Verloskundige: 'ik zie hetzelfde wat jij ziet...'

Het is inmiddels alweer een aantal weken geleden, toch blijf ik eraan terug denken. Het zou een routine echo zijn, even een andere blik. Maar ik denk dat ik het altijd al geweten heb. Nadat ik 4 maanden na mijn 1e miskraam opnieuw zwanger was, was ik ontzettend blij, maar ook angstig. Want de vorige miskraam werd pas bij de 9 weken echo geconstateerd. De eerste miskraam had erin gehakt en we werden met onze neus op de feiten gedrukt, dat zwanger worden en een gezond kindje krijgen, geen gegeven is. Afijn, het zal vast geen twee keer achter elkaar gebeuren dacht ik toen nog naïef. 

Het moment dat we naar de echo afspraak liepen, zei ik nog dat ik dacht dat het een tweeling zou zijn. Nadat we zagen dat het hartje klopte vroeg ik ook gelijk of het er geen twee waren, maar dat was niet het geval. Omdat we zo blij waren, besloten we het diezelfde avond onze 2 kinderen (6 en 4) te vertellen. Onze dochter reageerde zo ontzettend blij, maar vroeg ook meteen of dezebaby dan niet dood ging . We stelden haar gerust, maar gaven geen garantie. Diezelfde avond lag ik in bed en voelde een warme plens. Nadat ik het dekbed wegsloeg en een grote roze vlek zag, wist ik genoeg en was in alle staten. De verloskundige gaf aan dat we de volgende ochtend meteen langs konden komen, maar ik wist al genoeg. Tot onze grote verrassing zagen we een kloppend hartje. De verloskundige dacht aan een 2e vruchtzak, maar kon dit niet met 100% zekerheid zeggen. 

Een week later kregen we opnieuw een echo. Ook nu zag alles er met de baby er goed uit, maar was er wel een vreemde vlek te zien. De verloskundige dacht dat het vocht kon zijn en stelde ons gerust. Dit zagen ze wel vaker. Vanaf dat moment bleef ik een unheimisch gevoel houden. Een week later de 9 weken echo en weer alles goed. Maar die vlek was er nog steeds. Bij de vorige zwangerschap was het hartje gestopt met de 9 weken echo en al die tijd zag ik tegen dit moment op. Gek dat mij niet zo opgelucht voelde als dat ik verwacht had. Op mijn werk had ik verteld van mijn zwangerschap, en een collega deelde mee dat zij ook zwanger was. We waren dus even ver. De verloskundige wilde dat ik 4 dagen later weer terugkwam, zodat een collega even mee kon kijken naar de vochtvorming. Puur voor de zekerheid. Omdat het zo kort dag was, ging mijn man niet mee, maar zouden we videobellen. En ik ging even heen en weer van werk ( ik sta voor de klas). Ik merkte dat ik bleef doemdenken. Hoe moeilijk zou het zijn als we onze kinderen moesten vertellen dat ook deze baby dood was, mocht het een miskraam zijn dan zou ik elke keer met mijn collega geconfronteerd worden etc. Toen ik op het punt stond om naar de afspraak te gaan dacht ik nog ' ik moet mijn tas meenemen, wat als het foute boel is? Dan kom ik niet terug'. Maar al gauw vond ik dat ik niet zo mocht denken en liet mijn tas staan.

Aangekomen bij de verloskundige sprak ik mijn gevoelens uit en de zorgen die ik had. De verloskundige gaf aan dat ze deze begreep en stelde voor te gaan kijken. En eigenlijk zag ik het meteen... ' ik zie geen hartje' zei ik. ' Ik zie hetzelfde wat jij ziet' zei de verloskundige ...