Periode na de uitvaart van Jaime

De dag van de uitvaart, op donderdag 29 februari 2024, schrikkeldag, gingen we in de auto naar het crematorium als een gezin van 4, en we kwamen thuis, en sindsdien zijn we weer een gezin van 3...

Hoe raar voelt het, we hebben ons zeker 16 weken kunnen voorbereiden op de toekomst, dat we wisten dat we een gezin van 4 zouden worden. En in die weken maak je allerlei toekomstplannen, je fantaseert over de toekomst, hoe zou het zijn met twee kindjes. Je doet alvast wat inkopen voor de baby. Je krijgt een lieve kaart met de post, Hoera, een baby op komst. Je rekent uit hoeveel weken nog tot je verlof ingaat, en wanneer je weer aan het werk gaat. En ineens spat je hele toekomstdroom in één klap in elkaar na de 20-weken echo. En dan besef je, dat je, voor nu dan, geen gezin van 4 zal worden, maar een gezin van 3 zal blijven.

We leggen eerst Jack in bed voor zijn middagslaapje. Daarna kleden we ons beiden om. We willen deze kleren, die we speciaal voor de uitvaart hadden gekocht nu even niet meer aan hebben. Ik wil ook geen zwangerschapskleding meer aan, te pijnlijk en confronterend. En tegelijkertijd besef ik me, dat ik niet heel veel kleding heb, die ik aan kan. Het meeste zit natuurlijk nog te strak, en voor mij was het sowieso tijd om nieuwe kleding te kopen. Maar daar heb geen behoefte aan nu. Ik trek maar wat uit de kast.

Ik probeer alle bloemen die we mee hebben van de uitvaart een plekje te geven. Ik moet daardoor even schuiven met wat andere planten. Één van de bloemstukjes, leg ik in de kom, waar Jaime thuis in het water in gelegen heeft. Wat is het bizar, om daar nu bloemen in te zien i.p.v. onze lieve Jaime. Maar wel passend, want dit bloemstukje stond tijdens de dienst ook op het mandje van Jaime.

In de avond haal ik uit alle bloemstukjes van Jaime enkele bloemen. Die ga ik laten drogen. Dat heb ik ook gedaan met enkele bloemen van m'n vaders rouwstuk toendertijd. Een aantal weken laten drogen in silica korrels, dan blijven de bloemen mooi, en houden ze ook hun kleur een beetje. En dan kijken of ik er wat moois van kan maken.

Ook besef ik nog eens, hoeveel kaarten we hebben mogen ontvangen van zoveel lieve mensen, ook mensen, waarvan ik weet dat die moeite hebben moeten doen om ons adres te achterhalen. Het voelt zo hartverwarmend. We voelen ons ook echt wel gesteund door alle lieve mensen om ons heen, een hele troost.

En zelfs met al die kaartjes, mis ik nog een kaartje van één iemand, die er voor mij had moeten zijn, maar van wie ik me nu in de steek gelaten heb gevoeld... Daarover later meer.

Een aantal dagen na de uitvaart ga ik even langs mijn werk, even koffiedrinken en iedereen weer zien. Als ik daar langer mee wacht, wordt de drempel alleen maar groter. Ik vind het wel fijn om iedeen weer even te zien en bij te praten. Al breek ik natuurlijk wel weer als ik mijn verhaal doe. Iedereen is gelukkig heel lief en meelevend. Ik blijf iets langer plakken dan ik verwacht, en ik lunch met mijn collega's mee. Als ik thus ben, zijn de knollen echt weer op.

De dagen en weken die volgen, krijg ik een enorm gevoel van leegte en gemis. Nog steeds word ik iedere ochtend wakker en moet ik even beseffen dat het echt is gebeurd, wat ons is overkomen. Wat een ontzettend rotgevoel blijft dat. Ook word ik vaak wakker met het gevoel dat mijn lichaam, en geest soms ook, even niet meer kan en wil. Het opstaan alleen al voelt als een dagtaak op zich.

Mijn partner en ik hebben eigenlijk zonder overleg besloten dat ik Jack naar de opvang breng, en hij Jack weer ophaalt. Voor mij fijn om even alleen te zijn, en voor Jack beter dat het normale ritme gewoon doorgaat. Ik probeer wat in het huishouden te doen. Ook komt er afentoe iemand even op bezoek voor een bakje, en even bij te kletsen. Ook heel fijn.

En ondertussen doe ik lekker rustig aan, en probeer ik hier van me af te schrijven. Als iemand aan me vraagt, hoe gaat het, antwoord ik meestal dat het met ups en downs gaat, en dat is ook zo. De ene dag gaat beter dan de andere. Soms heb ik dagen dat het even niet zo lekker gaat, en overvalt het verdriet me weer. Maar ook logisch, want het is nog maar zo kort geleden.

Ik voel me ook vooral leeg van binnen, er had nog een groeiend en bloeiend kindje in mijn buik moeten zitten voor een aantal maanden. En ondertussen met een steeds verder groeiende buik duidelijke bewegingen moeten gaan voelen. Maar nu is mijn buik leeg, er zit niks moois meer in. Ik zie alleen nog maar een blubberbuik, die nog steeds zwanger lijkt, ik wil het niet meer zien.

Ook mis ik Jaime heel erg, en zeker als ik denk, dat we Jaime in dat sterrenmandje, alleen in de ovenruimte achter moesten laten. Ik vind het een onverteerbare gedachte. Ik had Jaime zo graag uit dat mandje willen halen, en voor altijd stevig tegen me aan willen houden. En natuurlijk het liefst levend, veilig in mijn buik willen houden, tot aan juli...

Misschien klinkt het voor andere mensen gek, dat ik zeg dat ik Jaime mis, terwijl ik hem/haar niet echt gekend heb. Maar Jaime heeft toch 20 weken in mijn buik gezeten, en gegroeid en geleefd. En na de geboorte hebben we Jaime ook nog 6 dagen thuis bij ons mogen hebben. Toen hebben we Jaime echt kunnen zien, aanraken, voelen en kusjes geven. Zo is Jaime in totaal toch ongeveer 21 weken bij mij/ons geweest.

Ik besluit om ongeveer 2 weken na de bevalling weer mijn dieet op te pakken, waarmee ik ook bezig was toen ik zwanger werd, en weer fitnessoefeningen te doen. Of het nu al verstandig is, weet ik niet, maar ik wil wel graag weer een aantal kilo kwijt, voor we over een maand op vakantie gaan. Dan hoop ik in ieder geval weer op het gewicht te zitten, waarop ik ook zat, toen ik zwanger werd.

En alsof alles nog niet moeilijk genoeg is, krijg ik ook nog het bericht, dat een neef van mij, van m'n vaders kant is verongelukt, ook nog maar 36 jaar, net zo oud als ik nu ben. Ook al had ik er niet veel contact mee, het doet me toch heel veel. Het blijft toch je familie. Mijn maag knijpt ervan samen, ik weet precies waar m'n oom en tante en nicht nu doorheen gaan. Wij maakten ongeveer hetzelfde (alleen andere oorzaak van overlijden) met mijn broer mee, bijna exact 10 jaar geleden, hij werd ook maar 36 jaar. Wat is de wereld soms toch wreed...

Mijn zus en ik gaan samen naar Derek Ogilvie toe. Deze kaarten hadden we al een tijdje. Eigenlijk zie ik er tegenop. Ik wil liever thuis blijven. Ook voel ik me een beetje schuldig tegenover Jaime, dat ik weer iets "leuks" ga doen voor mezelf. Ik hoop zo dat mijn vader en broer doorkomen, en uiteraard ook Jaime. Maar uiteindelijk zijn we niet aan de beurt geweest, dat vond ik wel jammer, maar het is niet anders. Ik merk wel, dat ik tijdens de show al snel hoofdpijn heb, en het moeilijk vind om alle verhalen te volgen. Ook voel ik me, als we weer terug thuis zijn, en de volgende dag compleet leeggezogen. Het heeft alle energie die ik nog had uit me gezogen, terwijl ik maar 3 uurtjes van huis ben geweest. Heel apart. Blijkbaar hoort dat erbij.

En dan is het tijd om me mentaal voor te bereiden op vrijdag 15 maart...