De Melkkoe

Jouw papa en ik waren vrij nuchter, al zeg ik het zelf. Wij hadden geen behoefte om boeken te lezen over de zwangerschap, over de bevalling, over het leven met een baby. Onze instelling was ''we zien het wel, het gaat zoals het gaat en wij laten ons leiden door de baby''. Ik vond dit heerlijk, normaal gesproken vind ik het heel interessant om me voor alles in te lezen en goed voorbereid te zijn, maar toen niet. Misschien had dit met de hormonen te maken, waardoor ik anders dacht, ik weet het niet. Wel waren wij ons vanaf het begin heel bewust dat een zwangerschap niet altijd goed gaat, dat een bevalling complicaties kan hebben, dat een kindje in de buik niet gezond kan zijn, maar ook praktische dingen... Misschien kan je baby wel helemaal geen borstvoeding krijgen omdat hij de borst niet pakt, of wil je perse luiers van Pampers, maar krijgt de baby er huiduitslag van dus moet je wat anders kiezen. Idem dito voor zwitsal producten, waarom zouden we de hele voorraad uit de winkel kopen, als de baby er misschien niet tegen kan. Wij vonden het allemaal niet zo nodig. Het belangrijkste was de babykamer die af moest zijn ; een bedje, een commode en voldoende kleding, maar niet een bomvolle tas. Daarnaast hadden we een kinderwagen, maxicosi, box en textiel voor in deze objecten. Voor ons was dit een goede start en de rest zou later wel komen, dan leren wij onze baby kennen en weten we wat hij nodig heeft. Ik had mij dan ook niet verdiept in bevallingsverhalen, want iedere bevalling is anders, iedere vrouw ervaart pijn op een andere manier, iedere baby ligt net weer wat anders, de ontsluiting is per vrouw verschillend, bij de een gaat het snel, bij een ander gaat het traag. Het maakte mij niet uit, ik zou me laten leiden door de gynaecoloog en jouw papa en dan zou het wel goed komen. Thuis oefende ik soms met ontspanningsoefeningen omdat ik zeker wist dat dit mij tijdens de bevalling zou helpen. Als ik rustig en ontspannen ben in mijn hoofd en lichaam, dan zou het gemakkelijker gaan, dacht ik. Over mijn bevalling schrijf ik later een andere blog.

Het enige wat ik belangrijk vond om voor te bereiden was de keuze voor voeding. Wat gingen we doen? Ging onze baby borstvoeding krijgen of flesvoeding. Ik noem het bewust flesvoeding, want kunstvoeding vind ik persoonlijk een beetje een vreemd woord. Alsof kunstvoeding nep is en niet te eten is. Ik hoorde vaak verschillende verhalen van vrouwen om mij heen. Onbewust vertellen vrouwen meer dan er aan ze gevraagd wordt, wat heel lief is, maar niet altijd nodig. De ene vrouw vind het heel fijn om borstvoeding te geven en de andere vrouw wilt er niet aan denken. En iedereen heeft daar haar eigen mening over en ideeën en dat is oké. Toen mij door de verloskundige werd gevraagd wat ik wilde, dacht ik eigenlijk zelf ''borstvoeding, want dat hoort toch en als dat niet lukt, dan flesvoeding''. Precies de instelling die we hadden, we laten de baby leiden, als hij de borst pakt, ga ik borstvoeding geven, maar als het niet lukt gaan we over op flesvoeding. Onze verloskundige was wel voorstander van borstvoeding, dat kon ik goed merken aan het gesprek en dat is precies wat ik hier nu even open wil gooien, want zij was niet de enige. Ik heb genoeg mensen om mij heen gehad die tussen neus en lippen door hun voorkeur aangeven en daarop ook wel wat pushte dat ik hetzelfde zou moeten doen als zij. Ik vind het prima dat mensen een bepaalde voorkeur hebben voor iets en daar hun theorieën over hebben, maar dat zij dit willen overbrengen op andere vrouwen (in dit geval), dat kan ik persoonlijk niet zo goed begrijpen. Want waarom zou ik moeten doen wat een ander als positief en fijn heeft ervaren, of waarom moet ik iets doen waarover iemand haar eigen theorie heeft. Ik ben een volwassen vrouw, die zelf goed kan nadenken en haar eigen gevoel kan volgen. Als ik er niet uit zou komen, zou ik zelf wel aan de bel trekken. Maar why, tell me why, ik begrijp niet dat de ''moedermaffia'' zo'n impact heeft in de maatschappij. Voor de lezers die niet weten wat de moedermaffia is, hier een korte uitleg; moeders die ergens een mening over hebben en de behoefte hebben om dit (on)gevraagd over te dragen op andere moeders. Ik hoop van harte dat ik dit niet doe bij anderen, tenzij er om mijn mening wordt gevraagd, maar dan nog zou ik alleen mijn mening willen geven en meer niet.

Ik wilde dus graag borstvoeding geven en ik zal uitleggen waarom. Ik zeg niet dat ik wil dat de lezers die in verwachting zijn ook borstvoeding gaan geven, nee, ik wil mijn verhaal vertellen, zonder extra's. Borstvoeding, dat is het beste, zei de verloskundige. Er zitten allemaal stoffen in die een baby in het begin goed kan gebruiken, die niet in flesvoeding zit. Dat was het theoretische plaatje van voeding, maar dat interesseerde mij eigenlijk het minste, want waarom zou er flesvoeding zijn als dat niet zo goed was als borstvoeding, dat zou vreemd zijn. Ik was er van overtuigd dat allebei oké waren voor de baby. Maar ik vond het vooral zo bijzonder dat ik als vrouw een baby kán voeden. Dat mijn lichaam er voor gemaakt is dat ik tijdens een zwangerschap een melkproductie opbouw en dat wanneer de baby geboren is, mijn lichaam automatisch melk geeft. Dit vond ik waanzinnig. Wat is dit bijzonder, iets wat ik alleen kan, wat jouw papa niet kan doen (oké we lazen ergens dat het wel zou kunnen, maar nee, dat was geen optie) . Dit was voor mij niet het enige waarom ik borstvoeding wilde geven, namelijk ook de band die ik dan met jou zou hebben, hoe intiem zou het zijn dat dit kan. Ik geloofde wel in het feit dat je een snellere band met de baby kan ontwikkelen en dat de baby zich sneller geborgen en veilig voelt omdat je hem stevig dicht tegen je aan hebt. Hij voelt je huid, voelt je hartslag.

Toen jij geboren werd was er veel stress, spanning en onzekerheid. (Voor de lezers die mijn verhaal niet nog kennen, verwijs ik hen door naar mijn eerdere geschreven blogs). Ik kwam in Nijmegen aan en wist niet wat er aan de hand was met onze zoon. Na een aantal uur kwam er een verpleegster bij mij langs op de kamer en zij vroeg aan mij hoe ik tegen borstvoeding aankeek, dus ik had mijn verhaaltje gedaan dat ik graag borstvoeding wilde geven, maar kon dat nu dan wel? Nee, helaas, dat kon nog niet. Ze zei duidelijk ''nog'', want het was een kwestie van lichamelijk aansterken en ouder worden, dan zou jij de borst kunnen pakken. Maar eigenlijk was er verder nog helemaal geen sprake van borstvoeding, want jij lag met hoge kritiek in de couveuse. Het enige wat ik op dat moment voor jou kon betekenen was de melkproductie. Dit was de enige manier (dacht ik) dat ik er voor jou kon zijn, heel praktisch gezien kon ik jou geven wat je op dit moment écht nodig had. De verpleegster vertelde mij dat een te vroeg geboren baby veel bepaalde stoffen nodig heeft, die juist extra veel in borstvoeding zaten. Ik moest daarom zo snel mogelijk beginnen met kolven en dat begin was geen pretje. Omdat jij zo vroeg uit de buik kwam, moest de melkproductie nog op gang komen. De eerste keer kwam er nog helemaal niks, de tweede keer een mini beetje en zo liep het steeds hoger. Wat was het fijn om jou te kunnen helpen, dat je mijn voeding kreeg, ik vond dat zo bijzonder. Mijn verbeelding vooraf was borstvoeding geven, nabijheid en geborgenheid bieden, maar nu was het om te overleven, op afstand. Dit maakte mij in het ziekenhuis niks uit, ik deed het graag voor je. Jij kreeg 12 keer voeding op een dag, ik dacht dat ik daarom ook 12 keer moest kolven, maar dat hoefde gelukkig nog niet. In de eerste dagen kreeg jij zo weinig milliliters aan melk, dat één keer kolven volstond aan meerdere voedingsmomenten voor jou. Op deze manier kon ik dus een beetje voorraad maken en dat was fijn, want mocht het dan extra nodig zijn, dan was de voeding er wel.

Het ritme werd al vrij snel normaal, om de twee uur zou ik gaan kolven, maar van de verpleegster hoefde het niet perse 's nachts, want de nachtrust hadden wij hard nodig dus ze wilde niet dat ik een wekker ging zetten voor dat kolfmoment. Ik kwam uit op 7 a 8 keer kolven per dag. De dag begon met kolven, weer even slapen, toen ontbijten, kolven, douchen, omkleden, kolven, naar jou toe, lunchen, kolven, naar jou toe, kolven, naar jou toe, diner, kolven, naar jou toe, kolven, slapen. Als ik 's nachts wakker werd, ging ik wel kolven. Ik wilde het beste voor jou, dus hop, weer aan de kolfmachine om zo veel mogelijk aan voorraad te creëren. Wat dat betreft vlogen de dagen om, ik was vooral bezig met op de tijd letten om weer te gaan kolven. En het leuke is, voor de mannen misschien minder interessant en raar; maar mijn lichaam begon te wennen aan deze tijden van kolven, dus wanneer ik een middagje langer bij jou zat, begonnen mijn borsten zeer te doen en soms ook te lekken omdat er dan melkproductie was. Dan was het voor jouw papa en mij een sprintje naar de kamer, zodat ik weer aan het kolfapparaat kon.

In het ziekenhuis hadden wij eigenlijk amper zorg voor jou als het ging om de voeding. Deze werd in een spuitje gedaan en ging dan geleidelijk via de sonde naar jouw maag. Voor ons was het ''normaal'' dat jij zo de voeding kreeg en thuis kreeg je het nog steeds zo (de eerste vier weken). Pas toen wij een poosje thuis waren en jouw papa weer ging werken, merkte ik verschil aan mijzelf wat betreft kolven. Van de verpleegster kon ik thuis om de 3 uur kolven, want jij kreeg ook om de 3 uur je voeding. Ik vond het thuis alleen heel lastig om mijn tijd te verdelen. Het bezoek plande ik om mijn kolf momenten heen, maar dit werd een hele dagtaak. Ik was alleen nog maar gefocust op de tijd dat ik moest kolven, vervolgens jou voeding te geven. Dit was de eerste weken via de sonde, dat duurde ongeveer 30 minuten en later via de fles, dit kostte jou eerst ook 30 minuten. Na het kolven en voeden probeerde ik aan mezelf te denken (ontbijt, douchen, aankleden) en bezoek ontvangen. Maar als dit riedeltje klaar was, kon ik anderhalf uur later, wanneer het bezoek weg ging, gelijk weer naar boven om te gaan kolven en de voeding aan jou te geven. We hebben in het ziekenhuis in Ede meerdere keren geprobeerd om jou aan de borst te leggen, thuis met de kraamverzorgster ook en later toen zij weg was had ik het zelf ook nog geprobeerd, maar jij had er geen kracht voor. Nog niet. En dit was niet erg, want wij volgden jouw tempo op, vanaf het begin en dat was prima. Maar naast het feit dat jij er geen kracht voor had, werd het mij steeds zwaarder. Ik wilde het volhouden, voor mezelf, voor jou en een beetje om mijn omgeving te laten zien dat ik niet opgaf, maar het was klaar en ik kon niet meer. Op een gegeven moment zijn we naar het ziekenhuis geweest omdat we een consult met de kinderarts hadden. Daar had ik aangegeven hoe ik mij voelde wat betreft het kolven en de voedingen. De kinderarts was heel duidelijk; als moeder niet gelukkig is, is de baby dat ook niet. Dus hup afbouwen en ga genieten van de kleine, jullie hebben al zoveel ellende meegemaakt in korte tijd. Dit was precies waar ik op hoopte, iets wat ik van binnen echt wel wist, maar ik wilde niet zomaar opgeven. Er werd namelijk een keer eerder door een andere kinderarts gezegd dat ik vol moest houden en elke week aan de borst moest proberen, want op een gegeven moment zou jij voldoende zuigbehoefte hebben dat jij de borst kon pakken. Maar helaas, voor mij duurde dit te lang, dit zou niet goed zijn voor mij als persoon om nog zo lang verder te gaan met het riedeltje zoals het ging. Ik voelde me een melkkoe. Het voelde alsof ik er alleen toe deed om te zorgen voor melk en dat jouw papa de leuke dingen kon doen zoals de fles geven. Maar zodra jouw papa aan het werk was, moest ik het zelf doen en dan was ik mijn tijd kwijt en kon ik zo het riedeltje weer opnieuw doen.

Op het moment zelf vond ik dit een verademing, het scheelde mij sowieso dertig minuten per voeding, nu hoefde ik alleen de fles klaar te maken, jou te verschonen en voeden maar. Ik had tijd over, ik werd rustig en de stress nam weg, ik kon ook zoveel meer genieten van jou. Het was goed zo. Maar toch, was het ook een teleurstelling. Want men, wat baalde ik enorm van het feit dat het me niet gelukt was. Ik wilde zo graag borstvoeding geven aan jou, maar dat is niet gegaan zoals ik had gehoopt. Ik wilde zo graag ervaren hoe het was om een baby aan de borst te hebben. Maar onze situatie heeft mij geleerd dat ik dingen wel heel graag kan willen, maar dat er zoveel meer factoren meespelen of iets kan gaan zoals ik wil. Dat de borstvoeding niet lukte, was geen falen van mij. Dit had te maken met de vroeggeboorte, de stress en de valse start. Ik had niet gefaald, ik had juist een hele dappere beslissing gemaakt om naar mezelf te kijken van een afstand en te beslissen dat het beter was voor mij om te stoppen met kolven. Mensen vroegen wel eens aan mij waarom ik was gestopt met de borstvoeding en soms lukte het me niet om dit dan uit te leggen, want ik baalde er van en het vertellen maakte mij kwetsbaar en werd de teleurstelling soms groter. Ik heb zelf langere tijd gebaald dat ik was gestopt, gedachten gehad ''waarom was je toen al gestopt, was door gegaan, misschien lukte het nu wel''.. Maar dat is het stukje mentaliteit wat ik moeilijk vind om een plekje te geven. Ik kan ergens van balen als iets niet lukt, maar nu heb ik eigenlijk geleerd dat ik helemaal niet heb gefaald. Ik heb ruim vijf weken non stop gekolfd, hierdoor hadden wij een flinke voorraad in de koelkast en daardoor heb jij uiteindelijk ongeveer acht weken borstvoeding gehad. Daarna stapte we over naar de flesvoeding. Als ik dit zo typ, kan ik alleen maar trots zijn dat ik het heb geprobeerd en dat ik mij toen heb neergelegd bij het feit dat het je niet lukte om te zuigen en ik vond dat oké. Ik koos ervoor om jou te volgen en dat zal ik altijd blijven doen.

Dit is een van de voorbeelden waar ik op doel wanneer ik spreek over momenten die niet gaan zoals je als mens verwacht. En dat verwachtingspatroon doorbreken is heel lastig, want natuurlijk heb je een voorkeur voor iets en natuurlijk wil je graag dat iets lukt. Maar ik heb hier zelf veel van geleerd, namelijk dat niet alles te plannen valt en zoals dat borstvoeding geven heel bijzonder kan zijn, maar dat het niet verkeerd is als je over gaat op iets anders, in mijn geval flesvoeding. Het is oké om een verandering in je verwachtingspatroon te maken en soms kom je er dan sterker uit dan ervoor. Ik heb geleerd dat het belangrijk is om als moeder ook aan jezelf te denken en daardoor ben je geen slechtere moeder, eigenlijk vind ik dat je dan veel sterker bent. Ik durfde een beslissing te maken wat beter was voor mij en wat niet slechter werd voor jou. Een goeie beslissing is het dan, vind ik. En kijk nu, je groeit als kool in de lengte, de kilo's komen er gemiddeld goed aan. Je ontwikkelt je prima. Zou dit anders zijn geweest als jij nog steeds borstvoeding had gehad? Ik denk het niet.