Van het verleden naar het heden ( deel 3 )

Ik ben net 16 en ben geslaagd voor mijn examens. Ik heb een 2ehands brommer gekregen en kan niet wachten om met mijn vrienden te genieten van deze zomer! 

Dit jaar gaan we voor het eerst in Nederland op vakantie.. Mijn vader kan niet meer naar het buitenland reizen, te vermoeiend. Mijn broer mag zijn vriendin meenemen en ik mijn vriend R. Hoe dichterbij de vakantie komt hoe slechter mijn vaders conditie wordt. Lange stukken lopen gaat niet meer en op vakantie wordt dan ook een rolstoel geregeld. De vakantie is fijn maar ik zie papa in een rolstoel en zie hoeveel moeite alles hem kost. Ik negeer het nare gevoel dat mij soms overvalt als ik naar hem kijk en druk het verdriet weg. Mijn sterkte papa, de man die alles kan oplossen en er altijd voor mij is begint steeds meer op iemand anders te lijken, het maakt me bang.

Eenmaal thuis weet ik niet meer precies hoe het is verteld of hoe ik het heb gehoord, ik denk aan tafel tijdens het eten.

We gaan verhuizen... overdondert, geschokt, boos, onbegrip, ik voel het allemaal. Ik begrijp het echt niet...Er wordt uitgelegd dat het huis veel onderhoudt nodig heeft en papa steeds slechter de trap op komt. 

Het moet echt zegt mijn moeder, we zoeken een huis in de buurt, je kan dichtbij je vrienden blijven. Het gaat allemaal langs mij heen..,ik haat ze, dit is ons huis, altijd van ons geweest, mijn huis, mijn basis en o zo vertrouwd. In mijn hoofd zou ik het later overnemen, als ik groot ben. Het kan niet van iemand anders worden...niet dit huis. Het is nog nooit van iemand anders geweest!  Ik wil niet weg..ik voel paniek op komen bij de gedachten, ik kan het niet begrijpen, ik wil het niet begrijpen... 

Ik heb geen enkel begrip en zie niet de pijn die het mijn vader doet om deze beslissing te maken. Mijn eigen pijn, daar ben ik mee bezig. Hoe kunnen ze mij dit aan doen..

Een maand later is het bijna allemaal geregeld. 1 of ander suf stel koopt ons huis en wij gaan naar een nieuwbouw apartement op 10 min fietsen hier vandaan. Het is nog niet afgebouwd dus ik heb nog even.. Ik haat het. 

Over een maand gaan we verhuizen. Samen met mijn vader bezoek ik woonwinkels, en mijn ouders doen er alles aan om het mij naar mijn zin te maken. Ik voel me enorm verdrietig en boos, maar ze doen zo hun best dat ik het niet meer laat merken.

Met alle kracht die mijn vader bezit, behangt hij zelf alle slaapkamers, zet alles in elkaar en maakt ons nieuwe huis mooi. Door zijn enorme wilskracht lijkt hij dan weer even helemaal niet zo ziek, en dat voelt zo verwarrend. Hij is toch de reden dat we nu hier gaan wonen?

Het is december, we gaan verhuizen en laten mijn vertrouwde huis achter in de handen van vreemden. Mensen die niet van ons huis houden zoals wij dat deden. Het moet, het kan niet anders, woorden die ik veel hoor. 

Gelukkig wisten we toen nog niet hoe erg het zou gaan worden. Een nieuw apartement, gekocht zodat papa hier beter oud kon worden. Wij zouden de kans krijgen om hier ons nieuwe thuis van te maken. Nieuwe mooie herinneringen voor later zodat we als volwassenen met plezier aan dit nieuwe huis terug konden denken.

Helaas zijn dit traumatische herinneringen geworden van bijna 9 maanden aan ellende wat eindigde in de dood van mijn vader. 9 maanden ... zo lang heeft het maar mogen duren. 9 maanden terwijl het een jaren plan was. 9 maanden die voelde en voelt als levens lange pijn.