Sterrenkindje

Een ver weg van mijn bed show was dit allemaal. Kon mijzelf niet indenken hoe iemand ze zich moest voelen. Tot dat dit anderhalf jaar geleden mij overkwam.

Mama van twee gezonde jongens. Je voelt je the women of steel want dat derde kindje gaan we ook gewoon weer even gezond ter wereld brengen. Die gedachten zakte mij snel weg bij de 11 weken echo.

Een verdikte nekplooi zag de verloskundige en niet een beetje maar heel erg. Ze schrok en ik ook. Ze vroeg me een paar keer hoe het met me ging, maar ik was alleen en ik zei het gaat prima, maar ik wou eigenlijk gewoon heel snel naar mijn auto. Daar zat ik dan in de auto met tranen die over mijn wangen vielen. Ik belde jaime op en zei dit is niet goed schat beide helemaal overdonderd. Ik moest mijzelf even bij elkaar rapen want ik moest immers nog naar huis rijden.

Jaime kwam thuis van z’n werk en we hebben even niets anders gedaan dan gehuild, want wat nu. Google is je beste, maar ook slechtste vriend. We moesten in ieder geval de gynaecoloog bellen we mochten daar dinsdag heen, een heel weekend wachten wachten op antwoorden waar je liever niet op wacht.

Het weekend duurde lang was zwaar, maar ook heel waardevol. Ik was ontzettend positief want dat is gewoon wie ik ben. Veel gesprekken gehad met familieleden en vrienden en alle scenario’s naar voren gehaald en nagedacht wat wij zouden willen.

Dinsdag konden we terecht bij de gynaecoloog helaas was de nekplooi alleen maar groter geworden. Sorry Raquel had je liever ander nieuws willen geven. We raden je aan om een vlokkentest te doen. Dit is in Zwolle. Hij belde gelijk of ik vanmiddag al terecht kon. Dit was geen optie helaas en het zou volgende week dinsdag worden. Weer wachten nog meer onzekerheid.

Na een week ging mama met mij mee op naar Zwolle. Gesprek met een lieve vrouwelijke dokter van het umcg. Daarna kwam de vlokkentest helaas kon dit alleen via mijn buik omdat zo mijn placenta lag. Dit was hel alle emoties kwamen eruit en mijn tranen vlogen over mijn wangen. Vervolgens lukte het niet goed om de vlokken eruit te krijgen dus ze waren langer bezig dan gepland. Daarna was deze meneer ook niet echt tactisch. Hij zei ja normaliter als ik zoveel vocht zie is het niet veel goeds dus kan je beter stoppen. Dit viel mij heel slecht. Ik snap dat ze realistisch moeten blijven, maar ik was positief. Ik bleef volhouden dat ik een kleine strijder in mijn buik had.

Nu was het wachten op antwoorden…

Dit duurde lang, de eerste schopjes waren voelbaar voor mij en het gaf me kracht, kracht dat het goed zou komen.

1 week later kregen we de eerste uitslagen voor wat we nu zien is jullie kindje gezond. Wat een intense geluk ik heb gehuild van blijdschap en zei al tegen jaime zie! Kleine strijder! We kregen gelijk te horen en gefeliciteerd jullie krijgen nog een kereltje erbij! We hadden niet anders gedacht want 1 ding wat we weten is dat wij alleen maar mannen maken😉

Een week later had ik weer een echo, het voelde niet goed ik voelde onze lieve strijder al een dag niet meer, maar deze stoere meid zei wel ik ga wel alleen naar de echo want dit kwam even zo uit thuis.

Ik ging liggen en ze zet het echo apparaat op mijn buik en ik zag het meteen het hartje was gestopt. Ik zei tegen haar ik zie het al. Ze zegt even wachten laten we even checken naar het bloedsomloop, maar ik wist genoeg. Ze zei idd het hartje is er mee gestopt. De tranen vielen me over mijn wangen.

Heel gesprek gehad hoe we dit gingen doen, we moesten bevallen, maar dit moest opgewekt worden. Na dit gesprek liep ik met mijn dikke rode ogen naar beneden om bloed te prikken en daarna door na de apotheek in het ziekenhuis voor de medicatie die alles zou opwekken.

Ik loop naar de apotheek en gaf het briefje aan de vrouw van de apotheek. Ze keek me aan en zegt och meisje toch en ik brak, ze wist niet hoe snel ze achter haal balie vandaan moest komen om mij te troosten. Daarna als een speer naar de auto mezelf rustig maken want deze dame moest natuurlijk weer naar huis rijden. Hoe kon ik zo stom zijn.. soms denk ik dat alles alleen kan, maar daar ben ik hierna wel anders over gaan denken.

Twee dagen daarna mocht ik me in de ochtend melden in het ziekenhuis voor de bevalling. Ik was bang, bang voor wat er komen gaat, bang voor ons eigen kindje omdat ik niet wist of ik hem zo wel wou zien, maar gelukkig was mijn steun en toeverlaat er. Na een paar uur weeen kwamen er pers weeen ik zat op de poo ik durfde niet. Ik huilde en zei tegen jaime ik wil dit niet, ik wil niet op hem poepen. Jaime stelde me gerust en zei ontspan je Raquel het komt goed en bleef me knuffelend vasthouden. Ik ontspande en daar ging hij. Precies 17.00 werd Mason geboren.

Ik durfde niet te kijken, ik was zo bang, zo bang voor was ik moest zien. Ik wist het niet. Ik heb dagen internet af zitten struinen om verhalen, maar die waren er niet. Dus we hebben de zuster gebeld en gevraagd of zij ons wou helpen. Ze heeft Mason uit de poo gehaald. Hij was klein. Heel klein.

Ze heeft hem in een bakje met water gedaan en zei willen jullie hem zien? Dat wouden we wel. Ze legde hem op m’n bed en ik ben nog nooit zo intens verdrietig geweest als dat moment.

Wat willen jullie was de vraag. Want voor 21 weken mag je het allemaal zelf weten. We besloten Mason mee te nemen naar huis. Het was ondertussen 21.00 en onze kinderen waren bij mijn schoonouders. We zijn samen naar huis gegaan en we moesten mason koel houden dus hebben we hem in z’n kleine mandje in de koelkast gezet. Ik heb nog even gedoucht en ben naar bed gegaan. Huilend viel ik samen met mijn man in slaap.

De volgende ochtend was zwaar. Het water moest verschoond worden. Ik ondanks dat het geen normale bevalling was vloeide je wel zoals een normale bevalling en ik voelde dat mijn lichaam gewoon een klap heeft gehad. Ondertussen kwamen onze jongens thuis en begonnen we rustig alles uit te leggen. En vroegen hun uiteindelijk wil je de baby zien. Dat wouden ze en ze waren zo trots. Trots op hun jonge broertje. Na een paar dagen hebben we besloten om Mason te begraven in de tuin. Dit brak ons meer dan we al waren. We hebben met z’n vieren huilend daar gestaan. We hebben de jongens alles uit gelegd en verteld dat we hier ene boom gaan planten. Zo kunnen de jongens altijd bij mason zitten en met hem praten.

Ik kwam een maand mijn bed niet uit, ik kon alleen maar huilen, maar wist ook dat dit niet zo kon ik heb nog twee gezonde jongens thuis en een man die net zo verdrietig is. Dus ben ik hulp gaan zoeken.

Ik heb hier veel aan gehad en heb daardoor de draad weer op kunnen pakken. Het maakt me nog steeds intens verdrietig als ik aan onze mason denk, maar hij waakt over ons als gezin en dat maakt me trots.