Verder leven

Verder leven... das wat we nu moeten. Zonder jou... een heel stuk minder leuk. Ik mis zelfs je stomme rugzak die je altijd in de stoel neer pleurde tot grote ergernis van mij. Je zusje gebruikt je rugzak nu, en die ruimt hem ook niet op Dat scheelt, ik struikel nog steeds over dat ding.

Nu sta je hier wel in de kast, in je o zo stomme kliko asbus. Ik steek hele verhalen af tegen dat ding. Over wat ik je nog allemaal had willen zeggen, nog samen met je had willen doen. Maar ook over mijn boosheid dat je me achter gelaten hebt. Voelt fout die boosheid maar ergens is hij er wel. En dan niet om de keuze die je zo duidelijk gemaakt hebt maar om het feit dat ik je moet missen.

We hebben mooie plannen gemaakt voor een mooie urn voor jou. Nu nog een kunstenaar vinden die deze voor ons kan maken. Maar goed, alles is al snel beter dan je kliko.

We zetten voorzichtige stappen. Vaak nog aan de hand van de lieve kring om ons heen. Los is nog vaak erg moeilijk. Zoals gisteren toen ik voor het eerst na je dood geconfronteerd werd met zo'n enorme intercity. Damn jungkske, wat heb je toch gedaan?! Tranen met tuiten heb ik gehuild in mijn auto...

Heel voorzichtig begint onze wereld weer te draaien. Stapjes richting werk en uitjes zonder jou. Het is best fijn maar altijd alles met die stomme zwarte rand. Lege plekken aan tafel zijn niet fijn!!

We komen er wel lieve Pim, met heel veel tijd en met vaak vallen en weer opstaan. Het is wel ongelofelijk zwaar om te rouwen om je kind. Een deel van jezelf dat zomaar weg is. De warme deken om ons heen is fijn maar onder die deken is het ijskoud...

Ik mis je mijn mooie zoon...ook al weet ik heel goed dat je nu wel de rust hebt die je zo nodig had...