Verlies van Luna

Maart 2021

Na een fertiliteitstraject van 2,5 jaar en 3 miskramen had ik weer een positieve test. De blijdschap en de angst waren beide meteen heel heftig aanwezig.’ Zou het nog een keer mis gaan? Kan toch bijna niet? Na zoveel pech moet het toch een keer goed gaan? Maar waarom zou het deze keer dan wel goed gaan?’

De eerste twee echo’s in het ziekenhuis waren perfect. De angst bleef, maar we kregen wel steeds meer hoop dat het deze keer goed zou gaan. Bij de termijnecho bij de verloskundige kregen we toch weer slecht nieuws.

Er zat heel veel vocht in het lijfje en de baby had een verdikte nekplooi, dit betekende waarschijnlijk dat het kindje niet gezond zou zijn. Een paar dagen later werden we in het academisch ziekenhuis verwacht voor nader onderzoek.

Tegen alle verwachtingen in leefde ons baby’tje nog en deed ze het hartstikke goed. Ze liep zelfs wat voor in de ontwikkeling. Er werden geen afwijkingen gevonden aan de organen, maar al dat vocht in dat lijfje betekende niet veel goeds. Uit de onderzoeken bleek dat ze het Syndroom van Turner had. De kans dat ze de zwangerschap zou overleven werd op 0 geschat, omdat ze zoveel vocht in haar lijfje had.

Toch wilden wij niet opgeven. We besloten de zwangerschap door te zetten. We vonden dat zij dat verdiende. Week na week bleef ze ons en de artsen verbazen, want elke week zagen we haar groeien en haar hartje bleef kloppen. Onze band groeide enorm, wij deden dit met zijn tweeën. Keihard vochten we tegen die gemene ‘ziekte’. Met 16 weken hadden we weer een controle echo.

Mijn man kwam thuis uit zijn werk en ik zei; ‘het is voorbij, ze leeft niet meer’. Ik voelde het aan alles dat het klaar was. En een half uur later werd mijn gevoel bevestigd, ons meisje was in mijn buik overleden. Het was mijn wens om zo snel mogelijk te bevallen. Ik wilde haar zo graag zien, vasthouden en voelen. Dus regelde de verloskundige dat ik 2 dagen later mocht bevallen.

Na een bevalling van ruim 11.5 uur werd ze geboren. Onze lieve mooie Luna. Ik had verwacht dat dat het moment zou zijn dat ik zou breken van verdriet. Maar het gebeurde niet. Het was juist heel magisch, heel mooi. Ze was prachtig, ze leek precies op haar vader. Ik voelde opeens nog zoveel meer liefde voor haar. Ondanks dat ze zo klein was en dat ze veel te stil was, voor mij was ze echt perfect! 

Moederliefde is zoveel sterker dan de dood. Inmiddels is het bijna 2 jaar geleden dat Luna geboren werd. We hebben haar een fijn plekje binnen ons gezin en ons leven kunnen geven. Ze is er altijd bij en ze hoort er ook echt bij. Elke ochtend doe ik het lampje van haar gedenkplekje aan en elke avond branden we kaarsjes voor haar.

Luna heeft inmiddels een klein (gezond) broertje gekregen. We lezen hem veel boekjes voor, vertellen hem elke dag over haar en hij heeft een eigen Luna-knuffel zo kan hij ‘haar’ altijd knuffelen of ergens mee naartoe nemen als hij dat wil. ’s Avonds sturen we kusjes naar de maan voordat we gaan slapen. En op die manier betrekken we Luna steeds bij ons leven.

Het gemis en verdriet worden eigenlijk alleen maar steeds meer, maar we krijgen wel steeds meer balans. We vinden steeds meer een manier om haar in ons leven mee te nemen. En dat is fijn, want zij hoort er voor altijd bij.

Trending op Mamaplaats: Eetstoornis: niet alleen zijn probleem