Wat herinner jij van die begrafenis waar je als kind bij was?

Ik was laatst op een event waar ik tientallen ouderen (>75 jaar) sprak over de dood en afscheid nemen. Zodra mensen horen dat ik me bezig hou met kinderen en de dood, komen de verhalen. Allemaal wisten ze nog kraakheldere herinneringen te vertellen over een uitvaart waar ze als kind bij waren. Of waar ze juist niet bij mochten zijn.

Dat blijft bijzonder. Jaren na dato weten mensen nog te vertellen hoe ze zich op die dag voelde. Waar ze moesten zitten in de kerk. Of er gehuild werd of dat de tranen niet getoond mochten worden.

Eigenlijk is het niet bijzonder. Meer logisch. Dit zijn de momenten in het leven die er toe doen. Die vormend zijn en je dus je leven lang herinnert.

Soms vraag ik me af waarom we dan niet nog meer aandacht hebben voor kinderen die hiermee moeten dealen? Omdat wij het als volwassenen spannend vinden om erover te praten? Dat gevoel snap ik goed, maar mag nooit de aanleiding zijn om deze angst en ongemak door te geven aan onze kinderen.

Een tip die ik ouders vaak geef als ze aangeven het moeilijk te vinden om te praten over de dood met hun kinderen: start praktisch! Zie het als informatie uitwisselen. Ontdek wat je kind wilt weten en geef daar antwoord op. Weet je het antwoord niet? Zoek het dan op en praat er samen over.

Informatie uitwisselen klinkt praktisch en dat is het ook. Dit kan prima bij dit ingewikkelde onderwerp. Als je eenmaal in gesprek bent, komen de vragen en zorgen die kinderen hebben vanzelf.

Lieve groet,
Hanne