Het leven hoe het is.

Alles komt wel goed hoor, hoor ik weer iemand zeggen...Of lees ik weer in een berichtje...en dit bijna dagelijks. En ik weet dat het goed bedoelt is van de mensen....maar hey, halloooo, daar heb ik geen boodschap aan, want op dit moment is het niet goed, en op dit moment moeten we door een zwaar traject. Zijn er nog mensen die het erger hebben? Ja natuurlijk, alles kan altijd erger, maar voor nu en voor mij is dit al zeer erg. Ik zie mijn kind dagelijks strugglen met de ellendige beperkingen die opgelegd zijn van de arts, het laat zijn sporen na, in zowel mijn leven, maar nog meer in dit van mijn kind en bovendien eigenlijk in mijn hele gezin. 

De waarom vraag blijft dagelijks door mijn hoofd spoken, waarom mijn kind? Why? Waarom? Het doet me zoveel pijn, mijn moederhart huilt,en toch, toch maakt dit ons ook sterker. Sterker als gezin, maar de band die ik met mijn kind heb, is ontzettend sterk. Onze kinderen zijn voor mij mijn inspiratiebron, hoe zij door het leven gaan is zo waardevol. Mijn jongste meid, danst zich door het leven ondanks de grote zorgen. In haar ogen ben ik haar "held" door steeds bij haar aanwezig te zijn, maar eigenlijk is zij mijn held, door haar positivisme kan ik deze zorgen verder dragen, iedere dag leert zij mij opnieuw om positief te blijven, om te blijven staan en om te blijven dansen in de regen, er rest mij maar 1 grote vraag, wanneer stopt die lange regen voor ons en wanneer mag de zon voor altijd schijnen? 

Ik moet mijn psycholoog gelijk geven, mijn gevoel neer schrijven doet me zo goed. 

Ik wil dan nu al iedereen bedanken die mijn blog leest, die ook een reactie na laat, want dit zorgt voor nog meer inzichten. 

Bedankt iedereen, ps voor de mensen die mij persoonlijk kennen,ik blijf graag anoniem.