Sepsis, a secret killer (deel 2)

(vervolg)

Rond een uur of 10 zijn we in het ziekenhuis. Via de SEH komen we op een onderzoekskamertje. Mijn zus heeft Patrik gebeld en hij komt er aan. Het schokken is nog niet helemaal onder controle. De arts denkt aan een sepsis of meningitis. Ze vraagt ondertussen van alles en ze nemen bloed af en proberen de stuipen onder controle te krijgen door het toedienen van medicatie. Tijdens het onderzoeken en wachten op bloedwaarden is er een anesthesist om ook de ademhaling en bloedcirculatie in de gaten te houden. Op een gegeven moment lijken de stuipen wat onder controle. En dan ineens die toon. Zo uit het niets. Dat nare geluid van de monitor. Je hart stopt er ineens mee. 

Paniek. Echt totále paniek ineens in dat onderzoekskamertje. De arts vraagt om een stethoscoop, waarvoor? Omdat ze ineens de weg kwijt is ook. Hier had niemand op gerekend. Ze beginnen met reanimeren. De anesthesist doet meteen een intubatie. Het is zo onwerkelijk. Dat kleine babylijfje wat ook wel weer groot is, gaat heen en weer. Ik kijk van haar naar de monitor. Een strakke lijn, geen hartslag. Ik voel niks. Ik ben totaal verdoofd - en sta daar alleen maar. Please, blijf bij ons, kom op meisje, Heer asjeblieft help haar. Kom op, hou vol. Er komen meer mensen binnen en op een gegeven moment gaan wij naar buiten. Ik wil blijven maar tegelijkertijd kan ik het niet meer aan. We gaan een ander kamertje in en dan maar wachten. Vreselijk. Het is echt een hel. En onwerkelijk. We willen ons meisje niet kwijt en we zijn zó ontzettend bang. Oh lieve Julia blijf bij ons meisje.

 Een andere kinderarts komt binnen en vertelt ons dat haar hartje het weer opgepakt heeft. Ze zijn 12 minuten bezig geweest. Ze snappen niet hoe dit kon. Inmiddels is ze stabiel genoeg en wordt ze klaargemaakt om per helikopter naar Groningen over te gaan.

De traumahelikopter is onderweg naar Groningen. Inmiddels oogt het stabiel. Ze is weer wat meer 'roze'. De kinderarts praat ons bij terwijl Julia in de helikopter zit. Ze denken aan een sepsis of een meningitis. Maar waar dit vandaan komt? En de hartstilstand? Het is heel onduidelijk.

Mijn schoonvader rijdt met ons naar Groningen, naar het UMCG. Onderweg zijn we vrij rustig. We speculeren wat. Zullen ze een MRI aan het maken zijn? Heeft Julia soms ook een hersentumor? Weten ze al meer? Maar als we er zijn en de gang op komen lopen van de IC, gaat het vele malen slechter dan dat we gedacht en gehoopt hadden...

Er komt iemand naar ons toe en ze zegt; schrik niet, maar we zijn haar weer aan het reanimeren'. We schrikken enorm. Daar staan we dan... Machteloos. We staan toe te kijken hoe haar lijfje op en neer gaat. Ze lijkt wel een pop. Het lijkt uren te duren. Oh lief meisje, blijf toch asjeblieft bij ons. Blijf bij ons!

Intussen maken ze zich klaar voor OK. We hebben geen idee waarom. Er staat een man of 12 om haar bed. We worden naar een kamertje gebracht. Er wordt ons verteld: 'We weten niet of ze dit zal overleven' Paniek. Chaos in ons hoofd. Ongeloof, angst, paniek. En tegelijkertijd lijkt het niet echt te landen. Hoe kunnen we zoiets nou ook beseffen? 

De chirurg komt binnen. De acute operatie die ze ter plekke op de IC hebben uitgevoerd, is gelukkig goed gegaan. Ze is nu aangesloten op de hartlong machine. Dit apparaat neemt de functie over van het hart en zorgt ervoor dat er genoeg bloed en dus zuurstof bij haar organen komt. Haar eigen lichaampje is te ziek om het alleen te doen. Vanaf nu is het opnieuw afwachten. De toestand is heel kritiek. Ze vecht tegen een sepsis. Veroorzaakt door het influenza virus. Gewoon ‘een griepje’.

We gaan de nacht in. We slapen, of nouja, we liggen op een bank in de ouderkamer. Het is fijn dat we dichtbij zijn. Het is ook nodig. De nacht duurt lang. De nacht vol angst. Bij elk geluidje schrikken we overeind, bang dat ze ons komen vertellen dat het niet goed gaat. Bang dat haar lichaam de machine niet accepteert. We zitten daar, hopeloos, levend tussen hoop en vrees.