Vandaag zou mijn verlof ingaan...

Wat een rare dag is het vandaag. Wel op een woensdag, wat altijd mijn vrije dag is, mar dat maakt het er niet minder beladen op. Mijn zwangerschapsverlof zou ingaan vandaag, genieten van de rust (voor zover dat zou kunnen met een kindje van 2,5 erbij natuurlijk) en me lichamelijk en mentaal voorbereiden op de bevalling. Ik wilde deze datum niet zomaar voorbij laten gaan zonder er even bij stil te staan.

In plaats daarvan, moet ik binnenkort weer gaan proberen op te bouwen met werk, en stuur ik een mail naar personeelszaken dat het verlof niet meer van toepassing is. De omgekeerde wereld. Het voelt zo oneerlijk, het klopt niet en het gaat zo tegen mijn natuur in. Een error in mijn hoofd, zoals ik die de afgelopen maanden wel vaker ervaar.

Gisteren zou ik 34 weken zwanger zijn, en mijn laatste werkdag hebben voor mijn verlof in zou gaan.

En natuurlijk komt ook de uitgerekende datum steeds dichterbij, een datum waar mijn partner en ik allebei erg naar uitkeken, maar nu een datum wordt die ik vrees.

De laatste puntjes hadden op de i gezet moeten worden voor de komst van onze kleine. Ik had een mooie bolle babybuik moeten hebben, die nu leger dan ooit aanvoelt. Wat mis ik onze lieve kleine Jaime...

Maar ik haal troost uit het feit dat mijn vader daarboven nu voor Jaime zorgt, en ik merk/zie dat hij (ik hoop samen met Jaime) afentoe even bij ons thuis komt buurten!