Borstvoeding, ons verhaal

Al vroeg in mijn zwangerschap wist ik het: ik zou borstvoeding geven. Althans, ik zou het proberen, maar hoe moeilijk kon dat zijn? Iedere moeder is toch gemaakt om haar kind gedurende de eerste levensmaanden op de meest natuurlijke wijze te voeden?

In het ziekenhuis waar ik wilde bevallen (Jan Palfijn te Gent, België), organiseerden vroedvrouwen en lactatiedeskundigen heel wat interessante cursussen en infosessies voor aanstaande ouders, waaronder de cursus "borstvoeding". Ik woonde deze bij, las verschillende artikels maar evengoed ook blogs van ervaringsdeskundigen en ging ten raadde bij andere borstvoedende mama’s. Ik raakte alleen maar meer overtuigd van de vele voordelen die moedermelk te bieden heeft.

Op zaterdagochtend 25 januari 2020 beviel ik - na een lange en pittige bevalling die op donderdagavond werd ingeleid - van mijn eerste zoontje, Noah. Zowel hij als ikzelf hadden toch al heel wat doorstaan waardoor we best uitgeput aan ons avontuur samen zouden beginnen. (Ik twijfel er nog steeds over om mijn bevallingsverhaal neer te schrijven in een blog. Het blijft de allermooiste, maar tegelijkertijd de meest ingrijpende en emotionele dag uit mijn leven en haalt na anderhalf jaar nog steeds zoveel emoties naar boven.)

Na de geboorte heb ik Noah meteen bij me op de borst genomen en zo brachten we zijn eerste levensuren samen door. Het was een rustige baby. Hij huilde wanneer hij opgemeten en gewogen werd, maar eens bij mij, was hij stil. Hij was rustig, keek in het rond en liet alle indrukken op zich afkomen. We genoten van ons huid-op-huid moment. Samen met de vroedvrouw, probeerde ik Noah aan te leggen. De zoekreflex, waarmee de meeste pasgeborenen zelf hun weg naar de borst zoeken, leek niet zo sterk aanwezig. Eerlijk gezegd heb ik Noah geen enkele moeite zien doen om zijn weg naar de eerste moedermelk te vinden. Het aanleggen zelf verliep ook niet zo vlot. Alsof mijn kind geen enkele honger had en gewoon even wilde bekomen. We kregen een tepelhoedje van Medela aangeboden en daarmee lukte het voeden prima.

Eén dag na de geboorte werd Noah opgenomen op de dienst neonatologie. Uit zijn bloedafname bleek namelijk dat de CRP-waarde licht verhoogd was, hetgeen kon wijzen op een (beginnende) infectie opgelopen in de baarmoeder of tijdens de bevalling. Dit in combinatie met een verhoogd bilirubinegehalte, verklaarde waarom Noah de eerste dag suf was en geen moeite deed om zijn voeding te zoeken.

Ondanks zijn opname op neo voor mij emotioneel zeer zwaar om dragen was, bleef ik toch vastberaden wat betreft het voeden. Ik zou mijn kindje en mezelf door deze moeilijke helpen door hem de beste start te geven die ik voor hem voor ogen had. De vroedvrouwen die Noah, Nickias (mijn vriend) en mezelf zo ontzettend warm omringden, moedigden mijn beslissing alleen maar aan.

Iedere 3 uur - of eerder als we daar nood aan hadden - gingen we naar Noah toe. Daar lag hij dan, een lang, smal kindje van 3kg150 in een couveuse die maar net gepast leek. We haalden hem uit z'n warme nestje, verschoonden zijn luier en legden hem aan. Gedurende de nacht, werd ik mooi op tijd opgebeld door de vroedvrouw van dienst. Ik kreeg het voorrecht om op een moeder-kind-kamer te verblijven gedurende Noahs verblijf op neo (zo enorm dankbaar hiervoor!). Dit heeft mij de kans gegeven de borstvoeding live te kunnen verder zetten. Uit voorzorg kolfde ik enkele porties af. Uiteraard op standje intensief, gezien het toch goed liep en ik die productie goed op gang wilde trekken. Niet nadenkend over de mogelijke gevolgen dit kon hebben. Gelukkig sterkte Noah iedere dag aan en zagen we hem al snel evolueren van een suf naar actief en nieuwsgierig kereltje. Hij dronk goed en ik besloot na twee sessies de kolf alweer aan de kant te schuiven. Live borstvoeding was toch net iets meer aan mij besteed.

Een tweetal dagen na de geboorte besloot ik het tepelhoedje te gaan afbouwen en dat lukte verrassend vlot. De antibiotica sloeg aan en ook Noahs bilirubinegehalte normaliseerde. De lamp mocht weg en na 72 uur of 3 dagen, werd Noah ontslagen op de dienst. Intussen was het woensdag 29 januari 2021 en kreeg ik mijn kindje terug bij me op de kamer. Maar goed ook want ik stond op springen! Mijn productie was goed op gang gekomen en dat was tegelijkertijd geruststellend maar toch ook even verschieten wanneer je jezelf plots naar een F-cup ziet gaan.

Ik vroeg iedere vroedvrouw en lactatiedeskundige die de kamer binnen kwam om te checken of ik Noah al dan niet goed had aangelegd. Ik wilde koste wat het kost tepelkloven vermijden. De borstvoeding liep goed en ik was opgelucht. Yes! Een prachtige periode brak aan. Dit zou ONS avontuur worden.

Op donderdag 30 januari 2020, exact één week na mijn opnamedatum, konden wij het ziekenhuis verlaten. Eindelijk naar huis, naar onze vertrouwde omgeving. Ook daar liet ik de eerste weken een vroedvrouw over de vloer komen om zowel Noah als mezelf op te volgen. Noah kwam om de 3 uur en hij dronk beide borsten afwisselend goed leeg. Toch had ik nog sterke twijfels over de manier waarop Noah aanhapte. Hij liet vaak los waardoor ik hem telkens opnieuw diende aan te leggen. Ik kan je verzekeren: écht geen feestje als je dit meerdere keren moet doen wanneer je in het openbaar aan het voeden bent, maar dat nam ik er met plezier bij! Ik was namelijk net op natuurlijke wijze bevallen van een kind. Hoe preuts kan je dan nog zijn?

Een tweetal weken na de geboorte ging het plots anders. Het voeden werd steeds pijnlijker en tepelkloven staken de kop op. Aanvankelijk waren de kloven niet zichtbaar maar van zodra er bloed bij te pas kwam, wist ik hoe laat het was. Ik kreeg waar ik voor gevreesd had en het deed pijn. Enorm veel pijn. Telkens ik Noah hoorde kreunen, braken zweet en tranen me uit. Gedurende weken heb ik mijn kind tot bloedens toe met opgekrulde tenen gevoed. Maar ik gaf niet op. No way! Ik was niet zo ver gekomen om alles ineens op te geven. Ik kon het niet loslaten want zowel Noah als mijn productie deden het zo goed. Nooit eerder in mijn leven ben ik zo volhardend geweest als toen. Ik beet door de pijn heen want ik wist dat ons een mooiere tijd te wachten stond. Ik testte de ene zalf na de andere, probeerde zoveel mogelijk losse kledij te dragen en schaftte me uiteindelijk de Silver nursing cups aan die als het ware tepelkloven op miraculeuze wijze zouden doen verdwijnen. Hoewel het een straatje zonder einde leek, verdwenen de kloven na een ellenlange drietal weken van de ene dag op de ander. Ik kon het haast niet geloven maar toch.. Ik was opgelucht en trots dat we deze hindernis hadden overwonnen!

Gedurende deze periode werd ik ondersteund door mijn omgeving. Ik had vooraf aangegeven dat, mocht er ooit een moment komen dat ik wilde opgeven, ik niets anders dan motiverende woorden wilde horen. Mijn vriend vond dat ik moest doen waar ik me zelf goed bij voelde en als dat betekende dat ik flesjes zou gaan geven, dan was dat ook oké. En dat is oké! Maar niet in mijn hoofd. Op dat moment was dat niet wat ik voor ons beiden voor ogen had. Dat was niet hoe ik het gepland had.

Jammer genoeg kwam enkele weken later het volgende kwaaltje alweer aanzetten. Desondanks ik tijdens mijn borstvoedingsperiode extra aandacht besteedde aan mijn gezondheid, voelde ik me plots heel grieperig en kreeg ik pijn in mijn rechter borst. Ik wist meteen hoe laat het was. Ik liet de huisarts langskomen en ook hij bevestigde mijn vermoeden: een borstontsteking.

Een borstontsteking of Mastitis is een ontstekingsreactie in de borst, die al dan niet gepaard gaat met een infectie. Mogelijke symptomen daarbij zijn: vermoeidheid, hoofdpijn, pijnlijke rode harde plek(ken) in de borst en een grieperig gevoel met koorts. Ik had ze vrijwel allemaal.

Het belangrijkste advies bij borstontstekingen is dat de borst goed wordt leeggedronken. Ook hier zetten we samen verder. Veel rust, massages, warmtecompressen en een goed drinkende baby zorgden ervoor dat ik snel van de pijn verlost was. Eenmaal dit doorstaan, hadden wij ons doel bereikt. De komende maanden zouden maanden worden van puur genieten en zo was het ook. Ik was blij, gelukkig, voldaan. Een échte moeder want ik had doorgezet voor mijn kind.

De borstvoedingsperiode is ongetwijfeld voor mij één van de mooiste perioden in mijn leven geweest. Gedurende 5 prachtige maanden heb ik mijn kindje met mijn eigen lichaam mogen voeden. Ik heb Noah zien groeien, aankomen, veranderen,.. en dat allemaal door mijn eigen moedermelk. Hoe wondermooi kan de natuur toch zijn?!

Na 5 mooie maanden zou ik terug aan het werk gaan. Afkolven zag ik niet zitten en al zeker niet op het werk. Daar wilde ik mijn "oude leventje" terug opnemen en even niet enkel en alleen mama zijn. Ik besloot vanaf 4 maanden de borstvoeding af te bouwen door zo nu en dan een flesje te geven. Het was tijd geworden. Noah dronk niet meer zo rustig en ik voelde dat hij er klaar mee was. Na slechts enkele keren weigeren, lukte het Noah aardig de fles én de nieuwe melk te aanvaarden.

Of ik bepaalde zaken een (eventuele) volgende keer anders zou doen? Zeker! Of ik ergens spijt van had? Neen! Ik ben trots op mezelf, op mijn lichaam en mijn kind. Ten allen tijde heb ik mijn moedergevoel gevolgd en dat is voor mij, als mama, het enige juiste gevoel.

Mijn tips voor alle (toekomstige) borstvoedende mama's:

1. Volg jouw gevoel! Is jouw kindje of ben jezelf niet gelukkig? Probeer dan iets anders.

2. Elke manier van voeden (borst of fles) is voeden en beiden zijn goed!

3. Praat vooraf goed met jouw partner over wat jullie verwachtingen zijn op vlak van voeden.

4. Woon een borstvoedingscursus of -infosessie bij als je graag wat meer informatie en tips hebt over het geven van borstvoeding.

5. Breng preventief alvast klovencrème aan om jouw tepels soepel te maken en voor te bereiden op het voeden. Ikzelf gebruikte Lansinoh en Medela. Heb je toch kloven? Schaf zeker de Silver nursing cups aan. De werking van de zilveren kapjes zorgt voor een natuurlijk genezingsproces van de tepels.

6. Ik maakte een "borstvoedingsmandje": een mandje dat ik thuis gemakkelijk met me kon meedragen en kon neerzetten op de plekken waar ik Noah zou voeden: in bed, op Noahs kamer of in de zetel in de woonkamer. In dit mandje verzamelde ik alle spullen die ik nodig kon hebben tijdens het voeden: spuugdoekjes, snack, flesje water, tepelhoedjes, tepelzalf, hydrofiele doeken, enzovoort. Op die manier had ik alles wat ik nodig had bij de hand en kon ik mijn kind op een rustige manier voeden.

Ik hoop dat jullie toch nog een aantal tips uit mijn verhaal kunnen meepikken.

Liefs,

Evelien

mama van Noah (1j)