We kregen te horen dat Jens zou overlijden

Elke avond en morgen belde ik hoe het met Jens was gegaan. De eerste week was heel spannend, opeens had hij op een nacht een hevige terugval. De bloeddruk in zijn longen werd veel te hoog waar zijn hart veel te hard voor moest werken. Gelukkig hebben ze hem toen weer stabiel gekregen. Toen ik die morgen naast zijn bedje zat kreeg ik een ingeving dat Jens baat zou hebben bij een Healing. Ik zag in een visioen dat Jens zijn lichaam opsteeg naar een prachtige wereld in het universum. Onbeschrijfelijk mooi. Ik zag engelen die Jens kende en Jens werd op een tafel gelegd met een groot kristal boven hem. Iedereen ging om Jens heen staan en er vond een healing plaats. Ik zag dat er allemaal zwarte energie uit Jens zijn lijfje getrokken werd en goudkleurig licht werd in zijn lijfje terug gestopt. Ik werd uitgenodigd om mee te doen. Ik voelde mijn handen stromen en ik had geen uitleg nodig. Alsof mijn ziel precies wist wat hij moest doen.

Na afloop kreeg ik Jens in mijn armen en gingen wij samen terug in ons fysieke lichaam.

Ik voelde zoveel warmte en liefde nadien en Jens zijn waardes werden ook stabiel. Ik kreeg door dat Jens behoefte had aan edelstenen bij zich. Ik nam een golden healer, rozenkwarts en bergkristal mee en die legde ik in zijn bedje boven zijn hoofdje. Jens deed alles op zijn eigen tempo en manier. De Jens manier zeiden wij en de verpleging altijd. Het ging altijd anders dan verwacht. Jens reageerde erg heftig op chemische medicatie. Jens had veel moeite met poepen waardoor ze dachten aan een darmziekte. Maar mijn gevoel zei dat dit niet het geval was, ik zag dat hij morfine kreeg en de bijwerking daarvan is verstopping. Ik vroeg aan de arts wanneer de morfine mocht stoppen, hij is een rustig kind, hij heeft dat niet nodig. En ik zei vol overtuiging “Als de morfine stopt gaat hij weer poepen”. De arts keek mij vol verbazing aan.

Ik wist het zeker, ik voelde het in mijn hele lichaam dat dit klopte. De morfine werd gestopt en Jens begon weer te poepen en had geen darmafwijking. Ik wilde heel graag probiotica en vitamine c poeder door zijn voeding mengen die hij door de sonde binnen kreeg. In alle ziekenhuizen heb ik hiervoor gestreden en kreeg hij het ook. Ik moest het zelf door zijn voeding mengen. Dat deed ik met liefde want ik voelde dat Jens dit nodig had om zijn darmen en immuunsysteem te ondersteunen. Iedere morgen als ik bij Jens was deed ik samen met de engelen deze healing bij Jens. Elke dag ging het steeds beter met Jens. Zelfs zo goed dat hij van de beademing af ging en naar een medium care mocht. Wat waren we blij! Op 11 februari mocht Jens mee naar huis. Met sondevoeding, zuurstof, medicijnen, een zuurstof monitor en 24 uurs zorg. Maar dat kon ons niks schelen. Hij mocht naar huis, eindelijk was ons gezin compleet, het was feest!

Ook thuis gaf ik nog regelmatig samen met de engelen healing aan Jens.

Hij werd steeds sterker, we hebben heel veel geknuffeld, en hij ging steeds beter zelf drinken. Op controle in het ziekenhuis waren ze ook tevreden. Op 29 februari gaven we een groot kraamfeest. We wilde vol trots Jens laten zien aan iedereen. Die morgen merkte ik al aan Jens dat zijn saturatie onstabiel bleef en nadat hij zijn medicijnen kreeg stabiliseerde dat weer. We hebben genoten van alle aandacht voor Jens. Vol trots lieten we hem aan iedereen zien. Aan het einde van het kraamfeest werd zijn saturatie weer onstabiel, ik dacht het is te druk geweest. Jens heeft de hele avond op mijn buik geslapen en daarna werd zijn saturatie weer stabiel. De nachten daarna werd Jens huilend wakker omdat hij het benauwd had, zijn saturatie was opnieuw onstabiel. Na 3 nachten zei ik tegen mijn man, ik ga zo de nacht niet in, bel de huisartsenpost maar.

De huisartsenpost kwam en Jens moest weer naar het ziekenhuis. Voor observatie. In het Sophia kinderziekenhuis was geen plek en dus moesten we naar Nieuwegein. Ik bleef bij Jens, ook s ‘nachts, want ik wilde hem niet alleen laten. De volgende dag kwam de arts en die zei dat Jens moest leren boos te zijn. Dat huilen s ‘nachts kwam daarvan volgens hem. Mijn gevoel zei direct, nee dat is niet waar. Ik vroeg of ze enige ervaring hadden met pulmonale hypertensie, nee was het antwoord. Maar ze hadden overleg gehad met andere artsen. Met Jens ging het verbazingwekkend weer beter, als het zo nog 24 uur goed bleef gaan mochten we de volgende dag weer naar huis. Ondertussen gaf ik hem de engelen healing en dacht: fijn, dan mogen we weer naar huis! Maar mijn onderbuikgevoel bleef. De volgende morgen werd ik wakker gemaakt door de zuster dat Jens zijn saturatie niet meer omhoogging. Grote paniek want hij kreeg optiflow (een fijnere zuurstof dan een zuurstofbril) en hij moest weer aan de beademing. En dat hadden ze niet in dat ziekenhuis. Ik zag direct dat Jens lag te vechten voor zijn leven. Ik belde mijn man en ik zei je moet direct komen, het gaat niet goed met Jens. Jens moest vervoerd worden met de ic-ambulance naar het Wilhelmina kinderziekenhuis.

Maar daarvoor moest hij wel stabiel zijn. Ik zat naast zijn bed en ik heb Jens gesmeekt om bij ons te blijven. Vanuit mijn diepste pijn voelde ik zoveel angst dat ik hem ging verliezen. Jens werd apart in een kamer gelegd waar hij stabiel werd gemaakt voor vervoer naar het ziekenhuis. Mijn man en ik waren kapot van verdriet, we waren zo bang om hem te verliezen. Het was heel spannend, maar er gebeurde een wonder. Jens was stabiel genoeg om te vervoeren.

Aangekomen in het ziekenhuis stabiliseerde Jens steeds verder en mocht hij na 5 dagen alweer van de beademing af.

We dachten, nu mag hij vast weer mee naar huis, maar het sophia kinderziekenhuis wilde hem opnemen. Ze wilde weten waar deze grote terugval vandaan kwam. Eenmaal aangekomen in het Sophia kinderziekenhuis lag Jens alleen op een kamer, waar ik de hele dag kon blijven. Het ging steeds beter met Jens en op 18 maart lachte Jens voor het eerst en maakte hij ook zijn eerste geluidje. (Achteraf gezien is dit Jens zijn afscheid geweest) We gingen blij naar huis. De volgende morgen belde ik naar het ziekenhuis en zeiden ze direct dat Jens vannacht weer was overgebracht naar de kinder ic en weer aan de beademing lag. We vlogen direct naar het ziekenhuis. We hoorde daar dat Jens een longontsteking had. Zijn longen waren volgelopen met slijm waardoor hij het weer heel erg benauwd had. Ik zat naast Jens en de healingen gaf ik weer dagelijks sinds zijn laatste ziekenhuis opname. Ik hield zijn handjes vast en smeekte hem om bij ons te blijven. De tranen liepen over mijn wangen en ik voelde weer die diepgewortelde angst om hem te verliezen. Voor de 4e keer in Jens zijn leven.

Het gaf ons nog steeds hoop en ook dit zou Jens overleven. Dan kon hij weer gauw mee naar huis.

Zaterdag kregen we van de arts te horen dat Jens er bloedvergiftiging bij had gekregen. Hij was zo ziek. Hij lag aan alle monitors en slangen en hij had het heel warm. Jens werd gekoeld met koude doeken om de koorts naar beneden te brengen. Zijn lichaam was hard aan het vechten. De verpleegkundige zei: Jens zijn lichaam moet gaan beseffen dat hij zo ziek is en het herstel in gaat zetten. Of hij redt het wel, of niet. Die woorden van haar drongen niet tot mij door. ‘S avonds gingen we weer naar huis. Ik zat met Eline op de bank te praten over Jens. Ze begon te huilen, want ze miste Jens zo (onze kinderen hadden Jens al 2 weken niet mogen zien i.v.m. de corona regels toen)

Ik zei tegen haar, pak maar een edelsteen dan kan je praten met Jens en hem zien. Zo kon Eline altijd communiceren met Jens. Ze begon te huilen, dat wil ik niet want ik zie hem dan alleen maar dood. Ik troostte haar en zei dat dat niet ging gebeuren.

Maandag morgen belde ik naar het ziekenhuis, hoe het was gegaan die nacht. Ze zei, we hebben jullie bijna gebeld vannacht. Het ging zo slecht met Jens. We sprongen direct in de auto en vlogen naar het ziekenhuis. We kwamen aan en we keken naar Jens, hij had plakkers erbij op zijn hoofd en de monitors stonden niet goed. Ik durfde niet te vragen waar de plakkers op zijn hoofd voor waren. Onbewust wist ik het wel maar ik wilde het niet weten en vooral niet voelen. Ze vertelde wel dat het heel slecht was geweest vannacht en dat hij nu weer stabiel was. Om 12.00 uur middags kreeg Jens weer een enorme terug val. Zijn hele bed stond vol artsen. Hij was weer even stabiel. Ik vroeg aan de verpleegkundige, hoe laag is zijn zuurstofgehalte in zijn bloed geweest vannacht? 40% zei ze..

Het besef drong tot me door dat Jens zuurstoftekort in zijn hersenen had gehad en dat hij blijvende hersenschade had opgelopen. Dat voelde ik in mijn hele lijf. En ik besefte meteen dat dit niet is wat Jens wil. Jens wil niet leven als een kasplantje. De arts kwam langs en wilde met ons een gesprek voeren over Jens.

De arts ging zitten en zei. We kunnen niks meer doen voor Jens. Er moet een wonder gebeuren wil Jens dit overleven. Dat kan Jens want dat heeft hij vannacht laten zien. Toen drong het tot mij door dat Jens bijna was overleden vannacht. De arts zei, Jens gaat overlijden. De grond sloeg onder mijn voeten vandaan, het was net alsof ik uit mijn lichaam trad en ik een film aan het kijken was. Ik moest zo enorm huilen, ik voelde me letterlijk verscheurd. De woorden van de arts drongen niet meer tot mij door. Mijn grootste angst die ik de afgelopen 3 maanden diverse keren had gevoeld werd werkelijkheid. Mijn kind ging dood.

Mijn man en ik liepen verslagen en kapot van verdriet naar Jens toe. Mijn man keek op de monitor en zei, de zuurstof is alweer hoger. Hij gaat het redden. Nee Eimert zei ik, deze keer niet. Ik voelde aan alles dat Jens zou overlijden en dat healing geen zin meer had. Hoe wanhopig ik mij de vorige keren voelde toen Jens bijna kwam te overlijden. Hoe rustig voelde ik mij nu. Ik pakte zijn handje beet en begon hartverscheurend te huilen. Ons lieve kindje, waarom, waarom vroeg ik mij af.

Er moest van alles geregeld worden om onze kinderen en ouders afscheid te laten nemen.

Ze konden morgen afscheid komen nemen zei de verpleegkundige. Nee zei ik direct. Ik voelde dat Jens het niet ging volhouden tot morgen. De kinderen komen vanavond zei ik standvastig. De verpleegkundigen keken mij verschrikt aan. Hij gaat morgen niet redden zei ik. Maar we weten niet of we het zo snel kunnen regelen zei de verpleging. We gaan ons best doen.

Alles werd geregeld zodat Jens zijn broer en zussen s ’avonds afscheid konden nemen. Jens lag op een zaal en moest eerst in een gesloten box zodat iedereen afscheid kon nemen i.v.m. de strenge corona regels. Jens moest met bed en alle monitoren 50 meter verplaatst worden. Het leek wel een militaire operatie omdat hij aan zoveel monitoren lag. En alles moest heel rustig. Jens lag op een groot bed zodat ik bij hem kon liggen en er werd nog een bed naast geplaatst zodat mijn man aan de andere kant erbij kon liggen.

Dan breekt het moment aan dat je kinderen binnen komen en je ze moet vertellen dat hun broertje gaat overlijden, dat ze hier zijn om afscheid te nemen. Dat vond ik zo moeilijk voor hun omdat ze zo gek waren op hun broertje. Alle drie waren ze zo trots op hem, hun lieve kleine broertje. Het voelde zo oneerlijk. Jens was zo welkom in ons gezin. En nu moesten we hem laten gaan. Opa’s en oma’s kwamen afscheid nemen en ook mijn beste vriendin kwam (ik had gezegd dat het mijn zus was anders mocht ze geen afscheid nemen). De kinderen gingen met opa en oma mee naar ons huis, hartverscheurend was het afscheid.

Ondertussen vroeg de verpleging of we een begrafenisondernemer wisten. Want de verwachting was dat Jens snel zou komen te overlijden.

Ik zei tegen mijn man ik wil graag iemand die gespecialiseerd is in baby’s en out of the box denkt, daar was mijn man het mee eens. Het ziekenhuis wist wel iemand. En een uur later kwam ze kennis maken. Orlanda van RememberMe. Het was heel raar maar ook vertrouwd toen zij binnenstapte. Het voelde gelijk goed. We bespraken wat we wilde terwijl Jens tussen ons in lag. Alles wat we wilde was mogelijk. Dat was heel fijn. We zouden haar bellen als Jens was overleden.

De verpleging kwam vragen dat als Jens was overleden, of dat hij in het crematorium in het ziekenhuis mocht liggen of dat we hem mee naar huis wilde nemen. We zeiden beiden, mee naar huis. Jens moet mee naar huis. Er werd ons geadviseerd om toch te proberen te slapen. We waren zo moe maar ook vol adrenaline. Toch gingen we het proberen met Jens tussen ons in. De verpleging zou ons waarschuwen als zijn hartslag achteruitging. Ik denk dat ik even weggezakt ben, want om half 2 s ’nachts kwam de arts zeggen dat Jens zijn hartslag langzamer werd en hij ging overlijden. Ik legde mijn hand op zijn kleine lijfje en ik brak. Ik moest zo huilen. Op dat moment voelde het net alsof ik uit mijn lichaam trad en iets of iemand in mij sprak tegen Jens. Ga maar lieve Jens, het is goed zo, laat maar los. Alsof ik van een afstand toekeek, want ik kon het niet hardop uitspreken. Het was mijn grootste angst om mijn lieve Jens te verliezen. Jens stierf tussen ons in. Op dat moment voelde ik zoveel verdriet en pijn, dat ik regelmatig uit mijn lichaam trad om de pijn te dragen. Het voelde alsof ik in een film zat.

Jens werd na zijn overlijden afgekoppeld van alle slangen en monitors en voor het eerst zag ik jens zonder slangen.

Jens had direct na zijn geboorte een neussonde in voor zijn voeding. Wat was hij mooi, zo gaaf, een prachtig kind. Er ging op dat moment naast het verdriet ook zoveel liefde door mij heen. Jens wikkelde ik in zijn groene wollen dekentje waar hij altijd onder sliep. En zo mochten we hem meenemen naar huis in de Maxi-Cosi. Eimert zijn broer kwam ons halen want ik wilde niet dat Eimert zelf zou rijden. Midden in de nacht kwamen we thuis en legde we Jens in zijn wiegje in de woonkamer met ijs onder het matras (dit had Orlanda onderweg gehaald) De kinderen sliepen nog en wij gingen op de bank liggen waken totdat ze wakker werden. Een voor een werden ze wakker en vertelde we het nieuws dat hun broertje overleden was en dat hij in zijn wiegje lag. Wat hebben we gehuild met elkaar. Maar wat was het ook fijn dat we Jens direct mee naar huis mochten nemen. We wilde Jens zo lang mogelijk bij ons houden.