Verdriet wat blijft

Ik weet niet precies waarom ik ging.

Mijn probleem was immers niet op te lossen. Misschien ging ik wel vooral omdat anderen zeiden, dat het goed zou zijn.

Dus bezocht ik de psycholoog.

Ik deelde mijn verhaal. Ik vertelde over mijn traumatische ervaringen. In details. Over alles wat ik meegemaakt had. Ik probeerde zo goed als kon, hem duidelijk te maken wat mijn gevoel was.

Mijn verdriet.

De definitie van levensmoeheid legde ik hem uit. Soms keek ik even weg, of plukte ik wat denkbeeldige pluisjes van mijn trui.

‘Waarom doe je zo je best, om niet te huilen?’ Zei hij.

En ik brak.

Het was de spijker op zijn kop.

Want iedere keer weer probeerde ik inderdaad om níet te huilen.

En dat is, omdat het pijn doet. Ik vermeed het liefst om mijn verdriet aan te raken.

Rationeel denken kreeg de overhand en mijn gevoel kwam op de tweede plaats.

‘Wat mis je nou het allermeest aan haar?’ Vroeg hij. En ik dacht na. Hij zei niets.

Ik dacht diep na. Ik zag haar voor me. Ik dacht aan haar gezichtje tegen de mijne.

Mijn kusjes in haar nek.

De tranen die over mijn wangen biggelden, weerspiegelden het antwoord.

Mijn probleem was niet opgelost. En toch voelde het als een soort bevestiging daarvan. Dit is niet op te lossen.

Het is oké om niet oké te zijn.

Het is verdriet wat nooit verdwijnt.

Verdriet wat pijn doet en je soms even weg wil stoppen. Maar altijd aanwezig zal blijven.

De balans tussen wat er van binnen gebeurt en wat er van de buitenkant zichtbaar is.

Die twee soms totaal verschillende kanten, toch proberen om wat vaker samen een te laten zijn.

Verdriet dat bestaat, omdat het liefde is.