1 jaar geleden
Twee broers
Wat een mooie kerels hebben wij toch. Maar soms is die grijze wolk er
Na de bevalling hadden we een fijne kraamweek. Heerlijk rustig met zn vieren wennen aan elkaar. Een schat van een kraamverzorgster die zo lief was voor mama, papa, Jelte en Jesper. We hebben heerlijk met zn vieren genoten en er was natuurlijk ook ruimte voor visite.
Dat is wel anders dan 2 jaar geleden in de coronapandemie. Toen mocht en wou ik ook bijna niemand in de buurt hebben. Maar nu was ik de trotse mama die haar kind wou tonen aan de rest van de wereld.
Zelf moest ik wel even goed herstellen van de bevalling en zwangerschap. Na 3 maanden gaat het eindelijk wat beter en kan ik steeds meer zelf zonder pijn. Duurde voor mijn gevoel nog te lang. Maar langzaamaan word ik weer de oude.
Alleen wat ik bij Jelte veel minder had is dat ik nu soms keihard van mn blauwe wolk donder. Dan zit ik heerlijk te knuffelen met mijn beide mannen en dan komt het besef dat ik er niet 2 had moeten hebben maar 3 van die heerlijke mannetjes.
Dat doet pijn heel veel pijn. Er word bijna niet meer gesproken over Jorrit, het lijkt alsof mensen hem vergeten. Omdat ik nu twee levende kereltjes heb. Maar in mijn hart zit nog steeds een groot gat met wat pleisters erover heen. Zo omschrijf ik het altijd maar. Het doet soms zo veel pijn. Dan wil ik in mijn kamer gaan zitten en de gordijnen dicht doen en verder niks. Maar ja met twee kleine mannen kan dat natuurlijk niet. Dus dan huil ik even flink en gaan we weer door.
Ik heb echt leren leven met dit verdriet. Maar makkelijk is het niet altijd en dat zal ook wel zo blijven.