Had ik tóen maar meer foto’s van borsten gezien

Borstvoeding. Er is al zoveel over gezegd, geschreven en gedeeld. Zou ik dat dan ook nog moeten doen? Ja, was al snel mijn conclusie. Want ieder kindje, iedere mama en ervaring is anders. En misschien ook wel herkenbaar voor een ander.

Mijn borstvoedingsavontuur begon meer dan 4.5 jaar geleden, op de afdeling neonatologie. Door een moeilijke start na de geboorte werd onze dochter al snel bij mij weggehaald en naar de couveuse gebracht. Na een tijdje werd ik naar haar toe gereden om haar vast te kunnen houden en te voeden. Tijdens de zwangerschap had ik besloten om borstvoeding te geven, of het in ieder geval te proberen was mijn instelling. Ik legde haar met hulp van een verpleegkundige aan en ze hapte meteen goed aan. De borstvoeding kwam in de eerste dagen al goed op gang en ons meisje dronk gulzig en groeide als kool.

In mijn omgeving waren er 4.5 jaar geleden nog weinig andere moeders met baby’s. En die er waren, hadden geen fijne ervaringen met borstvoeding. Het was pijnlijk, zwaar, naar en soms onmogelijk voor ze geweest. In mijn ogen werd borstvoeding daardoor iets wat bijna toch nooit lukte en iets waar je vooral niet al te lang mee door ging. Had ik op dat moment maar al die foto’s gezien van borsten met kindjes eraan die nu, en helemaal tijdens borstvoedingsweek, voorbij komen. Dan had ik misschien sterker en zelfverzekerder aan de borstvoeding begonnen. Dan had ik vooraf geweten hoe mooi het ook kan zijn. Hoe bijzonder en intiem het is. Dat voeden in het openbaar compleet normaal is. Net als een peuter, of 2 kinderen tegelijk, aan de borst. Dan had ik me misschien mentaal sterker gevoeld om borstvoeding te gaan géven in plaats van “het proberen”. 

Eenmaal na 4 dagen ziekenhuis liep de borstvoeding thuis als een trein en verliep verder alles volgens “het boekje”, wat dat dan ook mag zijn. Toen mijn productie na 11 weken terugliep en de borstvoeding daarmee tot een einde leek te komen, was ik heel erg verdrietig. Ik genoot er zo van om mijn dochter te voeden en het voelde als iets heel speciaals, iets helemaal van ons. Iets magisch. Maar ergens in mijn hoofd zat ook nog steeds dat negatieve beeld. En om mij heen was het toch ook wel de norm om te stoppen met borstvoeding als je weer ging werken. Toch zette ik door. Ik legde haar ieder uur aan, om de productie weer op gang te krijgen. Het enige dat ik deed was voeden, maar ik hield een hongerig en gefrustreerd meisje. Na 3 dagen was ik helemaal op en maakte een flesje kunstvoeding. Ik heb heel wat tranen gelaten, maar toch was het ergens ook oké.

Toch vraag ik me nu, achteraf gezien, af hoe het zou zijn geweest als ik toen die moeders had gezien en gesproken die overal in het openbaar borstvoeding geven, die pure eerlijke foto’s delen van kindjes aan hun borst, die lang voeden en die laten zien dat borstvoeding geven normaal is. Misschien was het dan wel anders gelopen, zoals bij de tweede die ik wel 9 maanden heb kunnen voeden. Lichaam en geest werken immers samen. En daarom is world breastfeeding week ook zo belangrijk. Om te laten zien dat het heel gewoon is. En zo prachtig. Want jeetje, ik baal er toch wel van dat ik zo weinig foto’s heb gemaakt van ons borstvoedingsavontuur samen. Dus mama’s: maak foto’s van die borsten die melk geven en je kindje laten groeien. Het is iets om te koesteren. En iets dat gedeeld mag worden. Zoveel je zelf wilt, zo bloot je zelf wilt. Want blote borsten die een baby voeden, dat is dus heel normaal. En zo prachtig.