Een mama met een eetstoornis

Ik schrijf dit omdat ik hoop dat er vrouwen zijn die zichzelf herkennen in dit verhaal of sommige puzzel stukjes nu op de juiste plaats vallen. 
Ook schrijf ik dit omdat ik niet meer kan, ik wil schrijven, ik wil het schreeuwen, ik wil er vanaf maar dat kan niet. 

kleine introductie: ik ben 30, mama van 3 kinderen en heb ADD. (dat laatste is voornamelijk belangrijk in dit onderwerp)

In maart 2021 zat ik bij de huisarts. 
Mijn cyclus liep nog steeds niet zoals het hoorde (ik heb in juli 2020 een missed abortion gehad)
en ik was het zat. ik werd niet gehoord, ik was te dik en daarom zal het allemaal wel anders lopen dan dat de bedoeling was.
Na dat gesprek ben ik door gestuurd naar de psygoloog, om te praten over mijn gewicht, over mijn zijn en over wie ik ben en wat ik wellicht heb. Waarmee zat ik verder in de knoop.

Dat gesprek kwam best snel en we hadden besloten dat ik bij haar niet bij het juiste adres was. 
Want ik bleek een eetstoornis te hebben. Een binge eating disorder (BED) om precies te zijn. Emotie eten, kort gezegd. 

zij heeft er voor gezocht dat ik op de wachtlijst stond voor een verdere therapeutische behandeling en daarop was ik aan het wachten. 

in februari 2022 werd ik gebeld. of ik twee weken later zou willen starten bij een leuke groepje met alleen maar vrouwen. 

"Ja heeel graag" zei ik meteen aan de telefoon, en zo geschiede. op 8 maart 2022 was de eerste sessie.

Ik was in de tussen tijd nog steeds gefrusteerd dat ik nog steeds niet zwanger was, maar wist wel. ik ga nu mentaal aan de slag, dus dan komt lichamelijk ook alles wel goed. 

niet wetende dat ik een week later na de eerste sessie al een positieve zwangerschapstest in mijn handen had! 

tijdens deze zwangerschap ben ik in therapie gebleven. Ik vond het juist fijn om door te kunnen met mijn mentale gezondheid zodat ik niet in een dal moment zou komen en niet zou weten wat ik daarbij zou moeten doen om daar uit te komen. 

Ik heb veel geleerd in therapie en waar mijn eetstoornis vandaan komt. 
Alles eet ik namelijk op emotie, voornamelijk een verdrietige emotie, of de verveelde emotie. 
Ook heb ik vanaf kleins af aan al last van FOMO. Bang te weinig te eten, bang  de smaak niet goed te kunnen proeven, bang iets te missen. Vroeger keek ik al waar het meeste limonade in het bekertje zat. Welk koekje het grootste was. Wie er meer patatjes had. 

Ook smokkelde ik eten mee, zodat mijn moeder dacht dat ik heel goed bezig was met lijnen en ondertussen at ik alles op in mijn kamer.

Dat heeft doorgezet tot en met het moment van therapie. 
Ik verstopte thuis chocolade zodat mn (toen nog) vriend ze niet zou vinden. Terwijl waarom zo krampachtig doen als je toch gewoon weer nieuwe kan kopen. 

Waarom niet kunnen delen. Waarom niet rustig op een verjaardag kunnen zitten zonder steeds maar wat te willen pakken omdat je bang bent dat je iets van dat hapje mist. Hopen dat de schaal eerder bij jou langskomt zodat je nog wat te kiezen hebt ipv alleen de vieze bami schijven. 

Door de therapie heb ik mogen zien dat ik goed ben zoals ik ben en dat ik boven dat stemmetje kan staan. 

Ik hoefde niet meer een chocolade reep weg te eten na dat de visite weg was omdat ik het idee had dat het mijn naam noemde. 
Ik genoot weer van eten. Van het samen zijn. Van delen. 

Nu zijn we bijna 3 jaar verder. 
Ik ben nog steeds wie ik ben, maar is het stemmetje wel meer aanwezig.

hoe dat komt? 
Ik ben moe, en moeder van inmiddels 3 prachtige kinderen die veel aandacht vragen. 
Omdat ik ook ADD heb, komen de prikkels harder binnen en ben ik nog sneller vermoeid. 
Ik weet dat ik zelf gekozen heb voor 3 maar het is mentaal echt zwaarder dan ik had gedacht. 

Hierdoor is het stemmetje steeds harder geworden en lukt het mij allemaal nu niet meer. 

Ik blijf soms heel lang verdrietig en moe en ben dan aan het zoeken. Mijn hoofd kan dan niet meer de juiste keuzes maken om dan iets gezonds en eiwitrijks te pakken qua voedsel maar neig ik weer naar suiker. 

Die hele snelle suikers die even een stoot energie geven om daarna weer volledig in een dieper dal te eindigen. 

Ik heb contact opgenomen met een dieetist. maar sinds dien heeft het stemmetje een megafoon te pakken om nog harder te schreeuwen dat ik mij rot voel en wilt eten.

Hierdoor gaan er dagen voorbij dat ik naast mijn groente in het avond eten, ik niets gezonds eet. Het vanaf moment een al zoetigheid is en ik in die diepte blijf hangen. ' waar overigens niemand wat van ziet, want altijd blijven lachen en zeggen dat het goed gaat' 

 En nu zit ik hier, dit bericht te typen.

Om het de wereld in te smijten in de hoop dat het oplucht.

Ik praat hier vaak over met mijn (nu dus) man, die mij trouwens reette goed gesteund heeft in die hele periode.

In januari heb ik weer een nieuwe afspraak met de dieetist en zit er over na te denken om die af te zeggen. wel met het doel om gelijk een nieuwe datum te plannen in februari. Even mijzelf wat meer de tijd en rust gunnen. 

Er gaat aankomende maand namelijk veel weer gebeuren waardoor mijn hoofd weer overstroomd. 
Maar wanneer sta je als moeder echt stil toch?

Ik hoop binnenkort een andere blog nog te schrijven met echt het begin begin, waarin ik meer over vroeger vertel en hoe mijn BINGE daar in ontwikkeld is. 
Als mijn blog gelezen wordt en er zijn vragen, stel ze gerust. wellicht dat ik die ook allemaal een keer kan beantwoorden in een aparte blog. 

Stiekem hoop ik dat je dit niet herkent, dat je hier geen last van hebt en dat ik de enige ben op deze hele aardbol. maar ik weet natuurlijk dondersgoed dat ik dat niet ben. Bij mij heeft het 28 jaar geduurd voordat ik ondervonden had wat ik nou had en om te accepteren dat ik een eetstoornis had. maar daarover dus later meer. 

Dankjewel voor het lezen.