Ruim 3 maanden na de miskraam..

Daar ben ik weer, ondertussen een paar maanden verder.. en hoe het met me gaat? Wisselend..de meeste dagen ben ik compleet mezelf weer, vrolijk, opgewekt en kan ik de hele wereld aan met de meiden die ik heb! 

Het andere moment, voel ik me leeg, doet het pijn en mis ik het kindje dat nooit meer in ons leven komt.. dit kindje niet en waarschijnlijk ook geen ander kindje meer.. en die gedachtes doen pijn.. 

Voor de miskraam was ik compleet, mijn hart was compleet, ik genoot van mijn vent en van m'n meiden, ik keek uit naar de toekomst met hen en zag het hele plaatje voor me.. sinds de miskraam heb ik dat gevoel een stuk verloren.. ik mis een deel van mezelf, waar ik heel hard naar opzoek ben, maar nog niet helemaal kan vinden.. ineens wil ik toch een derde kindje.. het toekomstplaatje dat in mijn hoofd zat sinds we onverwachts zwanger raakte, neemt het over, van het geluk wat we al hebben.. en dat voelt rot en enorm egoïstisch tegelijk.. want ik ben enorm gezegend met 2 gezonde, mega knappe meiden.. en waarom kan dat op sommige momenten niet meer genoeg zijn? Waarom overheerst de leegte en het verdriet het van mijn geluk en mijn toekomst.. ik voel me dan enorm schuldig naar mijn meiden.. zei zijn mijn alles en niks of niemand kan hun inruilen! Maar waarom blijft mijn gevoel dan regelmatig zo incompleet? 

Mijn vriend is daarentegen wel vanaf dag 1 duidelijk geweest.. "ik wil niet bewust voor een 3e kindje gaan"..

Soms wil ik nog wel eens het onderwerp aan snijden, maar haak in mijn hoofd dan toch alweer af, want ik weet het antwoord.. en ik weet ook, als ik het hem nogmaals hoor zeggen, doet het weer net zoveel pijn als de eerste keer.. 

Ik hou me vast aan mijn goeie dagen, dat ik leuke dingen doe met de meiden of met het gezin en als ik zo'n dag heb dat het niet helemaal goed gaat, dan knuffel ik die meiden nog even extra harden zeg nog eens extra hoeveel ik van ze hou, wat dat doe ik met mijn leven, van hier tot de maan en 1000000000x terug!