Trowback van 1,5 jaar tot nu

Na lange tijd de rust en moed gevonden om toch eens een blog te plaatsen, al weet ik niet hoe..

Maar het van 'm af schrijven zal me zeker goed doen.. en zal deze ook niet zo kort zijn..

Zoals de titel zegt is het een trowback van 1,5 jaar tot nu waarin echt heel veel gebeurd is!

Terug naar het jaar 2021..

Mijn vader stierf op 12-05 na een lange ziektebed van ruim 13 jaar COPD..

Dat ik op dat moment R. Ook op sterven had liggen maar gelukkig kwam hij na 3 maanden thuis..

Toch waren de problemen niet voor de kat, want de meisjes en ik waren gewend aan een eigen leven en routine, waarin hij niet kon meedraaien.

Werd mij duidelijk dar mijn huwelijk eigenlijk niks meer voorstelde.. en niet omdat ik niks meer om R. Gaf maar omdat we gewoon te veel hadden meegemaakt.

Dat het duidelijk werd dat de spreekwoordelijke weegschaal altijd uit evenwicht is geweest.

Ik er op alle fronten altijd alleen voor heb gestaan, en dan zeg ik dit niet omdat ik hem wil afzeiken maar het is de waarheid.

Het was in dat half jaar echt langs elkaar heen leven, en op een bepaald ogenblik na veel ellende kreeg ik schoorvoetend groen licht om met anderen af te mogen spreken, wat daar dan ook uit voort zou komen, het mocht..

Eindelijk weg van achter die geraniums (ik heb een hekel aan die planten maar goed..).. want ik was toe aan iets voelen, zeker na het wegvallen van m'n vader (ik heb zelfs me eigen afgevraagd of hoe het er uit zou zien hoe m'n auto er uit zou zien als ik hem tegen een boom of viaduct aan zou rijden, zo diep zat ik in de knel met mezelf)..

Ik begon weer af en toe te daten, en begon weer een beetje te leven.. maar helaas..

De 12 mei kwam dichterbij, en het lot wilde dat R. Op 9-05-2022 opgenomen zou worden, in slaap werd gebracht en ik weer diezelfde keuze op 13-05 moest maken als een jaar eerder..

Hij was niet meer te redden, en heb ook nu noet getwijfeld..

Mijn lot wilde dat ik voor hem die keuze zou maken, maar wat had ik hem graag nog gesproken (voor het in slaap brengen hebben ze dat nog gevraagd maar dat wilde hij niet).

Heel eerlijk gezegd hadden we de dag voor de opname alles al tegen elkaar gezegd en kwam dit voor beide als een verlossing, want het ziek zijn van R. Was voor allen heel zwaar en hij had het al heel lang geleden opgegeven. Dit was enkel de weg waarin ik zijn keuze kon respecteren en doen wat hij graag wilde..

Het wegvallen van hem was niet gemakkelijk want ineens was ik alleen met de meisjes, die helemaal kapot waren van verdriet, maar voor mij ergens verlossing betekende, hoe raar het ook klinkt.

Geen zorgen meer om R. En hij had zijn gewilde rust. Ik had 8 jaar de tijd gehad om te wennen (voor zover je dat een plek kan geven) om het een plaats te geven.

Ik was ineens vrij!

Toch gingen vele dingen me moeizaam af en liep ik weg voor m'n verdriet wat er toch wel was..

Ik heb het redelijk snel een plaats kunnen geven door door te gaan en begon in te zien dat ik altijd mezelf wegcijferde en niet het respect en liefde kreeg die ik verdiende, en het waarom vond ik niet belangrijk, maar zag ook hoe ik zelf was en deed..

Ik was een schim van wie ik eige lijk ben door alle spreekwoordelijke (is dat woord weer) kreeg, en wilde mezelf zijn.

Ook doordat ik date met anderen begon ik in te zien hoe mijn leven was en ik het graag wilde hebben, ik was gewoon moe van het niet voelen en leven, dat waar ik zo naar verlangde kreeg ik op die manier terug (ookal was dat wel heel duidelijk een einde voor R. Van ons huwelijk) en het was een grote verademing om eens echt geen zorg rol als mantelzorger of moeder te hebben...

Na een half jaar kon ik dat boek sluiten en fucuste ik me weer echt op m'n eigen bedrijfje wat ik wilde opzetten, mijn eigen foodtruck (R. Heeft die beginpassen nog meegekregen), en kon ik weer genieten van het leven met het gemist van beide (R. Maar meer m'n vader nog)..

Ook heb ik toen mijn huidige vriend in mijn leven gekregen (ik was al even gestopt met daten en zocht geen liefde maar vond deze wel)..

Al vanaf begin was ik eerlijk tegen M. Dat mijn leven echt geen eitje is en was, maar het scheelde want ook bij hem was en gaat het niet over rozen.

Toch kregen wij de grootste klap die iemand kan hebben al heel vlug..

Mijn jongste meisje zou sterven..

Op 9-12-2022 met een leeftijd van 5 jaar moest ik haar laten gaan na een kort ziektebed.

Hoe overleef je dat?

Momenteel is het zo dat ik niet in staat ben om daar over te bloggen, maar dat zal heel snel wel komen..

We'll meet wen it's my time dibbes!

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️