Wat regel je allemaal voor een uitvaart van een baby van 12 dagen oud?

07-08-2021:

De rest van die middag had ik niet meer gekolft. Dus ik moest echt wat gaan regelen. Mijn melkfabrieken raakten nu overvol. Ik ben gaan googelen en ik kwam een lactatiedeskundige tegen bij mij in de buurt. Ze verhuurt precies hetzelfde apparaat dat ik ook in het ziekenhuis had. Dus ik belde haar op. We spraken af dat ze meteen langs zou komen om het apparaat bij mij af te geven. Ik stuurde haar mijn adres en en half uur later stond ze aan mijn deur.

Ow wat is dit moeilijk.... kolven. In het ziekenhuis hadden ze me een brief mee gegeven met uitleg over het afbouwen van kolven. Er zijn wel pillen om het te laten stoppen, de melkproductie, maar ik wou het niet. Als het op een natuurlijke manier kan, dan wou ik dat eerst proberen. Maar oooh wat was dit zwaar. Het eerste gevulde flesje had ik op het tafeltje gezet. Het flesje erna had ik in de vriezer gedaan. En de keer erna besefte ik het heel goed dat ik het voor Jan doodle deed. De flesjes gingen vervolgens naar de wasbak. En de inhoud spoelde ik door. De eerste keer dat ik dat deed, rolden de tranen over mijn wangen. In mijn hoofd wist ik dat ik er helemaal niets meer aan had. En mijn vriezer was niet groot genoeg om het te bewaren. Uiteindelijk heb ik die ene die ik al in de vriezer had liggen ook weggegooid (en daar had ik later echt mega spijt van).

's Avonds kwam mijn vader en zijn vriendin. Ze bleven de aankomende dagen bij ons slapen. Dat hadden ze zelf maar gewoon even besloten en ik had daar niets over te vertellen. In eerste instantie was ik het daar niet mee eens. Maar later was ik daar echter wel erg opgelucht over. 

Later op de avond kwam de vriendin die ik zelf die ochtend had gebeld. Ik vroeg haar nog of ze het zeker wist, want ze had de hele dag gewerkt. Maar ze was al onderweg. Ook hier had ik niets over te beslissen haha. Maar ik was heel erg opgelucht dat C langs kwam. Ze is de enige die ik ken die snapt hoe ik me voel. En wat ik mee maak. En wat voor ongelooflijke pijn ik heb. C is namelijk een lotgenoot. 8 jaar geleden is haar zoontje stil geboren. Voor C zelf was het ook kantje boord geweest, maar gelukkig heeft ze het overleefd. En heeft ze nog een heel mooi mannetje op de wereld kunnen brengen. Mijn kleine grote vriend. Ze zijn me allebei heel dierbaar.

C had een heel klein flesje met kurk meegenomen. Ze kon me alleen niet vertellen waarom. Ze zag het thuis liggen en haar voorgevoel vertelde haar dat ze het mee moest nemen. Op een gegeven moment vroeg ze me of ik nog wel spulletjes vanuit het ziekenhuis van K had meegekregen. Of er inktafdrukjes gemaakt zijn en of ik al een plukje haar had afgeknipt. Op alles kon ik ja zeggen. Daar heb ik zelf aan meegeholpen. Ik had hem zelf gewassen, zelf gipsafdrukjes van zijn handen en voeten gemaakt en de zuster had inktafdrukjes gemaakt van zijn voetjes.  Maar ik had geen plukje haar afgeknipt. 

"Nu weet ik waarom ik het flesje meegenomen heb!", zei C opeens heel opgewekt. "Heeft K überhaupt genoeg haar om af te knippen?", vroeg ik. C stond op, liep naar het mandje waar K in lag en deed voorzichtig zijn mutsje af. "Ooowww!!! Dit moet lukken!", zei C. "Heb je een klein schaartje? Dan gaan we dat meteen regelen!". Ik durfde het niet aan, ik was echt te bang dat ik per ongeluk in zijn hoofdje zou knippen, want zo'n kluns ben ik wel. Dus ik vroeg of C het wilde doen voor me. En ze ging meteen aan de slag. Ik hield het flesje vast en vervolgens knipte C een paar kleine plukjes haar van K z'n hoofdje.

Ze gaf me nog een paar tips voor de uitvaart. Vooral dat we echt gewoon moesten doen wat we wilden. Dat het maar 1 keer kan en dat we er achteraf geen spijt van moeten hebben. Aangezien de uitvaartondernemer de volgende dag kwam, namen we nog het één en ander door in de hoop dat we hier hulp aan hadden.

Iedereen was weer naar huis. Even rust in huis. Noujah rust... mijn vader en waren vriendin zijn er nog. En het bed waar ze in zouden slapen, moest nog verschoond worden. En die van mijzelf ook. H was in de tussentijd op de bank in slaap gevallen. En ik ben samen met de vriendin van mijn vader de bedden gaan verschonen. Maar damn, dit was een mega onderneming dankzij de keizersnede. Ondanks de hulp was ik natuurlijk koppig genoeg om het zelf te willen doen, maar daar kwam ik heel gauw op terug.

08-08-2021

Ik was vroeg wakker, maar ik wou mijn bed niet uit. Ik wou het liefst de hele dag in bed blijven liggen en verdwijnen tot alles voorbij was... Het liefst mag de wereld wel gewoon stoppen met bestaan. Helaas moest ik wel. Iets met een verplichting. Nouja verplichting, afscheid. We moesten het afscheid regelen van K. Om 10uur zou de uitvaartondernemer er zijn. En niet heel lang erna zouden mijn bff D en haar vriend A komen.

Ik heb zelf nog nooit een uitvaart moeten regelen voor een familielid. Het Wie, wat, waar, wanneer en hoe, dit was voor mij nog redelijk onbekend terrein.

Laten we eerst kijken wat we vergoed krijgen. Wat willen we? Cremeren of begraven? En waar? Hoeveel mogen we uitnodigen (aangezien we nog in corona maatregelen leefden)?Sommige tips die we van C hadden gehad, waren erg nuttig. Vooral dat we ons hart moesten volgen en niet aan het financiële gedeelte moesten gaan denken. Ik had al van meerdere familieleden gehoord dat ze ons wilden steunen en dat we ons daar dan ook niet zorgen over hoefden te maken. Dus wij hebben ook gewoon gedaan wat wij wilden hebben. We zouden de volgende dag weer afspreken voor andere zaken.

Ondertussen kwam er nog meer visite. Het pijnlijkste is dat dit normaal gesproken kraam visite zou zijn, maar nu was het condoleancevisite. En ipv van een trappelend hummeltje in mijn armen te hebben, lag ik op de bank in mijn favo hoekje helemaal uitgeput. En mijn keizersnee deed pijn, want ik had alweer te lang aan de eettafel gezeten. En mijn mooie kleine hummeltje... hij lag naast de bank. In een mandje dat net groot genoeg voor hem was.

Mijn oudste tante kwam binnen samen met mijn nicht en haar dochter. Opeens bedacht ik mij dat ik onze verloskundige moest bellen. Zij wist het natuurlijk nog niet, ik had haar 4 dagen geleden voor het laatst gesproken en toen ging alles nog goed. 

Ik appte haar of ik haar kon bellen ipv naar de praktijk. En dat mocht. Ik organiseerde mijn gedachtes even en ik belde haar op. Legde haar uit wat er gebeurd was. En voordat ik mijn zin kon afmaken, kapte ze me af en vroeg ze of we thuis waren. "Ik ben nu aan het werk in de praktijk, vinden jullie het goed als ik even langskom?" Nog geen kwartier later was ze er.

Ze kwam naast me zitten en vroeg wat er gebeurd was. Nadat we alles verteld hadden, maakte ik nog een grapje. Ze begon hard te lachen. Keek me aan en toen kwam er iets heel onverwachts. "Ik weet dat het niet professioneel is en normaal gesproken doe ik dit ook echt niet. Maar mag ik je een knuffel geven?"

Ze heeft nog even naar mijn wond gekeken. En is vervolgens weer weggegaan.