Van een Pinksterweekend in Brabant naar 10 weken opname in het EMC.

Dag 1: donderdag 2-6-2022

Naar het Maasstad voor een routinematige groeiecho wegens doorgemaakte Covid en zwangerschapsdiabetes. Mijn grote buik was te verklaren door de zwangerschapsdiabetes had men gezegd. Verder vast niets aan de hand en staan zo weer buiten zeiden wij nog tegen elkaar. Ik zou de volgende dag precies 29 weken zwanger zijn. Fluitend en intens gelukkig ben ik deze 29 weken doorgekomen.

OVERMATIG VEEL VRUCHTWATER. VOCHT IN HAAR BUIKJE EN ROND HAAR LONGEN. AFWIJKINGEN ROND HET HART. Een donderslag bij heldere hemel. Direct van onze roze wolk gevallen, heel hard, ons hoofd dat als eerst de grond raakt. HOE KAN HET DAT WIJ HIER NU PAS ACHTERKOMEN!? NA HEEL VEEL ECHO’S, NIPT TEST EN ONDERZOEKEN!?

Overleg met de gynaecoloog, of we met spoed naar het EMC willen gaan voor extra onderzoek + echo.

Na een echo van ongeveer 1,5 uur, veel overleg met verschillende disciplines is het enige dat duidelijk is: ONZEKERHEID. Naar huis gestuurd en morgen verder overleg en 8-6 pas de volgende afspraak met de gynaecoloog. Hoe wij deze dag en nacht überhaupt door zijn gekomen is mij nog steeds een raadsel.

Dag 2: vrijdag 3-6-2022

Wij stonden op het punt om een nachtje weg te gaan. Even ontspannen en verstand op 0. Het was tenslotte ook Pinksterweekend en super mooi weer. Telefoontje, de echo van de vorige dag is bekeken en of we toch naar het EMC willen komen voor een hartfilmpje + echo met de kindercardioloog + verschillende gespecialiseerde gynaecologen. Of ik voor de zekerheid ook een tas met spullen wil meenemen voor het geval ik opgenomen moet worden. Hadden wij even een makkie dat de weekendtas al in de auto stond, we konden dus direct naar het EMC. Onderweg spookt er van alles door je hoofd, fijn dat zo’n academisch ziekenhuis gelijk tijd voor je maakt. Ook spookte het door mijn hoofd dat dit daarom juist foute boel kon zijn.

Vol goede moed, strijdbaar en afgesproken geen genoegen te nemen met onzekerheid zijn wij de auto in gestapt.

Ook deze echo leek een eeuw te duren. Veel medische termen, geen communicatie met ons en een hoop tranen verder werden wij meegenomen maar een spreekkamer.

“Concluderend kunnen we zeker dat we niet weten wat jullie kindje heeft.” Wat we weten is dat er vocht bij haar longen zit en dat het lijkt of jullie dochter een hartafwijking heeft. Er zijn 3 mogelijkheden:

1. Genetische afwijking

2. Doorgemaakte infectie

3. Complicatie rondom het hart

Hier moet verder nog onderzoek naar gedaan worden dit doormidden van genetisch onderzoek hiervoor zal vruchtwater afgenomen worden. De vruchtwaterpunctie zal ook verricht worden voor mijn overmatige en benauwend grote buik, mijn buik was zo groot alsof ik 42 weken zwanger was. Dit kwam door de polyhydraminon. Het was verstikkend en onprettig maar ik dacht dat dit erbij hoort. (Veroorzaakt door de zwangerschapsdiabetes dacht men)

Ik zal opgenomen worden tot onze dochter geboren is. 19 augustus is haar uitgerekende datum, nog 10 weken opname dus. We kregen een speciale kamer zodat Bart ook de nachten bij mij kon blijven. Daar ben ik de lieve verpleegkundigen/artsen nog eeuwig dankbaar voor.