnenkwam, was hij meteen stil. Hij legde zijn hoofd op papa’s schouder en sloot tevreden zijn ogen, terwijl ik met een brok in mijn keel de kamer uitliep.

Mensen zeggen dat het vanzelf overgaat. Dat sommige kinderen gewoon een fase hebben waarin ze zich meer aangetrokken voelen tot de ene ouder. Maar wat als dat niet zo is? Wat als ik altijd degene ben die er wel is, maar niet degene die hij nodig heeft?

Ik deel dit niet om zielig te doen. Maar ik vraag me gewoon af: ben ik de enige? Zijn er andere moeders die dit hebben meegemaakt? En zo ja… werd het ooit beter? Want ik weet dat hij van me houdt. Dat moet hij toch? Maar soms voelt het alsof ik in mijn eigen huis een bijrol speel.”

Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍