Eet momenten met ons kind? " wij zien er soms tegenop"

Onze dochter van twee jaar is grappig, knap, slim en super vrolijk. Geen muziek ontsnapt aan haar dans moves en ze kletst je de oren van de kop. (Ook al begrijp je het soms niet)

Het is een leuke fase. Dat je beseft dat ze zinnen van drie woorden uitspreekt. De grappige woordkeuzes en dat ze net zolang haar best doet met dat ene onverstaanbare woordje te herhalen tot je haar begrijpt. De beruchte kansloze 5 min, wat meestal eindigd in tranen. Alles klopt in haar boekje ontwikkeling, ik durf zelfs te zeggen dat ze een kleine sociale voorloper is. Dit maakt ons trots, apen of beren trots.

Maar er is altijd een zwaar deken in ons leven wat zo nu en dan op ons valt en ons allemaal een beetje verstikt. Dat is haar eten en drinken. Nu denken een aantal lezende moeders en vaders misschien " dat is de leed die ouderschap heet" of nog een leuke "het is een fase het gaat wel voorbij, je moet er doorheen. "

Helaas gaat die bal bij ons niet geheel op.

Daar waar ik opschep en pronk met onze kleine voorloper in haar emotionele ontwikkeling. Lopen wij achter in de kilo's en centimeters.

Vanaf dag 1 dronk ons dametje niet tot heel weinig. Ik heb als moeder 4 dagen borstvoeding gegeven en een paar dagen poging tot fles voeding. Met als resultaat sondevoeding. Via een pomp of spuit gaven wij haar melk. Niks bonding bij het voeden, teder tegen je aan. Al probeerde wij haar te voeden op de arm om dit zo goed mogelijk na te bootsen. Je leest immers in alle boeken en websites dat dit belangrijke momenten zijn.

Vlak voor haar eerste verjaardag heeft ze besloten zelfstandig uit een rietjesbeker te drinken. Wij trainde dit al bij 5 maanden samen met de logopedist. Het eten ging ook beter ze at een broodje en warme potjes avond eten. 'Nou wat zit je te zeuren lieve moeders. ' 😉 Ik begrijp je gedachten, zeker weten, maar Riley haar achterstand was al groot. Onze kleine dame werd 1 jaar en was net zo groot als een baby van 4 maand. Kleding maat 62/ 68. De artsen wilde haar vol pompen en proppen met allemaal bijzondere voeding met extra calorieën. Begrijp mij niet verkeerd, ik waardeerde en waardeer nog steeds de goeie intensies, maar ons meisje kreeg geen groeispurt. Wat ze wel kreeg was een hekel aan haar voeding. Ze herkende de geur, de vorm en kleuren van de flesjes.

Oprechte paniek bij ons natuurlijk. Die vloeibare voeding moest ze hebben om te groeien. (Wij waren lichtelijk gehersenspoeld met de ernst van de zaak) uiteindelijk hebben wij 1 drankje gevonden die ze wel heel lekker vindt en die drinkt ze op de dag van vandaag nog. 'Thank God'

Dan nu die kloten fases. Ik waardeer de buien en de eigenwijze dwarse houding. De opstand tegen alles en het ontdekken wat ze kan en mag. Maar bij iedere sprong komt het eten de hoek omkijken.

De nee fase, de fase niks meer te lusten. Allemaal kut!

Die weken valt ons kindje af. Haar gezichtje wordt bleek en de bolle wangen vallen weg. Wij zien op dat soort moment erg op tegen de eet momenten. Ze kan het 1 week wel lijden. Daarna begint de achterstand en de zorgen. Niet alleen voor ons, maar ook die van de artsen. Riley die doet gewoon wat ieder kind hoort te doen. Alle fases af gaan tot je een jong volwassene bent 😁. En wij kijken iedere dag uit, naar het moment dat ze weer gewoon eet, drinkt en ze over die fase of sprong heen is.

Kunnen wij dan ook eens lekker genieten van een dametje wat gewoon alles naar binnen schuift. Ik wil niet meer jaloers kijken naar de schattige kinderen van mijn vrienden, die van alles naar binnen bunkeren. Die jaloezie is zorg, ik heb dat gevoel overigens alleen als ons meisje weer achter blijft en steeds meer grammetje verliest.

Nu inmiddels dus twee jaar oud. Wij zitten nu midden in de "nee" fase. Wij zitten met kleding op maatje 80. Neefjes en nichtjes van 1 jaar zijn net zo groot, alleen haar ontwikkeling en spraak vertellen jou dat ze wel ouder is.

Ik en mijn man zijn een goed team. Wij zorgen dat Riley een goed, gezond en gelukkig leven zal krijgen. Wij hebben onze zorgen en onze methoden om haar wel te laten eten inclusief de manipulatie fase waar ze ons tegen elkaar probeert uit te spelen.

En de mensen die over suikers en E-nummers beginnen. Fuck itt!!! als ze maar eet en drinkt en groeit. Helemaal 'niks' eten is 1000 maal erger. Dat we niet mogen dwingen 'oké is goed' dan heeft haar pruil lip en gevoel van drama gewonnen.

Ik ben moe van de beste stuurlui die aan wal staan. Al begrijp ik ze wel, maar begrijpen ze ons ook? Ik vraag het mij soms af...