Terugkijken met trots, maar ook zoveel verdriet.

Terugkijken, want vorig jaar op deze dagen was onze dochter thuis. 
Ik weet nog hoe ik vol trots vanuit het ziekenhuis met haar naar huis ging rijden. Hoe ik mijn eerste selfie vanuit huis stuurde naar haar vader om te laten zien waar hij naar toe thuis zou komen die avond na het werken. 
En ook hoe haar broer blij, en een beetje onzeker, nu echt goed kennis kon maken met haar. Elke ochtend als onze dochter in de box lag om haar voeding via de sonde binnen te krijgen kroop hij in de box met een boek en las hij haar voor. Heel zorgzaam en heel liefdevol. Ik kon er eindeloos naar kijken. Meer had ik niet nodig. Zoveel liefde! 
Even niet meer elke dag heen en weer rijden, niet meer kiezen wie van mijn kinderen mijn aandacht kreeg, maar allemaal bij elkaar. 
Van deze twee weken thuis heb ik maar weinig foto's. Dat vind ik heel jammer, maar ik weet ook dat dat is omdat ik zo intens aan het genieten was. Dat ik helemaal geen tijd had om van alles een foto te maken, want ik wilde overal bij zijn en alles zien en meemaken. Dus, naast dat ik het jammer vind, ben ik ook heel blij dat ik deze weken zo bewust heb mee gemaakt. 
Ik hoop ook dat dit de weken zijn die onze zoon zich later herinnert. Niet het ziekenhuis, niet de weken dat wij als ouders zo afwezig waren omdat we weer in het ziekenhuis zaten maar de weken dat we even compleet waren als gezin. 
Op bovenstaande foto kan je ook alleen maar liefde zien, toch?! : )

Maar wat is het ook lastig, want deze foto's maken het gemis zo duidelijk. De lege plek die zo voelbaar is juist in deze tijd van het jaar. 
En daarin kan me soms echt eenzaam voelen. Want het is zo lastig uit te leggen hoe diep dat gevoel van verdriet en gemis zit. En dat ik daardoor soms echt andere keuzes maak dan hoe ik dat voorheen deed. 
Eenzaam voelen en eenzaam zijn, dat zijn natuurlijk 2 heel verschillende dingen. Want eenzaam ben ik zeker niet, ik ben zo ontzettend dankbaar voor alle lieve mensen om ons heen. Ik weet dat ik de naam van onze dochter elke dag nog mag en kan noemen. Want dat is de manier om die lege plek een beetje op te vullen.