1 maand geleden
Waarom ons meisje? Waarom moeten wij haar missen?
Wát een verhaal, dat gebeurd alleen bij anderen, toch?
22 februari 2023
De datum waarop Lynn stierf en wij als gezin opnieuw begonnen, met ons nieuwe leven. Het nieuwe normaal. Maar dat wilden we helemaal niet, wij wilden dat oude normaal, ons oude leven.
Ons leven met z’n vieren, ons complete gezin.
Maar wat is dat nieuwe normaal? Wat gebeurd er allemaal in een gezin waarvan een kind en zus wegvalt?
De eerste weken zijn het echt dagen van complete verbijstering.. “what the fuck… wat is er allemaal gebeurd de afgelopen jaren(!)”. We hebben ons kind en Luke heeft z’n grote zus verloren..
Waarom ons meisje, waarom moeten wij haar missen
Ook van intens verdriet “waarom ons meisje, waarom moeten wij haar missen, waarom overkomt dit ons?” Maar vooral boosheid “kut kanker, pak iemand anders, niet ons mooie meisje die de wereld zo anders had kunnen maken”
De boosheid was al snel een soort van op de achtergrond geschoven. Ja, ons lontje is nog kort.. geen zin in onzin. Niet om de kwestie heendraaien en je niet onnodig druk maken. Is dat negatief? Niet altijd. Kan juist heel bevrijdend zijn. We zeggen dan tegen elkaar, “we doen even een Lynnetje, we zien t wel, het is zoals het is”. Even ademhalen en door… Want, met boosheid bereik je niet veel, het is gewoon nu eenmaal zoals het is, het is aan jou om er wat mee te doen.
Verbijstering, want wat hebben wij toch meegemaakt, wát een verhaal, dat gebeurd alleen maar bij anderen.. toch?
Nee, was dat maar zo. Het gebeurde in ons huis, in onze veilige omgeving. Dus vaak komt het ineens weer binnen. Dat ik dan bedenk, het is wel écht gebeurd. Soms lijkt het nog echt een slechte film of droom.
Ik heb geleerd dat de tranen er mogen zijn, en tóch voel ik me bezwaard
Verdriet, dat is een bijzonder iets.. dat overvalt je op de meest random momenten. Het kan weken goed gaan, dat ik dan stiekem in bed huil omdat ik een spraakberichtje van ons luister, of een filmpje zie waarop Lynn en Luke samen aan het ouwehoeren zijn, dat weet natuurlijk niemand😅.
Maar het gaat overdag goed, en dan ineens.. zijn daar de tranen. Gewoon tijdens een gesprek, en ik heb geleerd dan die tranen er mogen zijn, die andere mensen moeten dat maar accepteren. En tóch voel ik me dan bezwaard.
Als ik over alles vertel schieten mensen ook vol, dat vind ik altijd bijzonder. Want.. dit is m’n leven… dit is mijn nieuwe normaal. En ik raak dan weer geëmotioneerd door die mensen, want dan pas komt het weer bij mij binnen.. het gaat over mij, dit is míjn nieuwe normaal…
Anoniem
Lieve mama,
Gerda
💜 Lynn en jullie mogen leren kennen in het zkh. Jullie lieve Lynn altijd in voor een geintje en lol trappen samen, zo ook met die kleine van ons. Samen de zusters voor de gek houden en gamen op de kamer, vastzittend aan hun chemopalen. Bij het lezen van je blog voel ik heel veel verdriet in me opkomen. Wat een hel hebben jullie meegemaakt als gezin, maar ook zo sterkt staan jullie nu in het leven. Met absoluut groot verdriet en een gemis, wat er zeker mag zijn. Ik kan alleen nog maar zeggen, dat ikk jullie heel veel liefde en warmte gun met elkaar en met Lynn in jullie hart. Ik hoop dat we nog heel veel mooie verhalen over haar mogen gaan lezen. Ze is misschien dan niet meer lijflijk hier, ze zal er altijd bijzijn 💜
Anoniem
Zoveel respect voor jullie,hoe sterk en krachtig jullie in die k.t periode waren. Vooral respect voor lynn hoe die zelf met alles omging en haar humor gewoon bleef houden. Jullie zijn een mooi en sterk gezin.