Sinterklaas met je overleden kind

Onze eerste Sinterklaas als ouders, maar zonder ons kind. Eerlijk had ik niet verwacht dat het mij zoveel zou doen.
Ik ben niet zo'n Sinterklaas-fan. We vierden het nooit, zelfs als kind hadden we het snel in de ban gedaan.
Ik maakte enkel gebruik van de lekkernijen.

Dat is denk ik ook de reden waarom ik dacht dat ik Sinterklaas wel aan zou kunnen, maar niets is minder waar. Sinterklaas deed pijn. Heel veel pijn.
Het was alsof elke foto op social media zout in mijn wonden wreef. Alle blije gezichten, alle plezier. Als een soort dikke middelvinger naar ons.
Ik weet dat men dit niet zo bedoeld, maar het voelt wel zo. Daar zitten we dan met z'n tweeën, hele weekend alleen. Alsof je letterlijk het inpakpapier kan horen scheuren en de kinderen horen lachen. Bij ons was het stil, op het gesnik na.

Ik heb onze schoenen gezet. Wat pepernoten er omheen. Een miniknuffeltje voor Jip, een sleutelhanger voor papa, een armbandje voor mama. 
Het voelde niet goed om niets te doen, maar oh, wat doet dit zeer.