Vallen en opstaan en weer door

Het is inmiddels vier maanden geleden dat wij Sam verloren. In die vier maanden heb ik leren vallen, opstaan en weer doorgaan. Van de hele intensieve donkere dagen naar een knoop van verdriet maar positieve gedachtes. Doordat ik mezelf soms een dag of twee de tijd geef om actief bezig te zijn met verwerken van het verlies van Sam merk ik dat de donkere dagen lichter worden. Ze zijn niet meer gitzwart. Ik voel op die mindere dagen het verdriet aan me trekken als een knoop in mijn maag en eindeloze gedachtes en angsten. Toch ben ik dankbaar dat dit veranderd en me beter af lijkt te gaan. In de eerste drie maanden waren de donkere dagen zo heftig dat er geen einde aan leek te komen. Wat daarbij niet heeft geholpen zijn de misplaatste opmerkingen van mensen om mij heen. Die opmerkingen konden een goede dag in een hele slechte donkere dag veranderen.

In de eerste weken ben ik gefeliciteerd omdat mensen niet wisten dat het niet goed was gegaan maar wel zagen dat ik bevallen was. Elke keer maar weer uitleggen dat hij er niet meer is en de schok op de gezichten zien. Slopend vond ik het. Vervolgens na een paar weken de goedbedoelde “heb je het al een plekje kunnen geven?” In mijn hoofd antwoordde ik dan met, er is geen plekje voor overleden kinderen. Gelukkig heb ik meestal wel normaal kunnen reageren maar op heel veel momenten klapte ik ook volledig dicht. Dan wilde ik wel antwoorden maar was ik bang dat mijn antwoord te hard aan zou komen dus zei ik niks. 

Ook de “je kan het altijd nog eens proberen” kwam in het begin hard aan. Ik dacht dan bij mezelf, ik wil helemaal geen ander kind, ik wil Sam! Maarja meer als een bevestigend knikje en glimlach kwam er dan gelukkig niet uit. 

Er zijn mensen om mij heen die tot op de dag van vandaag niets durven zeggen. Die lopen letterlijk van me weg als ze mij aan zien komen. Ik merkte pas op dat ik het niet eens meer registreer. Ik ben nu weer in staat om naar buiten te lopen zonder dat ik constant bezig ben met wat er is gebeurd. Sam zit altijd in mijn hart maar het is voor mij niet elk moment nodig om het over alles te hebben met iedereen. 

Soms wordt ik er echt doodmoe van dat ik altijd die moeder ben die haar kind is verloren. Moeders op de school van mijn zoon staren me aan maar durven niets te zeggen. Dan zou ik weleens willen zeggen, ik ben meer dan wat er gebeurd is! Ik ben er ook nog! Maar ik begrijp dat het voor omstanders lastig is en er een soort taboe heerst op dit onderwerp. 

Ik merk dat de vraag wil je nog een keer zwanger worden in de lucht hangt. Ik betrapte een dame een aantal dagen geleden op het staren naar mijn buik en terwijl ze dit deed stelde ze de vraag of ik alweer een beetje hoopvol naar de toekomt kon kijken. Hoewel ik voor iedereen alle begrip heb dat ze die vraag hebben zou het ook fijn zijn als ik niet als een soort ding of onderwerp wordt behandeld maar gewoon als mens. Het verlies van Sam heeft me veranderd. Ik merk dat situaties of gebeurtenissen mij niet zoveel doen. Ik merk dat ik daardoor heel erg nuchter in het leven ben gaan staan. Ik merk dat doordat ik nu heb meegemaakt dat het zomaar door je vingers kan glippen ik soms slecht kan functioneren door de angst dat ik nog een van mijn kinderen of mijn man zal verliezen. Ik merk ook dat ik veel intenser kan genieten en lief hebben. Dat mijn gezin echt op nummer 1 staat en niets of niemand daar ooit nog verandering in kan brengen. Maar naast al die veranderingen ben ik nog steeds mezelf met humor, veel liefde en soms een flinke dosis sarcasme. Ik zou zo graag willen dat omstanders dit ook zien en niet alleen die moeder die haar kind is verloren.