Ze wisten niet hoe lang hij nog zou hebben

Marciano lag vanaf 31 juli op de intensive care. Ze konden hem stabiel krijgen met medicatie. Drie dagen later zouden wij een gesprek met de arts hebben over hoe verder. We werden apart geroepen in een kamertje en er kwamen vier mensen tegelijk binnen. Ik voelde aan alles dat het mis was. Ze bracht het heel rustig: Marciano kwam medisch gezien niet in aanmerking voor een harttransplantatie en zou in de loop van de tijd komen te overlijden. Ze konden niets meer voor hem doen dan hem comfortabel maken.

Ze wisten niet hoe lang hij nog zou hebben en adviseerden ons om van hem te genieten en zoveel mogelijk herinneringen te maken. Het streven was om hem na twee weken naar huis te laten gaan, waar zijn medicatie langzaam opgestart zou worden. Thuiszorg moest ingeschakeld worden. Het was hartverscheurend om te voelen hoeveel pijn een mens kan ervaren; ik barstte in tranen uit. Wat moesten we toch zonder hem? Na het gesprek zijn we eerst naar buiten gelopen om even uit de situatie te zijn, en daarna keerden we terug naar de IC waar ons geliefde mannetje lag. We besloten Mars nog even niets te vertellen, maar toen we binnenkwamen, was het eerste wat hij zei: "Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen." Zo positief en lief.

Gedurende deze tijd verbleven wij in het Ronald McDonald Huis, dat een warm thuis voor ons was. We konden ons eigen eten koken, even rustig wassen en weg zijn uit het ziekenhuis. Ze waren echt geweldig! Marciano lag twee weken op de IC voordat hij naar een eigen kamer mocht. Ondanks alles deden ze hun best om het hem naar zijn zin te maken, en ook hier hebben we prachtige herinneringen gemaakt.

Een bijzonder moment was een filmpje van John de Bever, zijn grote held in de muziekwereld. Mars werd er emotioneel van; het was prachtig om terug te zien! Het ging redelijk goed met hem; hij begon weer stukjes te lopen en keek ernaar uit om naar huis te gaan. Na drie weken in het ziekenhuis was het eindelijk zover. Een dag voor zijn vertrek begon hij over te geven, en even dachten we dat hij toch moest blijven. Gelukkig konden we richting Eindhoven en nog fijne dingen samen doen. Thuis werden we warm verwelkomd met een groot doek waarop "welkom thuis" stond, en familie was bij ons. Toen kwam de eerste nacht...