4 maanden geleden
Ze wilde niet loslaten.. het vruchtje
Dit had ik zo graag willen voorkomen.
Shit… (TW: miskraam / curettage)
Dit wilde ik zo graag voorkomen. Drie en halve maand geleden kregen we het nieuws, dat onze zwangerschap in een miskraam zou eindigen. Twee en halve maand heb ik gewacht of mijn lichaam het zelf kon loslaten… er gebeurde wat, maar het was niet genoeg.
Ik wilde mijn lijf niet dwingen tot iets waar het blijkbaar niet klaar voor was. Ze wilde niet loslaten… Het vruchtje, het kindje was niet meer te zien op de echo’s. Alleen een vruchtzakje. Eigenlijk een soort van opluchting, want het kindje was door mijn lichaam al opgenomen. Tenminste zo voelt dat voor mij.
Ik begon aan de medicatie, waar ik zoveel angst voor had, want onbekend terrein en veel gruwel verhalen. De eerste keer mentaal voorbereid om de pillen in te nemen en in te brengen. Wat een k*%zooi. Er gebeurde te weinig, op krampen en wat bloedverlies na. Maar het vruchtzakje bleef.
Nog één keer de medicatie proberen, want dan zou het misschien wel lukken en hoef ik niet naar die laatste optie. Maar helaas, het liet niet los.
Een spoed curettage werd ingepland en weer angst voor wat zou komen. Bang voor complicaties, pijn, narcose. Hij stelde me gerust, het komt goed. Ik was zo bang dat ik niet in slaap zou vallen en voor ik het wist werd ik wakker. Ik dacht nog: “Seau, ik zie gewoon ineens scherp!” Maar ze hadden m’n bril ondertussen weer opgezet. Een peren ijsje erbij en wakker worden.
“Is het goed gegaan?”
“Ja, het is goed gegaan. Er waren geen complicaties en zover ik gezien heb, heb ik alles schoon kunnen maken.”
“Oh, ok.”
Fysiek is het goed gegaan.
Een narcose jetlag zorgt dat ik nog gek slaap of niet slaap. Mijn buik is van slag, steken herinneren mij eraan dat er daar wat is gebeurd. Bloedverlies confronteert.
Opluchting dat dit hoofdstuk voorbij is.
Verdriet dat dit hoofdstuk voorbij is.
En dat wisselt zich af.
Zal nog wel tijd kosten.
Fysiek is het goed gegaan.
💛
