Raampje in de hemel

Vandaag zou je 3 maandjes zijn geworden. Mijn kleine mooie meisje. Zou je al meer vertellen en lachen? Zou je langzaam kleine krulletjes in je haartjes krijgen? Hoe zou je nu uitzien vraag ik me af. Waarschijnlijk zouden we je naar de zoveelste ziekenhuis afspraak brengen. Het geeft rust dat jij rust hebt, maar het gemis.. wat doet dat pijn. Tis alsof ik een gat in me heb wat nooit meer gevuld kan worden. Een deel van mij ontbreekt gewoon.

Ik wil je ruiken. Je zoenen op die kleine bolle wangen. Kijken in die straal oogjes. Ik ben in elk geval wel dankbaar dat we je 4 weekjes thuis hadden. 4 normale weken. Met veeeel huilen, tips van iedereen,Kraambezoeken, slapeloze nachten en veel poepluiers. Ook een lieve oma die het liefste iedere dag op bezoek kwam. Veel bijzondere momenten met oma moeder en dochter en een kleine 800 fotos op mijn iphone 😅

Maar het is niet genoeg, ik wil meer. Ik wil je eerste tandje zien, je eerste woordjes horen. Ik wil je zien spelen als Ik door het keukenraam kijk, maar dat kan allemaal niet. Was er maar een raampje in de hemel. Dan kon ik je in elk geval af en toe zien. Ik mis je zo 💔