Lisanne

Mijn tweede post, gelijk maar zo een die zo rauw is als het kan zijn. Maar ja, delen = helen denk ik dan maar. In 2014 was ik zwanger. Jasper en ik waren een half jaartje bij elkaar, maar we wisten; dit is het. Voorheen geloofde ik niet echt in een soulmate (hier was ik toen veel te nuchter voor), maar als het dan al bestond, dan was Jasper het voor mij. Met beide een kinderwens, waren we dan ook ontzettend blij en gelukkig dat het ons in 1x gegund was om zwanger te worden. Ik zou in juni 2015 uitgerekend zijn en alles ging goed tot de standaard 28 weken groei echo. De 20weken echo verliep namelijk vlekkeloos en we mochten een gezonde dochter verwachten.

De 28 wekenecho liep anders, er werd een vergroot harttussenschot gevonden waarbij we direct naar het ziekenhuis werden gestuurd voor verder onderzoek. Daar aangekomen bleek het wat complexer, en we moesten door naar een gespecialiseerd ziekenhuis. Na meerdere onderzoeken en slopende dagen tot weken van verdriet, onmacht en onzekerheid, bleek ons meisje Tubereuze Sclerose Complex te hebben. Een aandoening waarbij je tumoren aanmaakt in je lichaam in oa het hart, de nieren en hersenen. In de weken van onderzoek bleken meerdere tumoren in grote getalen zich te manifesteren in het lichaampje van onze mooie dochter. Dit was de heftigste variant van de aandoening. Ze zou de 40 weken niet halen en dat is helaas uiteindelijk ook gebeurd.

Op 6 mei 2015, hebben we Lisanne af moeten staan,
na ruim 32 weken zwangerschap. 
Ondanks dat we wisten dat ze geen kwaliteit van leven zou hebben, is het verdriet en gemis ongekend groot geweest. Nog steeds doet het pijn, nog steeds mis ik haar en zou ik willen weten hoe ze zou zijn geweest, hoe ze eruit had gezien. Het is een onzichtbaar verdriet én ik heb het ook lang onzichtbaar gehouden. Niet alleen door mijn eigen pijn,  maar ook door het ongemak van anderen als mij de vraag wordt gesteld hoeveel kinderen ik heb. Ik heb zelf geleerd om om te gaan met de pijn en het gemis, die gaat nooit helemaal weg. Lisanne heeft een plekje in ons hart en huis en ze wordt ook genoemd, ze wordt niet vergeten. Elk jaar op deze dag laten we een roze ballon op, ter gedachtenis aan ons meisje. Niet lang geleden voelde ik dat ik er aan toe was om dit te zeggen zonder me te verliezen in de emotie en verdriet.

Dus tegenwoordig zeg ik niet meer dat ik 2 kinderen heb, maar 3, waarvan 1 helaas niet meer bij ons.

Trending op Mamaplaats: Deel 2: opeens blijk je helemaal geen oma te zijn