Vandaag 4 jaar geleden

Werden wij van onze “blauwe wolk” afgegooid, en belanden wij in een heel diep zwart gat. Een gat waarvan we toen niet wisten of we ooit de weg naar boven weer zouden vinden.

Het went nooit om aan het grafje van je eigen kind te staan. Zijn naam te zien staan op een grafsteen, de naam die je met zoveel liefde voor hem had uitgekozen.

Een van onze beste vrienden noemt Nio altijd “ de grote kleine man”. Ik vind het echt zo fijn als hij hem zo noemt. Want ik voel precies wat hij ermee bedoeld. Zo zo klein maar zo groot te gelijk. Nio heeft ons maar ook zoveel andere mensen zoveel grootste dingen laten zien.

Van de zin “ alles gebeurd met een reden” krijg ik altijd een beetje buikpijn. Maar ik heb wel geleerd dat alles wat je overkomt in het leven, dat je dat niet zelf in de hand hebt. De manier hoe je ermee omgaat wel. Nio heeft ons geleerd dat je moet loslaten en dat je vertrouwen moet hebben dat het wel goed komt. Voor een mega control freak zoals ik dat ben echt een opgave, vooral in het begin.

Ik mis Nio elke dag. Ik sta met hem op en ik neem hem mee naar bed. Maar juist omdat ik zo aan het veranderen ben. Voel ik hem zo dichtbij mij.

Ons levensmotto is daarom ook echt geworden: Laat zijn overlijden dan ook echt maar niet voor niks zijn geweest. We willen alles uit het leven halen, hem trots maken en zijn boodschap doorgeven.

Nio is voor ons het grote voorbeeld dat het leven heel kort is. Het leven is geen generale repetitie. Leef nu, niet morgen. Wees niet bang, het komt wel goed. Je bent veel sterker dan jezelf denkt. Heb af en toe wat meer “schijt”.

Laat je niet aanpraten dat je dingen niet kan, maar praat vooral jezelf dat niet aan.

Wij houden van jou kleintje. Wij zijn zo dankbaar met jou komst in ons leven en we zijn zo benieuwd wat je ons allemaal nog meer gaat leren 💙

Geen kind is zo aanwezig als het kind dat gemist wordt 💙