Verloskundige: 'Meis, dit klopt niet..'

Daar sta ik dan, op de stoep met 3 kinderen naast mij. Ik heb net het nieuws moeten verwerken dat ik een miskraam ga krijgen. Ik loop met mijn ziel onder mijn armen richting de metro. Ondanks dat Edwin werkt bel ik hem, ik wil zijn stem even horen. Helaas neemt hij niet op. Dan bel ik me moeder maar, wanneer zij mij stem hoort weet ze meteen dat er wat aan de hand is. Snikkend vertel ik haar dat ik een miskraam ga krijgen. Mijn moeder vraagt waar ik ben, ik zeg dat ik net de deur uit ben bij de verloskundige en dat ik naar huis ga. Ik kom naar je toe, zegt ze. We hangen op en ik besluit mijn schoonouders te bellen, ook zij schrikken van dit slechte nieuws en mijn schoonvader komt me ophalen. Ze willen niet dat ik met de metro naar huis ga in deze emotionele toestand. 

Ik wacht een tijdje op mijn schoonvader, hij is er na 20 minuutjes. Ik zet mijn kinderen in de auto, klap de kinderwagen in laad deze in de achterbak in en we rijden naar huis. Tussentijds heb ik contact gehad met Edwin en hem telefonisch vertelt dat ik een miskraam ga krijgen. Hij besluit om meteen naar huis te komen, ik stap net de deur in en ik zie dat Edwin met zijn fiets de achtertuin in komt lopen. Het enige wat ik nu wil is in zijn armen vallen en getroost worden. Wanneer hij binnen is vlieg ik hem om zijn nek en barst ik in tranen uit. Na een paar minuutjes stappen we de woonkamer weer binnen, waar mijn schoonvader en de kinderen zijn. 

Niet lang daarna belt mijn moeder aan, bij het zien van mijn moeder moet ik weer huilen. Ze zet een bak koffie en geeft deze aan mij, daar was ik vreemd genoeg wel aan toe. De rest van de middag verloopt rustig, iedereen is lief voor mij en zelfs de kinderen zijn rustig. 

Ik heb geen last van krampen, maar wel bloedverlies. Elke keer als ik naar de wc ga verlies ik stolsels. Toch besluit ik om te gaan koken, de kinderen moeten eten en Edwin is in de loop van de middag flink ziek geworden, waardoor hij dit niet kan doen. Ik vind het fijn om even afgeleid te worden door het koken. Als het eten klaar is, gaan we aan tafel. Na het eten breng ik samen met mijn moeder de kinderen naar bed.

Terwijl ik de kinderen naar bed breng neemt het bloeden zo hevige hoedanigheid aan, dat ik mijn maandverband 3 keer in een half uur moet verwisselen. Ik loop zelfs door en heb al 2 broeken in de was moeten gooien. Om 19:00 besluit ik na veel twijfelen de verloskundige te bellen. Ik vertel haar dat ik veel bloedverlies heb, zij vraagt me om het nog een half uurtje aan te kijken en als de situatie in dat tijdsbestek niet veranderd is, haar terug te bellen. Meteen nadat ik heb opgehangen, belt ze me terug. Ze vraagt of mijn adres niet gewijzigd is en zegt dat ze toch langs komt, omdat ze er een naar gevoel bij heeft. Na 15 minuten is ze er, ik heb al het maandverband bewaard en laat het aan haar zien. De verloskundige constateert dat ik teveel bloedverlies heb. Ik moet weer naar de wc en mag niet van haar doortrekken, ze wilt het eerst nog even zien. Ze schrikt van de hoeveelheid bloed die ik ben verloren. Meis, dit klopt niet, zegt ze. Ik wil dat je naar het ziekenhuis gaat. Dit was wel het laatste wat ik wilde, maar ik heb geen keus.