Terugkomen bij haar graf en een hoop zand zien

We zijn nu bijna 2 jaar verder. Het gaat z'n gangetje. We leven door zover het kan. Ik zit nogsteeds in therapie omdat het in  mijn hoofd nog niet gaat zoals ik wil.

Vandaag heb ik er een sessie opzitten waar we een onderdeel behandeld waar ik mijn gedachtes weer even online van wil gooien.

Verdriet en er over praten. Het wordt veel te weinig gedaan. En waarom? Wij zijn er op en hele nare manier achter gekomen wat intense verdriet is en dat erover praten en onderdeel is om het te verwerken.

Haar laatste lach. Terug komen bij haar graf en zien dat het een hoop zand is. De kist dicht doen. Haar laatste I love you over en over afspelen omdat je haar zo mist.

Een kleine greep uit mijn verdriet. Waar zelfs ik met therapie te weinig over praat.

Over ashley wordt er vrij weinig meer gepraat.Neem ik het de wereld kwalijk? Nee! Maak ik er in mijn kleine kring zorgen om? Dat zeer zeker. Hun moeten toch ook net zoals mij en kleine greep verdriet hebben over Ashley?

Waarom er niet over praten met iemand? Waarom niet even knuffels tegen de muur aangooien om je woede en verdriet kwijt te kunnen. Maar het belangrijkste Waarom houd de wereld het verborgen en voor zichzelf terwijl er genoeg mensen zijn wie naar je willen luisteren?

Gewoon even en kleine gedachte na therapie waarvan ik weet dat t niet alleen gaat over de dood van m'n dochter en stiekem veel dieper gaat!

Hou van jezelf niemand anders doet het voor je♡