Rouw

Zoals in een eerder verhaal te lezen, verloren wij een zoon in 2021. Toen ik 16 weken zwanger was, zette mijn lichaam een spontane bevalling in. Iets waar ons toen nog levende kindje, en wij, machteloos tegenover stonden. 

In de afgelopen jaren zijn er onwijs veel dingen gebeurd. Wij hebben een tijd van hevige rouw ervaren, maar ook een groot geluk mogen genieten. 7 maanden na het verlies raakte ik zwanger van onze jongste zoon. 

De zwangerschap was turbulent. En vooral in het begin gevuld met veel spanning en angst. Wat mij overviel. Ik dacht dat we er aan toe waren en had mezelf niet voorbereid op alles wat terug zou komen. Daarnaast vond ik het heel moeilijk te plaatsen, dat deze zwanger toch echt een nieuwe zwangerschap was. Daarmee bedoel ik, dat het soms voelde alsof we op pauze hadden gedrukt voordat we ons 2e zoontje kwijt raakten. Alsof we nu weer verder gingen met die zwangerschap. Maar deze zwangerschap was er een,  die uiteindelijk heel goed is verlopen. Een met veel controles in het ziekenhuis, en het toedienen van Progesteron vanaf 16 tot 36 weken. Wat moest helpen vroeggeboorte tegen te gaan. Een prachtige zoon kwam ter wereld in de zomer van 2022.

Nog altijd heb ik het gevoel van gemis. Het missen van en hunkeren naar het voortzetten van de zwangerschap van het jongetje dat we verloren. Hem willen toevoegen aan ons gezin, kennis willen laten maken met zijn broers. Het willen weten hoe hij er nu uit zou hebben gezien, wat zijn karakter zou zijn. Ik had al veel contact met hem, in mijn buik, wat ik altijd zal blijven koesteren. Zijn levendigheid, die ik voelde. De levendigheid die ik in de echo's zag. Zo ook in de echo, bij de verloskundigenpraktijk, toen de weeën nog niet zo hevig waren.. en daarna het zuigen op zijn duimpje. Zou hij zo ook in zijn bedje hebben gelegen? Zoet liggen te slapen en je als moeder zoveel liefde voelt voor je kleintje wat verzadigd is na zijn voeding. 

Ik zou hem willen knuffelen, zijn zachte wangetjes willen kussen en zijn kromme teentje plagen. Wat zou het me veel waard zijn, hem lekker met z'n broertjes te zien spelen. Rennen, donderjagen, genieten van leuke uitstapjes en samen de dag afsluiten met z'n allen op bed van mama en papa. 

Wij sloten jou in ons hart, lieve Julan. Maar oh, wat blijft dat gemis. Het hunkeren naar jou bij ons, in onze armen te sluiten. Op 5 april 2021 werd jij het mooiste sterretje aan de hemel.