Hoe lang blijft de rouw?

Hoe lang is tijd nou eigenlijk? Het ene uur voelt lang, terwijl het andere uur zo voorbij is. Onze zoon is twee jaren en een paar maanden geleden overleden. Voor mijn gevoel is dat heel lang geleden. Zeker nu wij een dochtertje van iets meer dan een jaar rond hebben lopen. Ondanks dat het voor mijn gevoel zo lang geleden is dat wij ons zoontje zijn verloren, dat het zo lang geleden is dat wij in die rouwperiode hebben gezeten en dat de zwangerschap van onze dochter zo spannend was, komt het nog steeds voor dat ik getriggerd kan raken.

Als klein meisje was mijn droom iets met dieren te gaan doen. Wat wilde je later worden? "Dierenarts! Maar niet waar dieren dood hoeven te gaan." Want de dood, dat is niet leuk. Ik weet niet precies waar ik de verkeerde afslag heb genomen, want met mensen werken leek mij altijd juist verschrikkelijk! Toch ben ik de psychologie gaan doen en ben ik aan het werk gegaan met gezinnen en jeugdigen. Met kinderen werken, dat had ik nóóit van mijzelf verwacht. Toch wilde ik dit èn doe ik dit. 

Er is zoveel veranderd over de tijd, zoals bepaalde dromen, wensen en manieren van leven. Het is gek om bij stil te staan hoe veel er verandert tijdens het groeien. Als je kijkt naar de ontwikkeling van een appel tot aan een appelboom, ontwikkelt een mens zich niet alleen aan de buitenkant, maar ook aan de binnenkant. Die binnenkant van de mens, dat vind ik het aller interessantste om te mogen onderzoeken. Wat maakt dat je iets denkt, maar iets anders doet en hoe kan ik jeugdigen sturing geven in de juiste richting.

Iets meer dan twee jaar geleden zijn wij ons zoontje verloren. Dat was een heftige tijd. Van mijzelf ben ik een emotioneel betrokken persoon, zo kan ik in gesprek een ander zijn gevoel voelen en mij compleet verliezen in zijn gedachtengang. Ik neem mij op in een ander en kan mijn eigen emoties juist afvlakken. Tijdens de rouwperiode was ik een brok ellende. Verdriet. Wanhoop. Bang. Onzeker. Vol met schuldgevoelens, spijt, gevoel van falen, teleurstelling, boosheid en leegte. Het heeft lang geduurd tot ik alles weer op een rijtje kreeg om weer rust te vinden in het geheel.

Nu kan ik zeggen dat ik er goed uit ben gekomen, maar nog een paar kleine gebreken heb waar ik nog mee bezig ben. Dat brengt mij op het volgende:

- Mijn werkgeheugen zit veel sneller vol;

- Ik heb een zeer slechte concentratie;

- Ik ben snel moe;

- Ik heb moeite met positieve gevoelens;

- Ik heb last van triggers (ambulances met zwaailicht, verhalen over overleden baby's, baby's die extreem overstuur zijn, etc).

Die triggers zijn wel een dingetje. Een ambulance met zwaailicht kom ik zelden tegen. Toch laatst reed ik op een tweebaansweg met doorgetrokken streep. Vol vanuit het werk, keihard muziek te luisteren, wanneer er tussen het verkeer door een ambulance met zwaailicht en sirene langs komt geraasd. 

Hartkloppingen, zweet handen, tranen, verstijfde spieren: de freeze reactie. Een stressreactie. Hoe ga je hier exposure therapie op toepassen? Met een VR-bril? bij de SEH van het ziekenhuis staan wachten? En wil ik dit? Daar ga ik over nadenken.

Dan de verhalen over overleden baby's. Dan had ik dit werkveld niet in moeten gaan, want ja, ik heb in mijn leven nog niet eerder zoveel verhalen gehoord over stilgeboortes en wiegendood sinds ik met gezinnen en jeugdigen werk. Sterker nog, voor het overlijden van ons zoontje (2022) kende ik maar één verhaal. Ik was zo biased dat ik dacht dat stilgeboortes in deze tijd nog een uitzondering waren. Wat een onschuldige en naïeve gedachte.

Goed, ja, wat hoor ik het veel en vaak. Wanneer ik zelf mijn verhaal vertel, dan is er niks aan de hand. Op welke manier of met wat voor gevoel. Hoor ik verhalen van anderen, die soortgelijk iets hebben meegemaakt, dan breek ik. Diep van binnen voel ik mij beklemd, benauwd, opgesloten, claustrofobisch en wil het liefste schreeuwen. Dan denk ik alleen maar: "Dit mag niet, dit hoort niet! Kinderen gaan niet dood!" Uiteraard gaan ze dood. Aan allerlei verschillende, vervelende dingen... Toch wanneer ik die verhalen hoor, voel ik mij zo klein en zwak. Als een slak wat een drukke autobaan probeert over te steken. Er gaat een moment komen dat je sneuvelt. Hier wordt aan gewerkt.

Dan jawel, de trigger van krijsende baby's. Die baby's die huilen van de pijn, overstuur zijn en niet ophouden met huilen. Troosten werkt niet. Deze trigger is echt specifiek op de kleintjes en niet mijn eigen kind, maar de baby's die nog niet scherp zien, die het liefst de hele dag op mama liggen en eigenlijk huilen vanwege honger, vermoeidheid of pijn. Wanneer die over de top huilen, en dan mag ik slechthorend zijn, ik verzeker je, ik hoor ze van ver, dan kan ik zelf ook huilen.

Na het overlijden en voor onze dochter er was, kon ik om elk huilend kind meehuilen. Dus ik ben al van ver gekomen!

Nu staan er nog een aantal 'taken' open. Binnenkort ga ik weer bezig met de verwerking. Op dit moment is er geen ruimte en geen energie om te werken aan de triggers of andere klachten. In oktober mag ik zelf bij een psycholoog aanschuiven om een passende methode toe te passen. Zelf heb ik het idee dat ze gaat kiezen voor CGT, werken aan de schema's. Al hoop ik dat er iets leukers op te planning mag komen. 

Wat ik mij wel afvraag. Hoe doen andere ouders dit? Mijn schoonbeppe (grootmoeder van mijn man) is haar zoontje bij de bevalling verloren. Haar eerste kindje. Gisteren was de jaardag van haar zoontje. Dat oude mensje heeft nog veel verdriet wanneer het gaat over het overlijden, het verlies, haar zoontje. En voor haar is dit nu alweer +/- 70 jaar geleden. Houd het ooit op? Ga ik mij ooit weer beter voelen of zal ik met mijn steunkousen in mijn hooglaagbed nog steeds bedroefd zijn over het verlies van onze zoon? Kan ik een limiet instellen voor de pijn en verdriet? Van mij mag het wel eens afgelopen zijn.