Borstvoeding-perfectionist

Borstvoeding-perfectionist

Afgelopen maandag ben ik na 10 weken borstvoeding gestopt. Dat geeft mij rust en een schuldgevoel tegelijkertijd, maar het is voor mij in alles de beste keuze nu.

Bij mijn zoontje van 2 is de borstvoeding nooit gelukt. Door het vastgegroeid zitten van zijn lipriempje en tongriempje kon hij simpelweg de drinkbeweging niet maken. Toen dit door een lactatiekundige werd vastgesteld en kon worden verholpen was het al te laat. Van mijn, voor hem onbruikbare , borst moest hij niets meer hebben.

In mijn afgelopen zwangerschap was het vaak de vraag of ik wilde borstvoeden. Mijn antwoord hierop was altijd ; als het lukt zou ik dat graag willen. Nog geen 3 minuten uit mijn buik hapte mijn gezonde dochter gulzig aan mijn borst. Kraamzorg was enthousiast; dit gaat zéker lukken. De eerste dagen ging dit goed. Op enorme pijn in mijn lijf na omdat ik mij in de raarste bochten wrong om haar maar fijn te laten drinken. 

Maar toen kwamen de “krampjes”. Of laten we ze in alle eerlijkheid maar “krampen” noemen. De hele dag krijsen, van de pijn niet meer normaal rustig kunnen drinken en zich continue verslikken en spugen. Het advies was; even afkolven en fles geven. Beide even tot rust komen en dan opnieuw beginnen.

 Een bevriende lactatiekundige tipte het tepelhoedje. Vanaf dat moment liep het voeden als een tiet. De borsten werden netjes en rustig leeg gedronken. Na het voeden viel ze rustig en tevreden in slaap. Tot na een klein uurtje de voeding in haar darmen landde. Ontroostbaar en volledig in stuip bracht zij de uren tussen de voedingen door. Soms zat er een half uurtje bij dat ze zich in mijn armen, compleet kapot, kon overgeven aan haar vermoeidheid. 

Ik werd enorm teruggeslingerd in een patroon van oude onzekerheden. Ik kon het niet goed genoeg doen. Voedde ik te snel? Te langzaam ? Te veel? Te weinig? At ik verkeerd ? De perfectionist in mij nam moeiteloos de overhand. Het was niet goed, dat voelde ik aan alles. 

Om mij heen werd bevestigd dat krampjes er bij horen en kreeg ik een middeltje wat dit voor haar zou moeten kunnen verlichten, helaas zonder effect. Ontlasting bleef uit, soms wel 12 dagen. Ook de osteopaat kon weinig betekenen. Met haar als een sticker tegen mij aangeplakt door de pijn, en een dreumes die inmiddels alleen nog maar mee kon huilen, bracht ik mijn dagen door op mijn tandvlees. 

Haar gewicht veel te ver onder de curve was de druppel. Na te zijn begonnen met flesvoeding afgelopen maandag loopt haar gewicht keurig op. Of het nou komt door de hoeveelheid voeding of de kwaliteit van de melk of wat dan ook, dit werkt. 

De krampen zijn nog steeds zeer intens, maar gelukkig kortdurende. Haar ontlasting komt rustig aan terug op gang. We bewegen ons langzaam naar rustiger vaarwater. 

Ik kijk terug op fijne borstvoeding-momenten die overschaduwd worden door pijn, paniek en onmenselijk veel onzekerheid. Ik deel dit verhaal omdat ik van mening ben dat borstvoeding nog teveel wordt weggezet als iets fantastisch, terwijl in mijn omgeving iedereen die ik hierover spreek beaamt dat het loodzwaar is en ze uit zelfliefde eerder hadden moeten stoppen. Maar de drang om voor je kleine wondertje het aller alles beste te willen brengt de borstvoeding-perfectionist naar boven.